Doktor honoris causa Politechniki Gdańskiej (1975).
Profesor specjalizujący się w dyscyplinie naukowej obejmującej automatykę i telekomunikację.
Aleksander Wawiłow urodził się 27 maja 1922 roku w Kłjuksowie pod Rosławiem. Był żołnierzem Armii Czerwonej w latach 1940–1945. Studia wyższe ukończył w 1950 roku w Leningradzkim Instytucie Elektrotechnicznym im. Lenina (LETI) w Leningradzie (obecnie Sankt Petersburg) uzyskując tytuł inżyniera w specjalności automatyka i telemechanika. W 1954 roku uzyskał stopień kandydata nauk w zakresie teorii automatyki, w 1968 roku uzyskał stopień doktora. W 1956 roku został powołany na stanowisko docenta, tytuł profesora automatyki otrzymał w 1969 roku. Był członkiem korespondentem Akademii Nauk ZSRR od 1976 roku.
W latach 1954–1983 pracował w Leningradzkim Instytucie Elektrotechnicznym, gdzie pełnił funkcje: kierownika Katedry Automatyki, a w latach 1967–1983 rektora.
Autor i współautor ponad 200 publikacji, w tym 18 książek i skryptów na temat analizy, syntezy i optymalizacji nieliniowych układów sterowania. Był twórcą, współtwórcą 20 patentów oraz świadectw autorskich, promotorem 26 prac kandydackich.
Był recenzentem doktoratów na Wydziale Elektrycznym Politechniki Gdańskiej, organizatorem współpracy między Politechnika Gdańską, a Leningradzkim Instytutem Elektrotechnicznym (wymiana studentów zwłaszcza z Wydziału Elektrycznego i Wydziału Elektroniki PG, staże doktorskie i podoktorskie).
23 maja 1975 roku został wyróżniony godnością doktora honoris causa Politechniki Gdańskiej.
Został odznaczony Orderem Rewolucji Październikowej, Orderem Czerwonego Sztandaru Pracy, medalem „Za odwagę”, złotą odznaką honorową Towarzystwa Przyjaźni Polsko-Radzieckiej oraz innymi odznaczeniami państwowymi i wojskowymi.
Zmarł 12 października 1983 roku w Moskwie.
