Profesor. Absolwent Wyższej Szkoły Technicznej Wolnego Miasta Gdańska.
Pionier Politechniki Gdańskiej.
Laureat Nagrody Naukowej Miasta Gdańska.
Bronisław Bukowski urodził się 6.10.1893 roku w Pręgowie (gm. Kolbudy, woj. gdańskie). W latach 1898-1904 uczęszczał do Szkoły Podstawowej w Pręgowie. 5.03.1913 roku zdał z odznaczeniem maturę w Gimnazjum Klasycznym w Wejherowie. W tym też roku rozpoczął studia na Wydziale Inżynierii Budowlanej Wyższej Szkoły Technicznej w Gdańsku. W 1914 roku został powołany do wojska niemieckiego, przebywał na froncie wschodnim i zachodnim. Od końca 1918 roku kontynuował studia. W czerwcu 1919 roku zgłosił się do Wojska Polskiego, by wziąć udział w powstaniu wielkopolskim i walczyć na wschodzie z bolszewikami. Od 1920 roku wznowił studia i 20.07.1922 roku zdobył na Wydziale Inżynierii Budowlanej Wyższej Szkoły Technicznej Wolnego Miasta Gdańska dyplom z odznaczeniem. W latach 1922-1925 pracował w przedsiębiorstwie budowlanym „L. Frankowski" w Bydgoszczy, kierując robotami w Białymstoku i Brześciu nad Bugiem. Zatrudniony w firmie budowlanej „Inż. C. Lubiński, S. Jaskólski i S-ka" w Warszawie jako kierownik biura projektów oraz naczelny statyk, projektował w latach 1925-30 kompleks obiektów dla Cementowni „Grodziec", w latach 1925-1928 kompleks obiektów dla Fabryki Sztucznego Jedwabiu w Tomaszowie Mazowieckim, w 1928 roku zbiornik żelbetowy na sodę w Podgórzu k. Krakowa. W latach 1930-39 pracował jako st. asystent w Katedrze Budownictwa Ogólnego na Wydziale Architektury Politechniki Warszawskiej. Jednocześnie w latach 1930-1932 był kierownikiem sekcji konstrukcyjnej Stowarzyszenia Budowy Mieszkań ZUS w Warszawie, a w latach 1932-1939 doradcą budowlanym Polskiego Radia, Huty Bankowej, Zakładów „Solvay" i Fabryki Siatki „Ledóchowski”. Jako wolno praktykujący inżynier konstruktor projektował w 1935 roku trybuny żelbetowe nr II i III na polu wyścigowym w Warszawie, a w latach 1938-1939 kompleks gmachów przy pl. Unii Lubelskiej w Warszawie. W latach 1930-1932 zbudował budynki dla ZUS w Łodzi i Gdyni, a w latach 1932-1939 piętrowy budynek PKO (róg Świętokrzyskiej i Marszałkowskiej w Warszawie).
24.06.1936 roku obronił swą pracę doktorską pt. „Przepowiadanie 28-dniowej wytrzymałości betonu” na Wydziale Inżynierii Lądowej i Wodnej Politechniki Warszawskiej. W latach 1939-1945 przebywał w Gołkowie (pow. Grójec, woj. warszawskie), pracując naukowo. Wykładał też na tajnym Wydziale Architektury Politechniki Warszawskiej technologię betonu i działał w Związku Walki Zbrojnej.
W 1945 roku przybył do Gdańska z delegacją Ministerstwa Odbudowy w celu inwentaryzacji i opisu stanu budynków Politechniki Gdańskiej. Od 1.05 do 31.10.1945 roku był naczelnikiem Wydziału Gdańskiej Dyrekcji Odbudowy. 1.08.1945 roku został kierownikiem Katedry Żelbetnictwa na Wydziale Inżynierii Lądowej i Wodnej PG. 1.10.1945 roku Ministerstwo Oświaty zatwierdziło jego habilitację uzyskaną na tajnej Politechnice Warszawskiej, w 1945 roku uznaną przez Senat tej uczelni. 23.08.1946 roku został mianowany prof. nadzwyczajnym, a prof. zwyczajnym 27.04.1956 roku. W 1946 roku uruchomiono w ramach Katedry Zakład Żelbetnictwa prowadzący prace naukowo-badawcze i usługowe. Kierując nimi, opracował projekt kopuły żelbetowej dla cukrowni w Chełmży (1947), gmachu Izby Skarbowej w Gdańsku (1948) oraz kompleks budynków dla Państwowego Monopolu Spirytusowego w Starogardzie (1949). Do 1952 roku wykonał ok. 300 ekspertyz, współpracował przy zabezpieczaniu zabytków gdańskich oraz w innych ośrodkach (np. w Szczecinie, Jeleniej Górze, Krakowie, Bydgoszczy, Częstochowie).
Publikował w wielu czasopismach, takich jak: „Przegląd Budowlany", „Cement", „Architektura i Budownictwo", „Przegląd Techniczny", „Czasopismo Techniczne", „Laboratorium Budowlane" i „Beton u. Eisen". W 1947 roku wydał 4 tomy „Technologii betonu i zapraw”, w 1948 roku podręcznik „Dźwięk i budowa”, w 1951 roku skrypty „Technologia betonu” i „Wykłady teorii żelbetu”, a w latach 1952-1953 trzy większe publikacje, dotyczące żelbetu i trzcinobetonu.
Był członkiem wielu organizacji. Przed 1919 rokiem należał do Związku Akademików Gdańskich, w 1919 roku do Tajnej Organizacji Wojskowej, w latach 1920-1922 był prezesem Bratniej Pomocy Zrzeszenia Studentów Polaków PG, w latach 1945-1949 kierował Oddziałem Morskim Stowarzyszenia Inżynierów Budowlanych. Promotor 17 doktoratów, działał też w wielu organizacjach naukowych, takich jak Rada Naukowa Instytutu Wodnego PAN, Gdańskim Towarzystwie Naukowym i Radzie Naukowej Towarzystwa Rozwoju Ziem Zachodnich. Przewodniczył Radzie Redakcyjnej „Arkad", 19. tomowego „Budownictwa Betonowego", którego I tom, dotyczący technologii betonu, był głównie jego autorstwa. W 1963 roku przeszedł na emeryturę.
Odznaczony między innymi Złotym Krzyżem Zasługi, Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski i Złotą Odznaką Polskiego Związku Inżynierów i Techników Budownictwa. Otrzymał Nagrodę Naukową Miasta Gdańska (1961) oraz nagrodę indywidualną II stopnia Ministerstwa Szkolnictwa Wyższego (1963).
Zmarł 11.05.1965 roku w Gdańsku. Został pochowany w rodzinnym Pręgowie.