Leszczyna turecka naturalnie występuje w południowo-wschodniej Europie, w Turcji oraz na Kaukazie. Charakterystyczną cechą tego gatunku jest gęsta, regularnie stożkowata korona. Dzięki licznym, mocno rozgałęzionym pędom drzewo sprawia wrażenie starannie uformowanego nawet z większej odległości. Pnie są proste, pokryte szarą, spękaną korą, a drzewa osiągają wysokość 20–25 m. Duże, zielone liście osadzone na ogonkach długości 2–3 cm dodają drzewu ozdobnego charakteru. Leszczyna turecka zaczyna owocować dopiero po kilkunastu latach uprawy; jej orzechy dojrzewają jesienią i stanowią smakołyk dla wiewiórek.
Jest to gatunek długowieczny, odporny na wysokie temperatury, suszę oraz zanieczyszczenia powietrza, co wynika z jego południowego pochodzenia. W centralnej i zachodniej części kraju, a także w miastach, dobrze znosi zimę. Preferuje gleby żyzne, gliniaste, bogate w wapń, o odczynie obojętnym lub zasadowym, oraz stanowiska słoneczne i ciepłe, najlepiej o wystawie południowej.
Źródło: Związek Szkółkarzy Polskich
