Doktor honoris causa Politechniki Gdańskiej (1975).
Profesor specjalizujący się w dziedzinie naukowej: chemii.

Michaił Woronkow urodził się 6 grudnia 1921 roku w Orle. W 1941 roku został ewakuowany z Leningradu, był żołnierzem Wielkiej Wojny Ojczyźnianej, ranny, zwolniony z służby wojskowej został skierowany na kontynuowanie studiów. Studia wyższe ukończył w 1942 roku na Wydziale Chemicznym Uralskiego Państwowego Uniwersytetetu im. Maksyma Gorkiego w Swierdłowsku (obecnie Jekaterynburg). W 1944 roku został absolwentem studiów podyplomowych w Instytucie Chemii Organicznej Akademii Nauk Związku Socjalistycznych Republik Radzieckich w Moskwie.

W latach 1945–1954 pracował w Katedrze Chemii Organicznej na Uniwersytecie Leningradzkim, w latach 1954–1961 w Instytucie Chemii Krzemianów Akademii Nauk ZSRR, gdzie w latach 1959–1960 był kierownikiem Pracowni Polimerów Nieorganicznych, w latach 1961–1970 w Instytucie Syntezy Organicznej Łotewskiej Akademii Nauk w Rydze, gdzie zorganizował pracownię związków dementoorganicznych.

Od 1947 roku kandydat nauk chemicznych, w 1961 roku uzyskał stopień doktora. Był członkiem korespondentem Łotewskiej Akademii Nauk od 1966 roku, a od 1970 roku członkiem korespondentem Akademii Nauk ZSRR (Rosji). W 1990 roku został wyróżniony tytułem Akademika. Od 1995 roku był doradcą naukowym Rosyjskiej Akademii Nauk.

W latach 1973–1984 był wiceprezesem filii wschodniosyberyjskiego oddziału Akademii Nauk ZSRR w Irkucku. W latach 1970–1994 był dyrektorem Instytutu Chemii Organicznej w Irkucku i kierownikiem Pracowni Chemii Związków Elementów Organicznych wschodniosyberyjskiego oddziału Akademii Nauk ZSRR w Irkucku. W latach 1982–1989 był naczelnym dyrektorem Zjednoczenia Naukowo-Produkcyjnego „Chemia”. Pierwszy opracował zastosowanie techniki spektroskopii Elektronowego Rezonansu Paramagnetycznego w biochemii i medycynie.

Był autorytetem naukowym na skalę światową z krzemoorganików i zastosowania tych materiałów w mikroelektronice i ceramice. Odkrył nowe związki siarkoorganiczne wielu reakcji, (jedną z nich: oddziaływanie siarki na arylchloroalkanes i alkeny) nazwano „Reakcja Woronkowa”. Był konsultantem firm chemicznych, centrów nauki i instytutów badawczych w Rosji, Chinach, Mongolii i na Ukrainie.

Autor i współautor ponad 2000 publikacji, w języku (rosyjskim, angielskim, niemieckim, japońskim), w tym 37 książek m.in. „Kremnij i żiźń. Biochimija, farmakologija i toksikologija. Joedinery kremnija”, Riga 1978 – pierwszej w świecie monografii na temat biochemii związków krzemu. Promotor 35 doktoratów.

Był współtwórcą 100 patentów, w tym 50 patentów europejskich z chemii i technologii nieorganicznej, biologii, farmakologii.

Uczestniczył przez wiele lat w kontaktach badawczych i wymianie naukowej, m.in. z Instytutem Chemii i Technologii Nieorganicznej Wydziału Chemicznego PG, uczelniami i instytutami w Niemieckiej Republice Demokratycznej, Czechosłowacji, Węgrzech, Mongolii. Należał do Towarzystwa Chemicznego im. D. Mendelejewa, Towarzystwa Chemicznego w Japonii, Związku Łotewskich Chemików w Rydze, Międzynarodowego Towarzystwa Badań Zdrowia i Środowiska.

23 maja 1975 roku został wyróżniony godnością doktora honoris causa Politechniki Gdańskiej.

Został wyróżniony godnością profesora honoris causa Państwowego Uniwersytetu Technicznego w Sankt Petersburgu (2012).

Honorowy członek Asia-Pacific Academy of Advances Materiales (1998) i Florida Center of Heterocyclic Chemistry w Stanach Zjednoczonych Ameryki (1990). Otrzymał wiele wyróżnień, m.in. honorowego chemika ZSRR (1983), laureat Nagrody Państwowej Ukraińskiej Socjalistycznej Republiki Ukraińskiej (1982) i Państwowej Nagrody Federacji Rosyjskiej (1997).

Został odznaczony medalem Osiągnięć Gospodarki Narodowej ZSRR, „Czerwonym Sztandarem Pracy”, wieloma innymi odznaczeniami wojskowymi, państwowymi i zagranicznymi.

Zmarł 10 lutego 2014 roku w Irkucku.