Laureat Nagrody Naukowej Miasta Gdańska im. Jana Heweliusza (1995).
Absolwent Wydziału Chemicznego Politechniki Gdańskiej. Profesor, pracownik nauki, rektor Uniwersytetu Gdańskiego (1884-1985). Pionier i promotor biologii molekularnej i inżynierii genetycznej w gdańskim środowisku naukowym, specjalista w dziedzinie bakteriofagów.
Karol Tomasz Taylor urodził się 9 lutego 1928 roku w Poznaniu. Był synem Edwarda Taylora, ekonomisty i profesora Uniwersytetu Poznańskiego. W 1946 roku rozpoczął studia na Wydziale Chemicznym Politechniki Gdańskiej, które ukończył w 1950 roku jako magister inżynier nauk chemicznych. Następnie podjął pracę w Katedrze Chemii Organicznej PG pod kierunkiem prof. Leona Kamieńskiego, jednocześnie studiując technologię leków.
Jednak jego zainteresowania przesunęły się w kierunku biochemii drobnoustrojów, zwłaszcza wirusów, co sprawiło, że przeniósł się do Pracowni Wirusologii Instytutu Medycyny Morskiej i Tropikalnej w Gdańsku. Od 1953 roku był tam adiunktem, następnie kierownikiem Pracowni Biochemii. W 1958 roku obronił doktorat w Instytucie Immunologii i Terapii Doświadczalnej Polskiej Akademii Nauk im. Ludwika Hirszfelda we Wrocławiu. Stopień naukowy docenta nauk przyrodniczych w zakresie biochemii uzyskał na Wydziale Biologii i Nauk o Ziemi Uniwersytetu Łódzkiego w 1966 roku. Podstawą stały się wyniki badań nad enzymatycznym działaniem bakteriofagów na wielocukrowe mikrootoczki bakteryjne. W latach 1966–1967, w czasie pobytu w Laboratorium Rakowym McArdle Uniwersytetu Wisconsin w Madison, kierowanym przez prof. Wacława Szybalskiego, zainteresował się genetyką molekularną.
Po powrocie z USA został w 1969 roku zatrudniony w Wyższej Szkole Pedagogicznej w Gdańsku, gdzie przyczynił się do powołania zakładu biochemii. Następnie zaangażował się w organizację Uniwersytetu Gdańskiego, obejmując w 1970 roku stanowisko dyrektora Instytutu Biologii tej uczelni. W 1984 roku został wybrany na rektora Uniwersytetu Gdańskiego, lecz przed końcem kadencji, przewidzianej na lata 1984–1987, został 27 listopada 1985 roku odwołany z powodów politycznych. Od 1991 roku był profesorem genetyki molekularnej w Centrum Biologii Morza Polskiej Akademii Nauk.
W 1986 roku został członkiem korespondentem Polskiej Akademii Nauk. Był niekwestionowanym autorytetem w dziedzinie biologii molekularnej i inżynierii genetycznej, jej pionierem i promotorem w środowisku gdańskich naukowców. Wykształcił liczne grono znakomitych uczniów, wśród jego doktorantów znaleźli się między innymi profesorowie Maciej Żylicz, Józef Kur, Barbara Lipińska, Grzegorz Węgrzyn, Igor Konieczny. W 1995 roku został laureatem Nagrody Naukowej Miasta Gdańska im. Jana Heweliusza.
Od samego początku był też bardzo zaangażowany w organizację w Gdańsku Międzyuczelnianego Wydziału Biotechnologii i pomysłodawcą budowy nowego budynku dla tego wydziału przy ul. Kładki 24. Jego imieniem została nazwana sala wykładowa w tym budynku. Od 1999 roku jest mu dedykowany zarówno wykład inaugurujący rok akademicki na Międzyuczelnianym Wydziale Biotechnologii, jak i towarzysząca inauguracji konferencja naukowa.
Zmarł 30 sierpnia 1997 roku w Gdańsku. Został pochowany na cmentarzu katolickim w Sopocie.