Rektor Politechniki Gdańskiej w latach 1954–1956.
Dyscypliną naukową, w której specjalizował się Profesor było budownictwo morskie.

Stanisław Huckel urodził się 8 maja 1911 roku we Lwowie. Studia wyższe ukończył w 1935 roku na Wydziale Inżynierii Lądowej i Wodnej Politechniki Lwowskiej, uzyskując tytuł magistra inżyniera dróg i mostów.

Działalność zawodową rozpoczął w 1935 roku w Wydziale Techniczno-Budowlanym Urzędu Morskiego w Gdyni, współuczestnicząc między innymi w projektowaniu portu we Władysławowie i rozbudowie portów w Jastarni i Pucku. 15 września 1939 roku został zatrzymany przez okupanta niemieckiego; zagrożony rozstrzelaniem uciekł z miejsca internowania w Gdyni. W latach 1939–1945 pracował w Urzędzie Budowlanym w Krakowie, a w latach 1945–1947 w Biurze Odbudowy Portów w Gdańsku jako naczelnik Wydziału Projektów i Konstrukcji.

Pracę na Politechnice Gdańskiej rozpoczął w 1945 r. na Wydziale Inżynierii Lądowej i Wodnej. W 1949 roku został mianowany zastępcą profesora. Tytuł profesora nadzwyczajnego otrzymał w 1950 roku, a profesora zwyczajnego w 1962 roku. Doktorat uzyskał w roku 1960. Był członkiem korespondentem od 1962 roku, a od 1971 roku członkiem rzeczywistym Polskiej Akademii Nauk.

Pracę na Politechnice Gdańskiej zakończył w 1966 roku, przechodząc na stanowisko dyrektora Instytutu Budownictwa Wodnego PAN w Gdańsku, w którym pracował w latach 1954–1980.

Na Politechnice Gdańskiej piastował następujące funkcje: w latach 1946–1947 kierownika Katedry Budownictwa Wodnego, w latach 1947–1966 kierownika Katedry Fundamentowania, w latach 1952–1954 prorektora Wieczorowej Szkoły Inżynierskiej, a w latach 1954–1956 rektora Politechniki Gdańskiej.

Pełnił liczne funkcje poza Politechniką Gdańską: w latach 1949–1950 kierownika Działu Badań Naukowych w Biurze Projektów Budownictwa Morskiego w Gdańsku, w latach 1957–1960 zastępcy i w latach 1960–1974 dyrektora Instytutu Budownictwa Wodnego PAN w Gdańsku, w latach 1962–1967 i 1969–1980 członka Prezydium Polskiej Akademii Nauk, natomiast w latach 1971–1979 przewodniczącego Rady Koordynacyjnej Jednostek PAN Makroregionu Nadmorskiego.

Autor i współautor 300 publikacji, w tym 9 samodzielnych książek, na temat budowli morskich i fundamentowania. Twórca szkoły naukowej w zakresie budownictwa morskiego i hydrotechniki. Promotor 8 doktorów. Ponadto w 1946 roku był współzałożycielem i redaktorem naczelnym czasopism „Technika Morza i Wybrzeża” i „Archiwum Hydrotechniki”. Inicjator czasopism „Oceanologia” i „Studia i Materiały Oceanologiczne”.

Był członkiem Komitetu Badań Morza (w latach 1961–1966 przewodniczącym) oraz Komitetu Inżynierii Lądowej i Wodnej PAN.

Został wyróżniony godnością doktora honoris causa Politechniki Wrocławskiej (1975) oraz członka korespondenta Akademii Nauk i Literatury w Tuluzie. Był laureatem Nagrody Państwowej II stopnia (1955).

Został również odznaczony Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski oraz innymi odznaczeniami państwowymi, resortowymi i  regionalnymi.

Zmarł 20 lipca 1980 roku w Gdańsku.