Profesor. Pionier Politechniki Gdańskiej.
Autor koncepcji odbudowy Głównego Miasta w Gdańsku oraz planów szczegółowych śródmieścia Gdańska i jego dzielnic.
Władysław Czerny urodził się 6.05.1899 roku w Krakowie. Po zdaniu matury w 1917 roku w III Gimnazjum Klasycznym im. Jana Sobieskiego w Krakowie rozpoczął studia architektoniczne na Politechnice Wiedeńskiej. Powołany w 1920 roku do wojska, służył przez cztery miesiące jako saper. W latach 1921-1926 odbywał praktykę w pracowni architektonicznej prof. Romualda Gutta, studiując równocześnie na Wydziale Architektury Politechniki Warszawskiej. W marcu 1927 roku obronił pracę dyplomową pt. „Plan zabudowy Gdyni” i otrzymał stopień inż. architekta. Pracę zawodową rozpoczął w Katowicach jako kontraktowy inż. architekt Zarządu Miasta. W latach 1928-31 pracował w Sekcji Projektów Departamentu Budownictwa Ministerstwa Spraw Wojskowych, w latach 1931-32 w Wydziale Norm Budowlanych Związku Kas Chorych, w latach 1933-1936 w Wydziale Technicznym Biura Planowania Miasta Zarządu Miasta Lwowa. W 1936 roku został kierownikiem Sekcji Planów Szczegółowych w Zarządzie Miasta Stołecznego Warszawy. Zmobilizowany w 1939 roku, dostał się do niewoli. Od 3.11.1939 do 15.02.1940 roku przebywał w stalagach: XI-a w Altengrabow pod Magdeburgiem i XX-a w Toruniu. Zwolniony jako cywil niezdolny do pracy fizycznej, powrócił do Warszawy i podjął pracę w zarządzie miejskim, w Wydziale Planowania Miasta Warszawy. 13.09.1944 roku został powołany na stanowisko wiceprezydenta miasta stołecznego Warszawy.
1.04.1945 roku przybył do Gdańska jako organizator Urzędu Miasta i został jego wiceprezydentem. Zrezygnował z tej funkcji 2.04.1947 roku. Ówczesny rektor Politechniki Gdańskiej powierzył mu 1.09.1945 roku współorganizowanie Wydziału Architektury, prowadzenie wykładów z zakresu urbanistyki oraz kierowanie Katedrą Urbanistyki. Mianowany 21.10.1947 roku prof. nadzwyczajnym urbanistyki na tym wydziale, wykładał urbanistykę i prowadził ćwiczenia z tego przedmiotu. 28.02.1950 roku został aresztowany i był przetrzymywany do 28.07.1953 roku w areszcie śledczym na Mokotowie w Warszawie bez przedstawienia mu jakichkolwiek zarzutów. Po opuszczeniu aresztu powrócił na PG. Pracując tu, prowadził też studium architektoniczne w Szczecinie. 17.09.1960 roku otrzymał nominację na prof. zwyczajnego. Przeniesiony na własną prośbę 1.03.1964 roku na Politechnikę Wrocławską, również tam objął kierownictwo Katedry Urbanistyki. Do 1969 roku systematycznie dojeżdżał do Gdańska i prowadził wykłady na PG. Opracował między innymi koncepcję odbudowy Głównego Miasta w Gdańsku i Śródmieścia Szczecina, plany szczegółowe śródmieścia Gdańska i jego dzielnic (Wrzeszcza, Oruni, Brzeźna), śródmieścia Elbląga i Kamienia Pomorskiego. Jego najważniejszym dziełem jest „Architektura zespołów osiedlowych. Studia i szkice” (Warszawa, 1972).
Wyróżniony Nagrodą im. Gottfrieda von Herdera, otrzymał Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski.
Zmarł 18.12.1976 roku we Wrocławiu. Został pochowany na cmentarzu Srebrzysko w Gdańsku.