Rektor Politechniki Gdańskiej w latach 1949–1951.
Dyscypliną naukową, w której specjalizował się Profesor była elektrotechnika.
Paweł Szulkin urodził się 29 sierpnia 1911 roku w Smorgoniach. Studia wyższe ukończył w Wyższej Szkole Elektryczności w Paryżu. Doktorat uzyskał na Sorbonie w 1936 roku.
W latach 1936–1939 pracował w Zakładach Radiowych „Elektrit” w Wilnie (główny konstruktor). W okresie II wojny światowej został wywieziony do Związku Socjalistycznych Republik Radzieckich i pracował w obozie pracy dla naukowców, wykładając w Akademii Łączności oraz prowadząc badania w Laboratorium Badań Specjalnych Instytutu Politechnicznego w Moskwie. Zatrudniony w laboratorium badawczym, stworzył liczne konstrukcje aparatury radiotechnicznej przeznaczonej dla lotnictwa i wojsk zmotoryzowanych.
Był żołnierzem I Armii Wojska Polskiego, mianowany majorem w 1943 roku. Od 1944 roku mieszkał w Lublinie, gdzie został dziekanem Wydziału Elektrycznego Politechniki Warszawskiej w Lublinie oraz wykładowcą Uniwersytetu Marii Curie-Skłodowskiej. W 1945 roku pełnił także funkcję dyrektora technicznego Polskiego Radia.
W 1945 roku rozpoczął pracę na Wydziale Elektrycznym Politechniki Gdańskiej, na której pełnił funkcje: w latach 1945–1951 kierownika Katedry Radiotechniki oraz w latach 1949–1951 rektora. Tytuł profesora zwyczajnego otrzymał w roku 1951.
Na Politechnice Gdańskiej pracował do 1951 roku. W latach 1947–1948 pełnił dodatkowo funkcję kierownika w Przedsiębiorstwie Państwowym Morskiej Obsługi Radiowej Statków w Gdyni, w latach 1948–1951 pracował jako profesor Politechniki Warszawskiej, a w latach 1950–1951 jako wicedyrektor Państwowego Instytutu Telekomunikacyjnego w Warszawie.
Był członkiem korespondentem, a od roku 1961 członkiem rzeczywistym Polskiej Akademii Nauk.
Autor i współautor: 4 monografii na temat radiotechniki i 10 publikacji dotyczących jej działów, 6 patentów. Promotor kilku doktorów.
W latach 1952–1968 był zatrudniony jako kierownik Zakładu Elektrotechniki Teoretycznej w Instytucie Podstawowych Problemów Techniki w Warszawie, natomiast w 1962 roku został przedstawicielem Polski w UNESCO w Paryżu. Od marca 1968 roku. przebywał na przymusowej emigracji we Francji. Był tam wykładowcą w Wyższej Szkole Technicznej École Centrale w Lyonie.
Zmarł 15 września 1987 roku w Lyonie.