Doktor honoris causa Politechniki Gdańskiej (1985).
Dyscypliną naukową, w której specjalizował się Profesor była matematyka.
 

Franciszek Otto urodził się 4 października 1904 roku we Lwowie. Był żołnierzem wojny polsko-bolszewickiej, uczestnikiem obrony Lwowa w 1920 roku.

Studia wyższe ukończył w 1927 roku na Wydziale Mechanicznym Politechniki Lwowskiej uzyskując tytuł inżyniera mechanika. W latach 1927–1941 pracował na Politechnice Lwowskiej, gdzie był asystentem w Katedrze Geometrii Wykreślnej prof. Kazimierza Bartla (późniejszego Premiera RP). W latach 1938–1939 był także asystentem na Uniwersytecie Jana Kazimierza we Lwowie. W latach 1941–1944 był urzędnikiem w Izbie Przemysłowo-Handlowej. W lipcu 1944 roku wyjechał ze Lwowa z powodu zbliżającej się Armii Czerwonej do miasta i zagrożenia aresztowaniem.

30 stycznia 1945 roku w Lublinie otrzymał nominację na Delegata Ministerstwa Oświaty – Departamentu Szkół Wyższych do spraw Politechniki Gdańskiej. Od 5 kwietnia 1945 roku do 31 sierpnia 1945 roku był współorganizatorem Politechniki Gdańskiej.

W latach 1945–1975 pracował na Politechnice Gdańskiej. W 1945 roku mianowany zastępcą profesora, tytuł profesora nadzwyczajnego otrzymał w 1949 roku, a profesora zwyczajnego w 1972 roku.

Na Politechnice Gdańskiej pełnił funkcję dziekana Wydziału Architektury w latach 1952–1954 i 1964–1969, w latach 1945–1972 był kierownikiem Katedry, a później Zakładu Geometrii Wykreślnej.

W latach 1951–1952 był prorektorem w Wieczorowej Szkole Inżynierskiej w Gdańsku. W latach 1948–1956 był nauczycielem geometrii wykreślnej na kursach dla nauczycieli szkół średnich w Gdańsku. Zatrudniony także w Państwowej Wyższej Szkole Sztuk Plastycznych w Gdańsku (1946–1976), w Wyższej Szkole Pedagogicznej w Gdańsku (1947–1948), nauczyciel w Gdańskich Technicznych Zakładach Naukowych w Gdańsku (1946–1948) i na Politechnice Szczecińskiej (1959–1962).

W 1975 roku przeszedł na emeryturę. W latach 1955–1988 był redaktorem naczelnym Zeszytów Naukowych Politechniki Gdańskiej. W latach 1966–1971 prowadził wykłady w ramach Politechniki Telewizyjnej w Gdańskim Ośrodku Telewizyjnym.

Był autorem i współautorem kilkunastu publikacji z dziedziny geometrii wykreślnej i rzutowej, perspektywy malarskiej, historii Politechniki Gdańskiej, w tym 2 książek i 1 skryptu. Promotor 6 doktorów.

Został wyróżniony 24 maja 1985 roku godnością doktora honoris causa Politechniki Gdańskiej za: „pracę naukową i znaczące w rozwoju nauki badania naukowe, oraz istotny wkład w kreowaniu międzynarodowej współpracy naukowo-badawczej”. Promotorem był prof. zw. mgr inż. Roman Kazimierczak.

Został odznaczony Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski, Brązowym Medalem „Za długoletnią służbę” oraz innymi odznaczeniami państwowymi, wojskowymi i regionalnymi.

Zmarł 22 września 2000 roku w Gdańsku.