Profesor. Pionier Politechniki Gdańskiej.
Członek Polskiej Akademii Nauk oraz członek zagraniczny Society of Automotive Engineers w Nowym Jorku. Laureat Nagrody Państwowej.
Mieczysław Dębicki urodził się 1.01.1905 roku w Warszawie. Po ukończeniu 6 klas gimnazjum w Warszawie zapisał się w 1922 roku na Wydział Mechaniczny Państwowej Szkoły Morskiej w Tczewie. W 1924 roku uzyskał świadectwo dojrzałości po czym, jako pomocnik mechanika okrętowego odbył praktykę morską na statkach północnoatlantyckiej linii żeglugowej Duńskiego Towarzystwa Okrętowego „Det Ostasiatiske Co". W 1925 roku wstąpił na Wydział Mechaniczny Politechniki Warszawskiej. W 1928 roku przerwał studia i jako pomocnik mechanika okrętowego pływał między innymi do Afryki i Ameryki Południowej. W latach 1929-1932 kontynuował studia na Wydziale Mechanicznym Politechniki Lwowskiej, które ukończył z wyróżnieniem otrzymując dyplom inżyniera mechanika.
Pracę zawodową rozpoczął jako urzędnik techniczny w Związku Właścicieli Przedsiębiorstw Samochodowych. Następnie pracował w warsztatach naprawczych firmy „Auto-Service" jako zastępca kierownika, a po roku w Biurze Technicznym Fabryki Silników Lotniczych Polskich Zakładów Skody (Warszawa Okęcie). Następnie do września 1939 roku był zatrudniony w Biurze Studiów Państwowych Zakładów Inżynierii kolejno jako konstruktor, st. konstruktor i kierownik grupy konstrukcyjnej. Opracowywał wówczas nowe konstrukcje wielu samochodów do produkcji seryjnej, poszerzając swą wiedzę w czasie wyjazdów służbowych do zakładów przemysłu samochodowego w Szwajcarii, Niemczech, Francji, Włoszech i Anglii. Wykonane prototypy samochodów: 403, 703, 713 i 723G przeszły pomyślnie wszystkie próby i badania, ale cały dorobek zniszczyła zawierucha wojenna. Projektował też dla innych firm. Po badaniach umożliwił między innymi firmie „Bielany" produkcję podwozia do popularnego samochodu osobowego (typ AW), a Grupie Technicznej produkcję dwóch typów wózków akumulatorowych. Równocześnie był rzeczoznawcą samochodowym towarzystw ubezpieczeniowych „Port Polonia" i „Assicurazioni Generali Trieste”. W latach 1935-39 wykładał także budowę samochodów w Państwowej Szkole Technicznej Lotniczo-Samochodowej, gdzie pod koniec kierował Wydziałem Samochodowym. W czasie okupacji prowadził hurtownię artykułów technicznych, był wspólnikiem rzemieślniczego warsztatu samochodowego i domowym wytwórcą wózków dziecinnych. Podczas wywózki mieszkańców Warszawy do obozu uciekł z konwoju i jako delegat Polskiego Czerwonego Krzyża osiedlił się pod Warszawą. W lutym 1945 roku współorganizował Państwowe Przedsiębiorstwo Samochodowe.
W kwietniu 1945 roku przybył z grupą operacyjną do Gdańska, gdzie w lipcu zakończył uruchamianie Państwowego Przedsiębiorstwa Transportowego. Następnie przeszedł do grupy organizującej Politechnikę Gdańską (PG). Powołany na kierownika Katedry Budowy Pojazdów Mechanicznych Wydziału Mechanicznego PG, na stanowisku zastępcy profesora rozpoczął wykłady. 16.05.1949 roku został mianowany prof. nadzwyczajnym budowy pojazdów mechanicznych. Jako współprojektant wraz z inż. Jerzym Wernerem i inż. Zygmuntem Okołowem od 1.05.1946 do 1.02.1947 roku kierował zespołem konstrukcyjnym samochodu ciężarowego o ładowności 3,5 t „Star-20”, który wszedł do produkcji seryjnej. Na tej podstawie przyznano zespołowi 22.07.1949 roku nagrodę państwową II stopnia.
Od 25.04.1951 do 30.09.1954 roku był dziekanem Wydziału Mechanicznego PG, a od 1.09.1956 do 31.08.1959 roku prorektorem ds. nauki. 27.04.1962 roku otrzymał nominację na prof. zwyczajnego. W latach 1946-1951 współpracował z Komisją Motoryzacyjną Polskiego Komitetu Normalizacyjnego, między innymi przewodniczył Podkomisji Ogumienia Samochodowego, był też twórcą wielu projektów polskich norm.
W latach 1948-1951 pełnił funkcję doradcy technicznego w Centralnym Biurze Konstrukcyjnym Przemysłu Motoryzacyjnego oraz w Okręgowym Zarządzie Technicznej Obsługi Rolnictwa w Gdańsku.
Od 1953 roku był członkiem wielu branżowych organizacji, m.in. przewodniczył Gdańskiemu Oddziałowi Stowarzyszenia Inżynierów i Techników Mechaników Polskich, którego członkiem honorowym został w 1967 roku. W latach 1936-1951 był członkiem zagranicznym Society of Automotive Engineers w Nowym Jorku, w 1951 roku członkiem Komitetu Budowy Maszyn PAN, także jego członkiem Zarządu i przewodniczącym Wydziału IV Nauk Technicznych, ponadto wchodził w skład Rady Naukowej Instytutu Maszyn Przepływowych PAN w Gdańsku, Rady Naukowo-Technicznej Ministerstwa Przemysłu Ciężkiego, Rady Naukowo-Technicznej Ośrodka Badawczego Transportu Samochodowego i Rady Motoryzacyjnej Prezydium Rady Ministrów w Warszawie. Był pierwszym przewodniczącym Związku Nauczycielstwa Polskiego PG. Jego liczne publikacje ukazywały się w czasopismach branżowych.
Zmarł 21.06.1977 roku w Gdańsku. Został pochowany na cmentarzu Srebrzysko w Gdańsku.