Doktor honoris causa Politechniki Gdańskiej (1971).
Główny organizator Polskiej Akademii Nauk, a w latach 1978-198 jej prezes. 
Profesor specjalizował się w dyscyplinach naukowych obejmujących budownictwo i mechanikę.

Witold Nowacki urodził się 20 lipca 1911 roku w Zakrzewie. Studia wyższe ukończył w 1934 roku na Wydziale Inżynierii Technische Hochschule Danzig uzyskując tytuł zawodowy inżyniera budowlanego. W latach 1934–1937 pracował w Biurze Konstrukcyjnym inż. S. Obmińskiego w Gdyni, w latach 1937–1939 w firmie budowlanej „Franciszek Skąpski i Ska” w Warszawie. Projektował liczne konstrukcje budowlane, żelbetowe w Polsce, m.in. w Gdyni, Częstochowie, Warszawie, Koronowie.

Był żołnierzem wojny obronnej 1939 roku w batalionie mostów kolejowych wojsk saperskich. Aresztowany przez Niemców był jeńcem Stalagu II D w Stargardzie. Od maja 1940 roku był jeńcem Oflagu II C w Woldenbergu (Dobiegniew), gdzie wykładał w Kole Inżynierii Lądowej i Wodnej w ramach Studium Dokształcania Politechnicznego. Po wyzwoleniu tego oflagu w styczniu 1945 roku, przebywał w Lublinie, wykładał na uruchomionej tam filii Politechniki Warszawskiej.

Od września 1945 roku do 1952 roku pracował na Politechnice Gdańskiej, gdzie pełnił funkcje: w latach 1945–1947 prodziekana, w latach 1947–1949 dziekana Wydziału Inżynierii Lądowej i Wodnej, w latach 1949–1951 prorektora do spraw nauki i nauczania, w latach 1951–1952 prorektora do spraw nauki, w latach 1945–1952 kierownika Katedry Wytrzymałości Materiałów i Statyki Budowli. W latach 1947–1949 pracował w Wyższej Szkole Inżynierskiej w Szczecinie.

Na Wydziale Inżynierii Lądowej Politechniki Warszawskiej we wrześniu 1945 roku uzyskał stopień doktora, trzy miesiące później stopień doktora habilitowanego. Tytuł profesora zwyczajnego otrzymał w 1952 roku.

Od 1952 roku przebywał w Warszawie, był głównym organizatorem Polskiej Akademii Nauk, gdzie pełnił kolejno funkcje: sekretarza Wydziału IV (Nauk Technicznych), zastępcy sekretarza naukowego, sekretarza naukowego, wiceprezesa, a w latach 1978–1980 prezesa.

W latach 1952–1955 pracował na Politechnice Warszawskiej, gdzie pełnił funkcję kierownika Katedry Mechaniki Budowli, a w latach 1955–1981 na Uniwersytecie Warszawskim, gdzie pełnił funkcje kierownika Katedry Teorii Sprężystości i Plastyczności w latach 1955–1968, a w latach 1969–1978 Instytutu Mechaniki.

Był autorem i współautorem ponad 220 publikacji na temat: mechaniki budowli, budownictwa żelbetowego, statyki, sprężystości w języku polskim i obcych. Wśród nich 14 to książki. Promotor 28 doktorów.

Współzałożyciel w 1958 roku Polskiego Towarzystwa Mechaniki Teoretycznej i Stosowanej, wyróżniony godnością członka honorowego. Członek Polskiego Związku Inżynierów i Techników Budownictwa (1949–1960), członek honorowy.

Członek wielu organizacji naukowych w kraju i zagranicą, m.in.: Polskiej Akademii Umiejętności, Polskiej Akademii Nauk, Towarzystwa Naukowego Warszawskiego (członek honorowy), Royal Society of Edinburgh, Czechosłowackiej Akademii Nauk, Bułgarskiej Akademii Nauk, członek–korespondent Austriackiej Akademii Nauk, Gdańskiego Towarzystwa Naukowego (członek honorowy), Polskiego Towarzystwa Matematycznego.

Został wyróżniony godnością doktora honoris causa Politechniki Gdańskiej decyzją Senatu z 15 lipca 1971 roku „w uznaniu wielkich i trwałych osiągnięć w pracy naukowej i dydaktycznej oraz wybitnych zasług w rozwoju Politechniki Gdańskiej i nauki polskiej” (promotorem był prof. mgr inż. Roman Kazimierczak), Politechniki Poznańskiej (1979), Politechniki Łódzkiej (1981), Politechniki Warszawskiej (1981), Uniwersytetu Warszawskiego (1981), Wojskowej Akademii Technicznej (1986), Uniwersytetu w Glasgow (1968), Królewskiego Instytutu Technologicznego w Sztokholmie (1977), Uniwersytetu w Liège (1978), Uniwersytetu w Grenoble (1979).

Założyciel w 1977 roku The International Society for Interaction of Mechanics and Mathematics (członek honorowy).

Laureat indywidualnej Nagrody Państwowej II stopnia w 1949 roku, dwukrotnie I stopnia w 1955 roku i 1964 roku.

Został odznaczony Krzyżem Komandorskim z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski, Orderem Sztandaru Pracy I klasy oraz innymi odznaczeniami państwowymi i resortowymi oraz zagranicznymi.

Od 2007 roku Polskie Towarzystwo Mechaniki Teoretycznej i Stosowanej przyznaje nagrodę naukową jego imienia.

Zmarł 23 sierpnia 1986 roku w Warszawie.