Profesor. Pionier Politechniki Gdańskiej.
Członek honorowy Polskiej Akademii Nauk. Laureat Państwowej Nagrody Naukowej.
Michał Broszko urodził się 29.02.1880 roku w Przemyślanach (woj. lwowskie). Po ukończeniu V Gimnazjum Państwowego we Lwowie zaczął studia na Oddziale Elektrotechnicznym Wydziału Mechanicznego Politechniki Lwowskiej. Po zaliczeniu pierwszego egzaminu dyplomowego przeniósł się do Monachium na Wydział Mechaniczny Politechniki oraz Wydział Filozoficzny Uniwersytetu. Od 1.10.1905 do 1.10.1907 roku był asystentem Politechniki Lwowskiej. Od 1.01.1908 do 1.10.1909 roku pracował jako konstruktor fabryki maszyn Briegleb-Hansen & Co w Gotha, a od 1.10.1909 do 1.08.1910 roku jako st. asystent Politechniki
w Brunszwiku. Od 1.10.1910 roku był pierwszym konstruktorem w oddziale budowy turbin wodnych fabryki Construcciones Mecanicas y Electricas w Barcelonie, a po roku przeniósł się na identyczne stanowisko w fabryce maszyn G. Luther A.-G. w Brunszwiku.
W czasie I wojny światowej objął stanowisko dyrektora miejskiej elektrowni w Przemyślu. Pod koniec wojny zorganizował własne biuro techniczne we Lwowie, zajmujące się projektowaniem turbin wodnych. Następnie przez rok wykładał w Państwowej Szkole Budowy Maszyn w Grudziądzu. Następnie otrzymał stanowisko kierownika Katedry Części Maszyn Politechniki Warszawskiej, gdzie 15.02.1922 roku został mianowany prof. nadzwyczajnym budowy maszyn. Po nominacji w roku akademickim 1929/1930 na prof. zwyczajnego pracował na tym stanowisku aż do wybuchu II wojny światowej. W latach 1934-1936 był dziekanem Wydziału Mechanicznego Politechniki Warszawskiej. W czasie okupacji zatrudniony w szkolnictwie konspiracyjnym, przez ostatnie dwa lata wojny był prof. hydromechaniki i budowy silników wodnych w Państwowej Wyższej Szkole Technicznej w Warszawie. W semestrze letnim w roku akademickim 1944/1945 objął stanowisko prof. zwyczajnego Politechniki Śląskiej z siedzibą w Krakowie. Od 1.10.1945 roku kierował Katedrą Hydromechaniki i Budowy Turbin Wodnych na Wydziale Mechanicznym Politechniki Gdańskiej.
Był czynnym członkiem Akademii Nauk Technicznych w Warszawie, Polskiej Akademii Umiejętności oraz Warszawskiego Towarzystwa Naukowego, od 1952 roku był członkiem honorowym PAN. Jest twórcą racjonalnej teorii ruchu burzliwego, za którą uzyskał Państwową Nagrodę Naukową I stopnia. Spośród jego 40 publikacji na szczególną uwagę zasługuje praca pt. „Podstawy hydromechaniki racjonalnej”.
Zmarł 8.11.1954 roku w Gdańsku. Został pochowany na gdańskim cmentarzu Srebrzysko.