Profesor. Pionier Politechniki Gdańskiej.
Łukasz Dorosz urodził się 18.02.1897 roku we wsi Zielona (pow. Radziechów, woj. tarnopolskie). W 1910 roku ukończył szkołę powszechną we wsi Wolice Bar, następnie kontynuował naukę w gimnazjum w Kamionce Strumiłłowej. Powołany do służby wojskowej w 1914 roku, przerwał naukę. Świadectwo dojrzałości uzyskał 23.11.1917 roku jako eksternista i rozpoczął studia w ck Oficerskiej Szkole Łączności. W stopniu ppor. wstąpił w 1919 roku do Wojska Polskiego i jako oficer, dowódca kompanii łączności we Lwowie, rozpoczął studia na Wydziale Budowy Maszyn tamtejszej Szkoły Politechnicznej. Przeniesiony do Wilna w 1921 roku, w funkcji szefa łączności dywizji, podjął studia na Wydziale Matematyczno-Przyrodniczym Uniwersytetu Stefana Batorego (USB) we Lwowie. Odkomenderowany do Lwowa, kontynuował studia na Oddziale Elektrycznym Wydziału Mechanicznego Politechniki Lwowskiej. 1.04.1930 roku obronił pracę dyplomową pt. „Obliczanie linii dalekonośnej” i otrzymał dyplom inż. elektryka. W latach 1924-1926 był mł. asystentem, a w latach 1926-1928 st. asystentem w Katedrze Fizyki B Politechniki Lwowskiej. W latach 1926-1939 pracował jednocześnie jako nauczyciel w Państwowej Szkole Technicznej we Lwowie, wykładając fizykę, elektrotechnikę ogólną i zasady komunikacji, a na Politechnice Lwowskiej - teletechnikę i urządzenia teletechniczne. Kierował projektowaniem urządzeń telekomunikacyjnych. Pracował jako dyrektor techniczny Telefonów Lwowskich Polskiej Akcyjnej Spółki Telefonicznej. Zmobilizowany z chwilą wybuchu wojny, był szefem łączności Brygady Pościgowej w Zielonce k. Warszawy. Podczas wojny wykładał fizykę i matematykę na tajnych kursach i kompletach w Warszawie i Zalesiu Dolnym. Po wyzwoleniu znalazł się w Lublinie, gdzie objął Katedrę Teletechniki i Fizyki na Wydziale Elektryczno-Mechanicznym Politechniki Warszawskiej. Był zarazem dziekanem tegoż wydziału jak i wykładowcą teletechniki i fizyki. Wykładał także fizykę na Uniwersytecie im. Marii Curie-Skłodowskiej w Lublinie.
Zaproszony do Gdańska, 30.09.1945 roku objął Katedrę Teletechniki na Wydziale Elektrycznym Politechniki Gdańskiej (PG), gdzie wykładał 12. przedmiotów. 23.08.1946 roku został mianowany prof. nadzwyczajnym. Prowadził także zajęcia w Wyższej Szkole Pedagogicznej w Gdańsku, pełniąc do 19.11.1948 roku godność rektora. W latach 1950-51 pełnił funkcję dziekana Wydziału Elektrycznego PG. Od 29.01.1952 do 7.07.1952 roku pełnił funkcję organizatora Wydziału Łączności. 12.07.1952 roku z Wydziału Elektrycznego został wyłoniony samodzielny Wydział Łączności. Kierował jedną z sześciu katedr, Techniki Przenoszenia Przewodowego. Był członkiem licznych stowarzyszeń, także przewodniczącym Rady Miejscowej Związku Nauczycielstwa Polskiego, autorem wielu artykułów naukowych w czasopismach technicznych oraz odczytów z dziedziny tele- i radiotechniki.
Zmarł 10.05.1954 roku w Gdańsku. Został pochowany na cmentarzu Garnizonowym przy Bramie Oliwskiej w Gdańsku.