Doktor honoris causa Politechniki Gdańskiej (1950).
Dyscypliną naukową, w której specjalizował się Profesor była mechanika teoretyczna i stosowana.

 

Maksymilian Tytus Huber urodził się 4 stycznia 1872 roku w Krościenku nad Dunajcem. Studia wyższe z wyróżnieniem ukończył w 1894 roku na Wydziale Inżynierii Szkoły Politechnicznej we Lwowie. Studiował matematykę i astronomię na Uniwersytecie Friedricha-Wilhelma w Berlinie w latach 1895–1896. W latach 1896–1897 pracował w Krajowym Biurze Melioracji Rolnych we Lwowie, a od 1898 r. w Szkole Politechnicznej. W latach 1899–1905 pracował w Wyższej Szkole Przemysłowej w Krakowie, był także nauczycielem matematyki na wyższych kursach dla kobiet w Krakowie (1905–1906).

Stopień doktora i tytuł profesora nadzwyczajnego uzyskał w 1904 roku na Wydziale Inżynierii Szkoły Politechnicznej we Lwowie. Tytuł profesora zwyczajnego otrzymał w 1908 r. W latach 1906–1914 pracował w Szkole Politechnicznej w Lwowie, pełnił tam funkcję kierownika Katedry Mechaniki Technicznej na Wydziale Inżynierii, kierownika Mechanicznej Stacji Doświadczalnej w latach 1911–1914, dziekana Wydziału Inżynierii w latach 1910–1912. Wybrany w 1914 roku rektorem, został zmobilizowany i nie objął tej funkcji.

W I wojnie światowej oficer Armii Austro-Węgier, w niewoli rosyjskiej od września 1915 do 1917 roku. Władze obozu jenieckiego umożliwiły mu prowadzenie prac naukowo-badawczych i w latach 1917-1918 został nauczycielem fizyki w gimnazjum polskim w Kazaniu.

 Od 1918 roku pracował na Politechnice Lwowskiej, gdzie w latach 1921–1922 pełnił funkcję rektora, a w latach 1921–1928 – kierownika Katedry Mechaniki Technicznej, w latach 1924–1928 kierownika Mechanicznej Stacji Doświadczalnej. W latach 1928–1939 był profesorem i kierownikiem Katedry Mechaniki na Politechnice Warszawskiej.

 W 1920 roku był członkiem założycielem Akademii Nauk Technicznych w Warszawie, a w latach 1928–1930 prezesem. W 1933 roku przewodniczący Warszawskiego Towarzystwa Politechnicznego. W latach 1932–1939 kierował pracami badawczymi w Departamencie Aeronautyki Ministerstwa Spraw Wojskowych. W czasie II wojny światowej pracował w szkołach technicznych – od 1942 roku w Państwowej Wyższej Szkole Technicznej i w gimnazjum w ramach tajnego nauczania – do wybuchu Powstania Warszawskiego. W sierpniu 1944 roku wysiedlony z Warszawy, wywieziony i zwolniony z obozu przejściowego w Pruszkowie, w październiku 1944 roku wyjechał do Zakopanego – uczestniczył w pracy tajnej Politechniki Warszawskiej jako wykładowca matematyki i mechaniki.

Od sierpnia 1945 roku przebywał w Gdańsku. Ze względu na stan zdrowia odmówił przyjęcia funkcji rektora PG w 1945 roku. 9 kwietnia 1946 roku wygłosił wykład inauguracyjny rok akademicki na PG. Był profesorem Politechniki Gdańskiej, organizatorem i kierownikiem Katedry Stereomechaniki Technicznej i Instytutu Wytrzymałości. Pracował również jako nauczyciel w Liceum Budownictwa Okrętowego w Gdańsku (1947–1949).

 Od lutego 1949 roku profesor i kierownik Katedry Wyższych Zagadnień Mechaniki w Akademii Górniczo-Hutniczej w Krakowie. Był doradcą naukowym Głównego Instytutu Odlewnictwa w Krakowie (1950).

Twórca (1904) hipotezy energii odkształcenia postaciowego zwanej Hubera-Misesa-Hencky'ego. Jeden z czołowych badaczy teorii sprężystości.

 Autor ponad 220 publikacji, w tym 8 książek i 3 skryptów na temat mechaniki, wytrzymałości, ruchów ciał sprężystych, teorii sprężystości, tłumacz podręczników z języka niemieckiego i rosyjskiego. Należał m.in. do Lwowskiego Towarzystwa Naukowego, Warszawskiego Towarzystwa Naukowego, Polskiego Towarzystwa Matematycznego (w latach 1925–1928 był przewodniczącym oddziału lwowskiego), Polskiej Akademii Umiejętności (członek korespondent od 1927 roku, członek czynny od 1934 roku), członek zagraniczny Królewskiego Czeskiego Towarzystwa Naukowego (1939–1950), Polskiego Komitetu Normalizacyjnego. Był członkiem Polskiego Związku Inżynierów i Techników Budownictwa (członek honorowy), Związku Polskich Inżynierów Lotniczych.

 Został wyróżniony godnością, doktora honoris causa: Akademii Górniczej w Krakowie (1945), Politechniki Warszawskiej (1947), profesora honorowego Politechniki Warszawskiej (1948).

Został wyróżniony godnością doktora honoris Politechniki Gdańskiej – 30 listopada 1950 roku. Promotorem był prof. zw. dr hab. inż. Robert Szewalski.

 Za osiągnięcia naukowe otrzymał Nagrodę Państwową I Stopnia (1949). Został odznaczony Krzyżem Komandorskim Orderu Polonia Restituta, Złotym Krzyżem Zasługi oraz innymi odznaczeniami państwowymi.

 Zmarł 9 grudnia 1950 roku w Krakowie.