Doktor honoris causa Politechniki Gdańskiej (1957). 
Profesor specjalizował się w dyscyplinie naukowej obejmującej pompy, sprężarki i silniki wodne.
 

Zygmunt Ciechanowski urodził się 23 kwietnia 1873 roku w Bochni. Studia wyższe ukończył na Wydziale Budowy Maszyn w Wyższej Szkole Technicznej w Charlottenburgu (obecnie dzielnica Berlina) uzyskując w 1902 roku tytuł inżyniera dyplomowanego budowy maszyn.

W latach 1900–1907 pracował w Fabryce Maszyn L. Zieleniewskiego w Krakowie, a w latach 1905–1907 był nauczycielem w Szkole Przemysłowej w Krakowie. Opracował wiele konstrukcji maszyn i pomp, sprężarek tłokowych. Około 1906 roku został jednym z projektantów sieci wodociągowej w Zakopanem.

W latach 1907–1944 przebywał we Lwowie: w latach 1907–1918 pracował w Szkole Politechnicznej, gdzie w 1907 roku uzyskał stopień doktora, pełnił funkcję kierownika Katedry Pomp i Silników Wodnych, w latach 1915–1916 prodziekana, w latach 1916–1918 dziekana Wydziału Budowy Maszyn. W 1911 roku został mianowany profesorem nadzwyczajnym, a w 1913 roku uzyskał tytuł profesora zwyczajnego.

W latach 1920–1939 pracował na Politechnice Lwowskiej, gdzie pełnił funkcje: w latach 1919–1920 i 1930–1931 prodziekana, w latach 1929–1930 dziekana Wydziału Mechanicznego, a w latach 1935–1938 prorektora. W latach 1939–1941 był profesorem w Lwowskim Instytucie Politechnicznym, w latach 1941–1944 wykładowcą na tajnych kursach politechnicznych.

W maju 1944 roku przybył do Krakowa, gdzie pracował w Miejskich Wodociągach i Kanalizacji. W latach 1945–1960 był profesorem na Politechnice Śląskiej w Gliwicach, gdzie pełnił funkcję kierownika Katedry Pomp Silników Wodnych, a w latach 1945–1946 dziekana Wydziału Mechanicznego oraz w Akademii Górniczo-Hutniczej w Krakowie, gdzie w latach 1945–1947 został kierownikiem Katedry Pomp, Sprężarek i Wentylatorów, w latach 1946–1948 prodziekanem Wydziału Elektro-Mechanicznego. Na emeryturę przeszedł w 1960 roku.

Autor kilkudziesięciu publikacji, w tym 3 skryptów na temat mechaniki, konstrukcji maszyn.

Był członkiem honorowym Stowarzyszenia Inżynierów Mechaników Polskich.

Został wyróżniony godnością doktora honoris causa Politechniki Gdańskiej 15 maja 1957 roku „w uznaniu nieprzemijających zasług w ciągu 50-lecia działalności inżynierskiej i naukowej dla dobra nauki polskiej i pracy dydaktycznej oraz rozwoju polskiego przemysłu budowy maszyn”.

Został odznaczony Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski, Orderem Sztandaru Pracy I klasy oraz innymi odznaczeniami państwowymi.

Zmarł 8 sierpnia 1966 roku w Rabce.