Rektor Politechniki Gdańskiej w latach 1970–1975. Profesor specjalizował się w dyscyplinie naukowej jaką jest budownictwo okrętowe.
Janusz Staliński urodził się 30 października 1916 roku w Łodzi. Do 1939 roku był słuchaczem Wydziału Technicznego Szkoły Podchorążych Marynarki Wojennej w Toruniu (z dniem 15 października 1937 roku został mianowany podporucznikiem), II mechanikiem ORP „Błyskawica”, oficerem Komendy Marynarki Wojennej w Warszawie i uczestnikiem wojny obronnej w walkach Grupy Operacyjnej „Polesie”. W okresie od października 1939 roku do stycznia 1945 roku przebywał jako jeniec wojenny w Oflagu Arnswalde i Woldenbergu (Dobiegniew).
W latach 1945–1950 został zatrudniony jako pracownik Zarządu Drogowo-Wodnego w Turku, Stoczni Gdańskiej (kierownik Wydziału Urządzeń Centralnych, Traserni i Kadłubowni) oraz Centralnego Biura Konstrukcji Okrętowych w Gdańsku (starszy konstruktor, projektant parowej siłowni okrętowej supertrawlera – trawlera-przetwórni „Dalmor I”).
Studia wyższe ukończył w 1949 roku na Wydziale Budowy Okrętów Politechniki Gdańskiej, uzyskując tytuł magistra inżyniera budownictwa okrętowego. Pracę na Politechnice Gdańskiej rozpoczął w 1950 roku. W 1951 roku został mianowany zastępcą profesora, a w 1959 roku – powołany na stanowisko docenta. Tytuł profesora nadzwyczajnego otrzymał w 1967 roku.
Podczas pracy na Politechnice Gdańskiej pełnił funkcje: w 1951 roku kierownika Katedry Zastosowania i Użytkowania Maszyn Okrętowych, w latach 1952–1976 kierownika Katedry Siłowni Okrętowych, w latach 1951–1954 i 1958–1960 prodziekana oraz w latach 1964–1968 dziekana Wydziału Budowy Okrętów. W latach 1968–1969 był prorektorem ds. nauczania, a w latach 1970–1975 rektorem Politechniki Gdańskiej.
Poza Politechniką Gdańską pracował w latach 1948–1950 jako nauczyciel w Liceum Budownictwa Okrętowego w Gdańsku, w latach 1950–1952 jako wykładowca w Wieczorowej Szkole Inżynierskiej w Gdańsku, w latach 1976–1980 – profesor na Uniwersytecie Basra w Iraku, a w latach 1980–1982 profesor na Uniwersytecie Port Harcourt w Nigerii.
Autor ponad 40 publikacji, w tym 4 samodzielnych książek, na temat siłowni okrętowych i projektowania okrętów. Redaktor, członek Kolegium i Rady Programowej czasopisma „Budownictwo Okrętowe”. Promotor 7 doktorów.
Był członkiem Komitetu Energetyki Polskiej Akademii Nauk, Komitetu Budowy Maszyn PAN, Komitetu Nauki i Techniki PAN, Polskiego Towarzystwa Cybernetycznego oraz Stowarzyszenia Inżynierów i Techników Mechaników Polskich (w latach 1967–1969 przewodniczący Sekcji Okrętowców w Zarządzie Głównym). W latach 1969–1972 był posłem na Sejm Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej.
Został wyróżniony w 1970 roku godnością doktora honoris causa Instytutu Budowy Okrętów w Leningradzie, a ponadto odznaczony Krzyżem Walecznych, Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski oraz innymi odznaczeniami państwowymi, resortowymi i regionalnymi.
Zmarł 14 stycznia 1985 roku w Sopocie.