Doktor honoris causa Politechniki Gdańskiej (2008).
Dyscypliną naukową, w której specjalizował się Profesor była elektronika i informatyka.
W latach 1975–1982 dziekan Wydziału Elektroniki (obecnie Wydział Elektroniki, Telekomunikacji i Informatyki) Politechniki Gdańskiej. Członek rzeczywisty Polskiej Akademii Nauk(1998).
Michał Białko urodził się 19 czerwca 1929 roku w Baranowiczach. W okresie II wojny światowej mieszkał w Pińsku i Wilnie. Dwustopniowe studia wyższe ukończył w 1952 roku na Wydziale Łączności Politechniki Gdańskiej uzyskując tytuł inżyniera łączności, a w 1955 roku – magistra inżyniera łączności. W latach 1955–2009 pracował na PG. W 1961 roku uzyskał stopień doktora na Wydziale Łączności Politechniki Warszawskiej, a na Wydziale Elektroniki Politechniki Warszawskiej w 1967 roku uzyskał stopień doktora habilitowanego. Na stanowisko docenta został powołany w 1968 roku, profesora nadzwyczajnego w 1972 roku, profesora zwyczajnego w 1977 roku.
Na Politechnice Gdańskiej pełnił funkcje: kierownika Zakładu Technologii Elementów i Układów Elektronicznych w latach 1969–1975, w latach 1968–1973 prodziekana, w latach 1975–1982 dziekana Wydziału Elektroniki, w latach 1977–1979 dyrektora Instytutu Informatyki, w latach 1994–1997 kierownika Katedry Układów Elektronicznych, w latach 1994–1997 kierownika Studium Doktoranckiego Wydziału Elektroniki, Telekomunikacji i Informatyki.
Był inicjatorem współpracy naukowo-badawczej Politechniki Gdańskiej z Uniwersytetem Fridericiana w Karlsruhe od 1974 roku oraz Stanford Univerisity i University of Maryland w Stanach Zjednoczonych Ameryki. W latach 1982–1984 odbył staż naukowy na Uniwersytecie w Alabamie.
Twórca szkoły naukowej z układów mikroelektronicznych analogowych oraz zastosowań metod sztucznej inteligencji do projektowania optymalizacji układów elektronicznych.
Autor, współautor ponad 200 publikacji z zakresu elektroniki, sztucznej inteligencji, układów mikroelektronicznych, w tym 5 samodzielnych książek, 4 skryptów. Promotor 28 doktorów. Twórca, współtwórca 7 patentów, m.in.: układu wzmacniacza tłumika o transmitacji sterowanej cyfrowo z dużą rozdzielczością (1984). Twórca m.in. wdrożeń: żyratorów: pojemnościowych, indukcyjnych do zastosowań w bezindukcyjnych układach selektywnych, filtrów aktywnych III rzędu o małych wrażliwosciach (jeden z nich nazwany „Białko circuit” – obwód Białko).
Od 1996 roku profesor na Politechnice Koszalińskiej.
Członek Centralnej Komisji Kwalifikacyjnej do Spraw Stopni i Tytułów Naukowych (1991–1993), członek: korespondent Polskiej Akademii Nauk – od 1986 roku, członek rzeczywisty Polskiej Akademii Nauk – od 1998 roku, Komitetu Elektroniki i Telekomunikacji PAN– od 1974 roku, Komitetu Automatyki i Robotyki PAN (1991–2007) zastępca sekretarza naukowego oddziału PAN Gdańsk (1989–1991).
Członek towarzystw naukowych, zawodowych i społecznych: Gdańskiego Towarzystwa Naukowego, Stowarzyszenia Elektryków Polskich, Polskiego Towarzystwa Elektrotechniki Teoretycznej i Stosowanej (członek–założyciel w 1961 roku, w latach 1969–1971 wiceprzewodniczący oddziału gdańskiego), założyciel i pierwszy przewodniczący Koszalińskiego Towarzystwa Naukowego (1997–2003).
Został wyróżniony godnością doktora honoris causa Politechniki w Tuluzie (1995) oraz 16 stycznia 2008 roku Politechniki Gdańskiej za: „wielką pracę zawsze twórczą i przezwyciężanie trudności, wspierania przedsięwzięć, wielu zasług w pracy naukowej, znaczący rozwój dyscypliny naukowej elektroniki we współpracy z różnymi instytucjami i ośrodkami nauki w świecie, ciągłego pogłębiania wiedzy naukowej z mikroelektroniki” (promotorem był prof. dr hab. inż. Henryk Krawczyk) oraz Politechniki Koszalińskiej (2012).
Został odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski, Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski, Medalem za Zasługi dla Politechniki Gdańskiej, odznaką Gryfa Zachodniopomorskiego, Verdienstmedaille der Universität Fridericiana w Karlsruhe oraz innymi odznaczeniami państwowymi, resortowymi i regionalnymi.
Zmarł 1 lipca 2020 roku w Gdańsku.