Doktor honoris causa Politechniki Gdańskiej (1989).
Profesor specjalizujący się w dyscyplinie naukowej obejmującej architekturę.

Martin Grassnick urodził się 5 maja 1917 roku w Moguncji. Od 1934 roku uczył się w Szkole Budowlanej w Moguncji, musiał jednak przerwać naukę z powodu żydowskiego pochodzenia babci i stosowanych represji i dyskryminacji narodowościowych w III Rzeszy. Podczas II wojny światowej służył jako oficer Wehrmachtu na froncie wschodnim w Związku Radzieckim i we Włoszech (1941–1943). Studia wyższe ukończył w 1951 roku w Technische Hochschule w Darmstadt uzyskując tytuł inżyniera dyplomowanego architekta.

Od 1945 roku był budowniczym, architektem zaangażowanym w odbudowę zniszczonych w czasie II wojny światowej zabytków w Nadrenii Północnej-Westfalii, m.in. zespołu zabytkowego Katedry w Kolonii i Katedry w Xanten (kierował odbudową w latach 1947–1977).

W 1945 roku nawiązał kontakt z prof. Carlem Gruberem, który w latach 1925–1933 był profesorem architektury i średniowiecznej sztuki budowlanej w Technische Hochschule Danzig. W latach 1946–1950 uczestniczył w pracach nad odbudową kościoła Sankt Quirinus w Neuss. W latach 1951–1966 pracował w Szkole Budowlanej w Moguncji, gdzie pełnił funkcję dyrektora (1956–1966). W latach 1956–1959 był dyrektorem Państwowej Szkoły Rzemiosła Artystycznego w Moguncji. W 1963 roku w Technische Hochschule w Darmstadt uzyskał stopień doktora w dziedzinie historii architektury i konserwacji zabytków. W 1966 r. kierował odbudową Państwowego Akademickiego Instytutu Pedagogiki Zawodowej w Moguncji.

Od 1970 roku profesor zwyczajny w Universität w Trier-Kaiserlautern, gdzie w latach 1970–1982 pełnił funkcję dziekana Wydziału Technologicznego i kierownika Katedry Historii Budownictwa – Architektury (od 1975 roku po podziale na dwie uczelnie: w Universität w Kaiserlautern).

Na emeryturę przeszedł w 1982 roku. W tymże roku otrzymał godność honorowego członka Senatu Universität w Kaiserlautern.

Autor, współautor ponad 100 publikacji, w tym kilku książek na temat teorii i praktyki konserwacji, historii architektury, sztuki Orientu m.in.: „Deutsche historische Bürgerhäuser”, Monachium 1985. Jest znanym historykiem budownictwa, architektury i konserwacji zabytków w Niemczech.

Od 1972 roku był inspiratorem i inicjatorem współpracy naukowej polskich i niemieckich naukowców, zwłaszcza z Politechniki Gdańskiej. Przyczynił się do podpisania 22 listopada 1985 roku porozumienia o współpracy Politechniki Gdańskiej i Universität w Kaiserlautern. Efektem tej współpracy była: wymiana naukowców z Politechniki Gdańskiej i prowadzenie badań naukowych w: Republice Federalnej Niemiec, Francji, Włoszech, Belgii i Holandii, wspólnych konferencji naukowych, realizacja prac doktorskich i magisterskich na Wydziale Architektury PG. Był ofiarodawcą książek dla Wydziału Architektury Politechniki Gdańskiej.

Przyczynił się do przekazania władzom miasta Gdańska i Archiwum Państwowemu w Gdańsku unikatowego zachowanego kompletu dokumentacji zabytków architektury i sztuki Gdańska sporządzonej przed 1945 rokiem, którą wykorzystywano w pracach konserwatorskich.

Był członkiem towarzystw naukowych m.in. Niemieckiej Akademii Urbanistyki i Planowania Krajowego.

Został wyróżniony godnością doktora honoris causa Politechniki Gdańskiej 20 października 1989 roku za „pracę naukową i badania naukowe nad nowymi technologiami oraz znaczący wkład w kreowaniu międzynarodowej współpracy naukowo-badawczej”. Promotorem był prof. dr hab. inż. Jerzy Stankiewicz

Został odznaczony m.in. Krzyżem Zasługi I klasy Republiki Federalnej Niemiec, Wielkim Krzyżem Zasługi Republiki Federalnej Niemiec, Krzyżem Kawalerskim Zasługi dla Republiki Włoskiej.

Zmarł 4 lipca 2020 w Baden-Baden.