Profesor. Pionier Politechniki Gdańskiej.
Rektor Politechniki Gdańskiej (1966-1968).
Władysław Bogucki urodził się 16.06.1910 roku w Tarnowie. Szkołę podstawową i gimnazjum klasyczne ukończył w Krakowie. Po zdaniu egzaminu dojrzałości w 1928 roku rozpoczął studia na Wydziale Inżynierii Lądowej i Wodnej Politechniki Lwowskiej. Dwumiesięczną praktykę odbył przy betonowym umacnianiu brzegu morskiego Kamiennej Góry w Gdyni oraz żelbetowym ogrodzeniu terenów portu Gdyni. Po uzyskaniu absolutorium został od października 1932 roku zatrudniony na stanowisku st. asystenta w Katedrze Geometrii Wykreślnej kierowanej przez profesora Kazimierza Bartla. 10.06.1933 roku zdał egzamin dyplomowy z oceną b. dobrą. Rozpoczął też pracę nad swoim doktoratem. Od 1.07. do 15.09.1934 roku w ramach praktyki budowlanej w oddziale drogowym Budownictwa Miejskiego kierował robotami nawierzchniowymi wjazdu na Wawel oraz końcowymi pracami związanymi z projektem zakończenia ul. Kornela Ujejskiego w Krakowie. Od 20.11.1934 do 18.07.1936 roku pracował w Urzędzie Wojewódzkim w Stanisławowie jako referendarz. Po zdaniu egzaminu administracyjnego na stanowisko I kategorii kierował do 30.04.1937 roku Powiatowym Zarządem Drogowym w Tłumaczu. Następnie przeniósł się do Krakowa, gdzie pracował do 30.06.1945 roku jako st. referent Zarządu Miejskiego w dziale drogowym, później budowlanym. W marcu 1945 roku otrzymał prawo wykonywania zawodu cywilnego inżyniera budownictwa.
Po przyjeździe do Gdańska rozpoczął pracę na stanowisku kierownika działu statyki w Wydziale Projektów Biura Odbudowy Portów. Równocześnie od października 1945 roku został zatrudniony na Politechnice Gdańskiej w charakterze adiunkta i wykładowcy Katedry Ustrojów Żelaznych i Drewnianych, nazwanej następnie Katedrą Budownictwa Stalowego. 8.07.1946 roku doktoryzował się na podstawie pracy pt. „Rozwiązanie płaskich układów ramowych za pomocą punktów głównych”. 31.12.1947 roku zrezygnował z pracy w Biurze Odbudowy Portów. W grudniu 1948 roku zorganizował w Gdańsku Biuro Projektów Budownictwa Morskiego, w którym do końca 1949 roku był kierownikiem działu weryfikacji. Na PG kierował nie tylko Katedrą, ale także Zakładem Konstrukcji Budowlanych i Mostowych.
W 1950 roku otrzymał nominację na prof. nadzwyczajnego W latach 1950-1954 i 1958-1962 był dziekanem Wydziału Budownictwa Lądowego. W 1966 został mianowany prof. zwyczajnym oraz wybrany na rektora PG, którą to godność piastował do 1968 roku. Równocześnie został członkiem Komitetu Inżynierii PAN oraz objął przewodnictwo sekcji Gdańskiego Oddziału Komitetu Konstrukcji Metalowych Polskiego Związku Inżynierów i Techników Budownictwa (PZITB). Pełnił też wiele funkcji na uczelni, między innymi przewodniczył uczelnianej komisji dyscyplinarnej dla studentów, pomocniczych pracowników nauki i samodzielnych pracowników nauki oraz komisji weryfikacyjno-egzaminacyjnej dla kandydatów na stopień inżyniera. Był delegatem Ministerstwa Szkolnictwa Wyższego na okręg gdański w sprawach wydawnictw szkolnych oraz przewodniczącym Oddziału Gdańskiego PZITB. W latach 1956-57 przewodniczył Radzie Miejscowej Związku Nauczycielstwa Polskiego (ZNP) na PG. Wówczas był też przewodniczącym Przyzakładowego Zrzeszenia Budowy Domków Jednorodzinnych, zorganizowanego przy ZNP z myślą o poprawie warunków mieszkaniowych pracowników PG. Jako rektor PG doprowadził do budowy skrzydła „B" budynku głównego PG oraz pływalni. Będąc wieloletnim działaczem Akademickiego Związku Sportowego, był też organizatorem i kierownikiem Akademickiego Klubu Morskiego.
W 1977 roku przeszedł na emeryturę. Jego Zakład Konstrukcji Stalowych jako pierwszy w kraju zorganizował pracownię tensometryczną i badań nieniszczących. Był autorem 67 publikacji, w tym podręcznika pt. „Budownictwo stalowe” (wyd. IV uzup., 1977), współautorem „Tablic do projektowania konstrukcji stalowych” (wyd. IV, 1996) oraz „Przykładów obliczeń konstrukcji stalowych” (wyd. IV, 1999).
Wielokrotnie odznaczany za swe dokonania, między innymi Złotym Krzyżem Zasługi (1954), Krzyżem Kawalerskim (1959) oraz Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski (1975). W 1966 roku otrzymał nagrodę państwową II stopnia za osiągnięcia w dziedzinie wyróżniających się podręczników, a w 1976 roku nagrodę zespołową, przyznaną przez ministra budownictwa i przemysłu materiałów budowlanych.
Zmarł 19.06.1992 roku w Krakowie. Został pochowany na cmentarzu we Wróblowicach.