Rektor Politechniki Gdańskiej w latach 1945–1946.
Dyscypliną naukową, w której specjalizował się Profesor była budowa maszyn.
Stanisław Łukasiewicz urodził się 23 kwietnia 1884 roku w Pińczowie. Studia wyższe ukończył w 1911 roku na Wydziale Mechanicznym Politechniki w Dreźnie, uzyskując tytuł inżyniera budowy maszyn. Po ukończeniu studiów pracował zawodowo, między innymi w fabrykach maszyn w Warszawie. W latach 1915–1927 był zatrudniony na Politechnice Warszawskiej, pełniąc funkcję asystenta, zastępcy profesora oraz kierownika Katedry Dźwignic (1919–1927). W 1927 roku otrzymał tytuł profesora nadzwyczajnego i rozpoczął pracę na Politechnice Lwowskiej, zakończoną w 1941 roku. Na Politechnice Lwowskiej pełnił funkcje: w latach 1930–1931 dziekana, w latach 1931–1932 prodziekana Wydziału Mechanicznego, w latach 1927–1934 kierownika Katedry Maszyn Dźwigowych i Urządzeń Transportowych oraz w latach 1933–1939 przewodniczącego Rady Naukowej Laboratorium Aerodynamicznego. W 1937 roku otrzymał tytuł profesora zwyczajnego.
W okresie okupacji wykładał na kursach technicznych we Lwowie (1941–1944), na tajnej Politechnice Warszawskiej (1944–1945) oraz na kursach politechnicznych w Częstochowie.
Na Politechnice Gdańskiej rozpoczął pracę w 1945 roku, pełniąc funkcje organizatora i w latach 1945–1946 pierwszego powojennego rektora oraz w latach 1945–1959 kierownika zorganizowanej przez siebie Katedry Maszyn Dźwigowych i Przenośnikowych na Wydziale Mechanicznym. W 1947 roku był także profesorem kontraktowym w Wyższej Szkole Inżynierskiej w Szczecinie.
W 1953 roku uzyskał stopień doktora nauk technicznych nadany przez Centralną Komisję Kwalifikacyjną dla Pracowników Nauki. Na emeryturę przeszedł w roku 1959.
Autor i współautor kilkudziesięciu publikacji na temat urządzeń dźwigowo-przeładunkowych oraz projektów tych urządzeń dla stoczni, portów i elektrowni, w tym 2 książek.
Został odznaczony Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski oraz innymi odznaczeniami państwowymi.
Zmarł 9 listopada 1960 roku w Warszawie.