Członek rzeczywisty Polskiej Akademii Nauk (2004) oraz Akademii Inżynierskiej w Polsce.
Absolwent Wydziału Elektrycznego (obecnie Wydziału Elektrotechniki i Automatyki) Politechniki Gdańskiej. Profesor nauk technicznych, pracownik nauki, nauczyciel akademicki, specjalista z dziedziny energetyki, twórca szkoły naukowej w zakresie skojarzonej gospodarki energetycznej. Dziekan Wydziału Elektrycznego PG (1969–1973).
Jacek Marecki urodził się 11 marca 1930 roku w Warszawie. Jest synem Andrzeja Mareckiego, pułkownika Wojska Polskiego, który zginął w katastrofie gibraltarskiej 4 lipca 1943 roku. W 1948 roku ukończył Liceum Ogólnokształcące im. Maurycego Mochnackiego w Karpaczu, po czym rozpoczął studia na Wydziale Elektrycznym Politechniki Gdańskiej, uzyskując w 1952 roku tytuł zawodowy inżyniera, a następnie w 1954 roku magistra inżyniera elektryka.
Od 1951 roku pracował w Zakładzie Elektroenergetyki Politechniki Gdańskiej jako projektant elektrowni i elektrociepłowni przemysłowych. W latach 1954–1955 na stanowisku asystenta kierownika budowy odbył staż w Zarządzie Budowy Elektrowni Czechnica koło Wrocławia. Następnie w latach 1958–1959 jako stypendysta Fundacji Forda był słuchaczem studiów podyplomowych w Royal College of Science and Technology w Glasgow. Pracował również w elektrowni Willington Power Station w Anglii. W 1962 roku przebywał na stażu naukowym w Électricité de France w Paryżu.
W latach 1959–2005 był nauczycielem akademickim na Wydziale Elektrycznym Politechniki Gdańskiej (od 1996 na Wydziale Elektrotechniki i Automatyki). W 1961 roku uzyskał stopień doktora nauk technicznych, w 1966 doktora habilitowanego. Tytuł profesora nadzwyczajnego otrzymał w 1971 roku, a profesora zwyczajnego w roku 1979.
W 1991 roku został członkiem korespondentem, a od 2004 roku jest członkiem rzeczywistym Polskiej Akademii Nauk (PAN). Od 2010 roku jest członkiem Akademii Inżynierskiej w Polsce. Na Politechnice Gdańskiej pełnił funkcje dziekana Wydziału Elektrycznego (1969–1973), dyrektora Instytutu Elektroenergetyki i Automatyki (1974–1984), prorektora do spraw nauki (1984–1987), kierownika Zakładu Elektroenergetyki (1987–1991) oraz kierownika Katedry Elektrowni i Gospodarki Energetycznej (1991–2000). W 2005 roku przeszedł na emeryturę.
Członek wielu organizacji naukowych, rad, instytutów naukowych w kraju i za granicą. Między innymi sekretarz Wydziału IV Nauk Technicznych Gdańskiego Towarzystwa Naukowego (1967–1969), wiceprzewodniczący oddziału gdańskiego Polskiego Towarzystwa Elektrotechniki Teoretycznej i Stosowanej (1971–1973), członek Stowarzyszenia Elektryków Polskich (od 1956), członek Zarządu Głównego (1972–1978), prezes oddziału gdańskiego (1978–1981) i członek honorowy SEP (od 1990). W latach 1981–1984 zastępca przewodniczącego, 1984–2006 przewodniczący, a od 2007 honorowy przewodniczący Komitetu Problemów Energetyki przy Prezydium PAN. Od 1990 członek Komitetu Elektrotechniki PAN.
W oddziale PAN w Gdańsku kolejno: zastępca przewodniczącego i sekretarz naukowy (1996–1997), wiceprezes (1997–2002) i prezes (2003–2010). Przewodniczący Rady Naukowej Instytutu Maszyn Przepływowych im. Roberta Szewalskiego PAN w Gdańsku (1996–2006), członek Rady Naukowej Instytutu Budownictwa Wodnego PAN w Gdańsku (2007–2010), członek Rady Naukowej Biblioteki Gdańskiej PAN (2007–2014). Ponadto członek World Energy Council (od 1972), Institution of Engineering and Technology (od 1994), Komitetu Sterującego Polsko-Niemieckiej Sieci Naukowej INCREASE (1997–2003), International Association for Energy Economics (od 1996), przewodniczący Sekcji Polskiej (2000–2003). Wchodził także w skład rad naukowych między innymi: Instytutu Energetyki (1975–1999), Instytutu Energii Atomowej (1991–1999), Rady do Spraw Atomistyki (1993–2004).
W latach 1979–2009 pełnił funkcję redaktora naczelnego „Archiwum Energetyki”. Był członkiem rad redakcyjnych czasopism: „Archives of Electrical Engineering”, „Energy Policy Journal” i „Przegląd Elektrotechniczny”. Przewodniczył Kapitule Nagrody Naukowej im. Jana Heweliusza.
Jest autorem ponad 200 publikacji na temat energetyki, elektroenergetyki, elektrowni i elektrociepłowni oraz gospodarki energetycznej, w tym czterech książek i kilku rozdziałów w wydawnictwach książkowych. Jest specjalistą z zakresu skojarzonego wytwarzania energii elektrycznej i ciepła w elektrociepłowniach oraz planowania rozwoju systemów energetycznych. Wypromował 14 doktorów nauk technicznych. Jako profesor wizytujący wykładał na uczelniach w Brnie (1975), Monachium (1983) i Akwizgranie (1989).
Jest laureatem Nagrody Naukowej Siemensa (1998). Został odznaczony Krzyżem Oficerskim (1993) i Krzyżem Komandorskim (2000) Orderu Odrodzenia Polski, złotą odznaką „Zasłużony dla Energetyki”, Medalem Komisji Edukacji Narodowej oraz innymi odznaczeniami państwowymi, resortowymi i regionalnymi. W 2015 roku wyróżniony tytułem Honorowy Profesor Emeritus Politechniki Gdańskiej.