Doktor honoris causa Politechniki Gdańskiej (1975).
Profesor specjalizował się w dyscyplinach naukowych obejmujących : elektrotechnikę, radiotechnikę, elektronikę i fizykę doświadczalną.
Janusz Groszkowski urodził się 21 marca 1898 w Warszawie. Ukończył Oficerską Szkołę Łączności w Paryżu (1921), był wykładowcą w Szkole Oficerów Wojsk Radiotelegraficznych w Warszawie. Studia wyższe ukończył w 1922 roku na Wydziale Elektrotechnicznym Politechniki Warszawskiej, gdzie na Wydziale Elektrycznym uzyskał stopień doktora w (1928). Tytuł profesora nadzwyczajnego radiotechniki otrzymał w roku 1929, a profesora zwyczajnego w roku 1935. W latach 1922–1939 i 1946–1968 pracował na Politechnice Warszawskiej. Na Politechnice Warszawskiej pełnił funkcje: kierownika Katedry Radiotechniki w latach 1928–1939; 1946-1968, dziekana Wydziału Elektrycznego w latach 1935–1938, kierownika Katedry Wysokiej Próżni na Wydziale Łączności w latach 1963–1968.
Był twórcą, organizatorem i dyrektorem pierwszego w Polsce Instytutu Radiotechnicznego, Państwowego Instytutu Telekomunikacyjnego (1928–1939, 1945–1951). Od października 1939 roku do 1941 roku pracował w Instytucie Politechnicznym we Lwowie na stanowisku kierownika Katedry Radiotechniki. Był profesorem w Państwowej Wyższej Szkole Technicznej w Warszawie (1942–08.1944).
Był żołnierzem Armii Krajowej (02.1942 - 08.1944) i doradcą naukowo-technicznym do spraw łączności Delegatury Rządu na Kraj. Brał udział w analizie elektronowych urządzeń sterujących niemieckiej rakiety V2 przechwyconej przez żołnierzy Armii Krajowej.
W latach 1945–1946 był profesorem, dziekanem Wydziału Elektrycznego na Politechnice Łódzkiej. Został współorganizatorem i profesorem Instytutu Podstawowych Problemów Techniki Polskiej Akademii Nauk (1953–1963), a w latach 1961-1963 dyrektorem. Organizował i kierował Zakładem Elektrotechniki PAN (1953–1962). Na emeryturę przeszedł w 1968 roku.
W latach 1963–1972 był przewodniczącym Państwowej Rady Nauki i Techniki.
Autor 361 publikacji, w tym 5 książek, 4 skryptów. Promotor 33 doktorów. Był autorem jednej z pierwszych na świecie monografii o lampach katodowych i ich zastosowaniu w 1925 roku. Twórca „równania Groszkowskiego” i „metod harmonicznych Groszkowskiego”, dotyczących nieliniowej generacji drgań. Twórca polskiej naukowej szkoły radiotechniki i elektrotechniki; prace, które weszły do nauki światowej, dotyczyły badań w dziedzinie generacji i stabilizacji drgań elektromagnetycznych oraz techniki wysokiej próżni.
Autor 10 wynalazków, między innymi: nadajników stabilizowanych kwarcem, opracował nowy typ głowicy jonizacyjnej i zdolnej do pomiaru najwyższej próżni, pierwszego magnetronu z katodą tlenową, stanowiących podstawę radarów, po 1945 r. inicjator badań w dziedzinie półprzewodników.
Należał do Polskiej Akademii Nauk: członek rzeczywisty (1952), członek Prezydium (1955–1980), wiceprezes (1957–1962) i prezes (1962–1971). Członek zagraniczny Akademii Nauk: ZSRR, Rumunii, Kuby, Bułgarii, Czechosłowacji i Węgier.
Był zastępcą przewodniczącego Rady Państwa, bezpartyjnym posłem na Sejm (1972–1976), zrezygnował z funkcji zastępcy przewodniczącego Rady Państwa z powodów politycznych w proteście wobec zapisu w Konstytucji Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej: wiodącej roli Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej i sojuszu z Związkiem Socjalistycznych Republik Radzieckich.
Trzykrotny Laureat Nagród Państwowych I stopnia (1951, 1955, 1968), specjalnej Nagrody Państwowej (1979). Był pierwszym prezesem Polskiego Związku Krótkofalowców (1930–1931), prezesem Stowarzyszenia Elektryków Polskich (1936–1937), Polskiego Towarzystwa Elektrotechniki Teoretycznej i Stosowanej 1961–1984 (od 1962 r. członek honorowy). Członek zagranicznych towarzystw naukowych: Institute of Electrical and Electronics Engineers, Société des Électriciens et Électroniciens, Union Radio-Scientifique Internationale.
Został wyróżniony godnością doktora honoris causa Politechniki Warszawskiej (1962), Politechniki Łódzkiej (1964), Politechniki Gdańskiej (23 maj 1975) za „pracę naukową i badania naukowe nad nowymi technologiami oraz znaczący wkład w kreowaniu międzynarodowej współpracy naukowo-badawczej”. Promotorem był prof. dr inż. Jerzy Seidler.
Został odznaczony Krzyżem Oficerskim i Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski, Krzyżem Złotym Orderu Wojennego Virtuti Militari oraz innymi odznaczeniami państwowymi i wojskowymi.
Zmarł 3 sierpnia 1984 roku w Warszawie.