Profesor. Pionier Politechniki Gdańskiej.
Stanisław Błaszkowiak urodził się 10.11.1893 roku w Radzewie (pow. śremski, woj. poznańskie). W latach 1900-13 uczył się w szkole ludowej w Bninie oraz w gimnazjum w Śremie. Od 8.11.1913 do 26.05.1916 roku studiował na Wydziale Inżynierii Budowlanej Politechniki w Berlinie-Charlottenburgu. Po uzyskaniu półdyplomu został powołany do służby w wojsku niemieckim, od 10.04.1919 do 16.08.1919 roku służył w Wojsku Polskim. 16.08.1919 roku został zatrudniony przy budowie kolei Strzałów-Kutno oraz Kokoszki-Gdynia na stanowisku kierownika firmy Towarzystwa Robót Inżynieryjnych. Od 1.11.1921 roku kontynuował przerwane studia w Wyższej Szkole Technicznej w Gdańsku, gdzie 21.03.1925 roku uzyskał dyplom inżyniera dróg i mostów. Już jako student był od 20.06.1923 do 31.06.1925 roku pracownikiem kontraktowym PKP w Gdańsku. Pracując następnie na etacie, awansował 28.06.1929 roku na stanowisko kierownika Działu Podtorza i Mostów w Wydziale Drogowym Dyrekcji Kolei w Gdańsku, skąd przeniesiono go do Torunia, gdzie za swoją pracę został w 1937 roku odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi. 1.01.1938 roku został przeniesiony do Poznania, gdzie po wybuchu wojny został ewakuowany wraz z dyrekcją do Warszawy.
Po kapitulacji powrócił do Poznania, skąd 9.12.1939 roku Niemcy wysiedlili go do Częstochowy. Tu objął stanowisko buchaltera w fabryce pończoch „Ziegler i Silberger”. Następnie przeniósł się do Krakowa, gdzie od 27.12.1940 roku był zatrudniony w Ostbahn. Wykonując obliczenia statyczne dla firm, przygotowywał równocześnie pracę doktorską. 1.10.1944 roku został urlopowany. Po wyzwoleniu, od 25.01.1945 roku rozpoczął pracę w PKP w Krakowie, skąd 15.02.1945 roku przeniósł się do Działu Mostów Dyrekcji Kolei w Poznaniu. Tu od 1.04.1945 roku wykładał statykę w Liceum Drogowym, a od kwietnia 1946 do 1.10.1946 roku w Szkole Inżynierskiej.
1.10.1946 roku objął stanowisko prof. kontraktowego w Katedrze Budowy Mostów na Wydziale Inżynierii Lądowej i Wodnej Politechniki Gdańskiej. Od 1.05.1947 do 31.08.1949 roku pracował też jako urzędnik Dyrekcji Okręgowej Kolei Państwowych w Gdańsku. 26.06.1947 roku otrzymał stopień doktora nauk technicznych na PG po obronie pracy pt. „Przyczynki do metody H. Crossa”. 26.07.1949 roku został mianowany prof. nadzwyczajnym w Katedrze Teorii Mostów i Budowy Mostów Stalowych na Wydziale Inżynierii Lądowej i Wodnej PG, 13.07.1960 roku został mianowany prof. zwyczajnym. W grudniu 1952 roku dokonano podziału Katedry Teorii i Budowy Mostów podzielono na Katedrę Mostów Stalowych i Katedrę Mostów Żelbetowych. Profesor objął kierownictwo Katedry Mostów Stalowych.
Biorąc pod uwagę potrzeby gospodarcze kraju, zorganizował w kierowanej przez siebie Katedrze laboratorium elastooptyczne i przewoźne laboratorium do badań w terenie. Dzięki zorganizowaniu laboratorium przewoźnego oraz możliwości prowadzenia na miejscu badań modelowych Katedra mogła wykonywać na zlecenie przedsiębiorstw badania nowych i starych mostów. Do 1964 roku wykonała 34 badania dużych mostów, a zdobyte doświadczenia wykorzystano w badaniach pochylni i kadłubów statków dla gospodarki morskiej. Sprawna organizacja 7 osobowego zespołu Katedry, złożonego z uzdolnionych współpracowników, umożliwiła prowadzenie tak odpowiedzialnych zadań, co było niepodważalną zasługą kierownika.
30.09.1964 roku odszedł na emeryturę. 1.10.1957 roku został odznaczony Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski, a w 1961 roku otrzymał Nagrodę im. Feliksa Jasińskiego za prace dotyczące metod kolejnych przybliżeń (iteracyjnych). Jego najważniejsza publikacja pt. „Metoda Crossa” była trzykrotnie wydawana przez Państwowe Wydawnictwo Naukowe kolejno w 1959, 1961 i 1963 roku.
Zmarł 9.11.1975 roku w Gdańsku. Został pochowany w Kórniku.