Profesor. Pionier Politechniki Gdańskiej.
Doktor honoris causa Politechniki Gdańskiej (1985) i Akademii Medycznej w Gdańsku (1991). Honorowy Obywatel Miasta Gdańska (1994).
Ignacy Adamczewski urodził się 25.01.1907 roku w Warszawie. Szkołę podstawową i średnią im. E.A. w Rontalera ukończył w Warszawie. Po maturze w 1926 roku rozpoczął studia na Uniwersytecie Warszawskim (UW). Równocześnie pracował w biurze Dyrekcji PKP (1927-31). Dyplom magistra filozofii w zakresie fizyki uzyskał w 1932 roku. Po odbyciu 13 miesięcznej służby wojskowej w szkole podchorążych rozpoczął pracę naukową w Pracowni Fizyki Zakładu Fizyki Teoretycznej UW jako stypendysta Funduszu Kultury Narodowej, następnie jako starszy asystent pracował naukowo i publikował. Pracę doktorską obronił na UW w 1936 roku. Zmobilizowany 24.08.1939 roku, jako dowódca plutonu, potem kompanii 81. Pułku Piechoty brał udział w obronie kraju. 27.09.1939 roku został rozbrojony przez wojska radzieckie i wrócił do Warszawy. Stamtąd w wyniku łapanki trafił do Oświęcimia (nr obozowy 4125). Wykupiony 24.12.1940 roku, ciężko chorował. Prowadził sklep żelazny i opracował podręcznik „Fizyka dla medyków”. Był też konserwatorem przyrządów. W latach 1943-1944 wykładał na tajnych kompletach i przygotowywał skrypt. W latach 1944-1945 był robotnikiem w Cukrowni „Irena" w Łowiczu. Po wyzwoleniu wrócił do Warszawy, następnie 5.02.1945 roku wyjechał do Łodzi gdzie jako zastępca profesora pracował do 15.08.1945 roku na Wydziale Lekarskim i Matematyczno-Przyrodniczym Uniwersytetu Łódzkiego.
W sierpniu 1945 roku przeniósł się do Gdańska i jako zastępca profesora 2.09.1945 roku objął Katedrę Fizyki na Politechnice Gdańskiej (PG). Organizował też Zakład Fizyki w Akademii Lekarskiej w Gdańsku. Od 26.10.1946 roku był prof. nadzwyczajnym, a od 1952, prof. zwyczajnym na Wydziale Chemicznym PG. Pracował także w Wyższej Szkole Pedagogicznej w Gdańsku. Prowadził intensywne badania nad mechanizmem jonizacji, przewodnictwa elektrycznego i przebicia w cieczach dielektrycznych. Był specjalistą w dziedzinie fizyki medycznej. Do 1969 roku opublikował 54 prace naukowe, 7 monografii, 11 podręczników, 13 skryptów, 6 artykułów popularnonaukowych (w sumie do 1996 roku około 150), przeprowadził 23 przewody doktorskie. Uczestniczył w wielu zjazdach, konferencjach, sympozjach krajowych i zagranicznych, zwłaszcza dotyczących fizyków polskich. Zorganizował w Gdańsku XVII Zjazd Fizyków Polskich w dniach 17-21.09.1961 roku.
W latach 1953-1954 oraz 1965-1969 był dziekanem Wydział Chemicznego PG. Po reorganizacjach został też w latach 1968-1971 dyrektorem Międzywydziałowego Instytutu Fizyki, a w latach 1971-1974 był profesorem na Uniwersytecie w Salford w Anglii (w latach 1975-1983, na kontrakcie współpracy), gdzie finansowano jego badania nad cieczami dielektrycznymi, których efektem był „wzór Adamczewskiego", życiowe osiągnięcie Profesora. W 1973 roku był delegatem Uniwersytetu w Salford na konferencję w Montrealu i wykładał w 4 uniwersytetach w USA. Ogółem wykładał w 10 krajach na 26 uniwersytetach. 30.09.1974 roku przeszedł na emeryturę, jednak dalej publikował. Na konferencję w Rzymie w 1996 roku wysłał swój referat, gdyż z powodu choroby nie mógł w niej uczestniczyć osobiście.
Był założycielem Gdańskiego Oddziału Polskiego Towarzystwa Fizyki Medycznej, członkiem Instytutu Fizyki PAN i Krajowego Komitetu Pugwash, członkiem GTN, współzałożycielem Oddziału Gdańskiego Polskiego Towarzystwa Fizycznego.
W 1983 roku obchodził 50. lecie swojej pracy naukowej. Uhonorowany wieloma odznaczeniami. W 1985 roku otrzymał tytuł i godność doktora honoris causa Politechniki Gdańskiej, a w 1991 roku Akademii Medycznej w Gdańsku. W 1994 roku Rada Miasta Gdańska nadała Profesorowi tytuł honorowego obywatela miasta Gdańska.
Zmarł 23.06.2000 roku w Gdańsku. Został pochowany na cmentarzu Srebrzysko w Gdańsku.