Profesor. Pionier Politechniki Gdańskiej.
Władysław Florjański urodził się 8.09.1880 roku w Brzeżanach (woj. tarnopolskie). Maturę zdał w 1899 roku w szkole realnej w Pradze Czeskiej, gdzie rozpoczął studia na Wydziale Budowy Maszyn tamtejszej politechniki. Po zaliczeniu w 1902 roku pierwszego egzaminu podjął praktykę zawodową w fabryce maszyn i wagonów firmy „F. Ringhoffer" w Pradze. Od roku akademickiego 1904/05 kontynuował studia, które przerwał jesienią 1906 roku z powodu wyjazdu z ojcem na 9 miesięcy do USA. W 1908 roku uzyskał absolutorium. Pogłębiał swą wiedzę w dziedzinie techniki lotniczej i samochodowej, dużo publikował i wygłaszał odczyty. W latach 1910 i 1912 odbywał praktykę lotniczą w Berlinie, Pardubicach i Wiedniu (w Zakładach Lotniczych i Silnikowych). 15.03.1912 roku zdał na Politechnice w Pradze drugi egzamin państwowy i otrzymał dyplom inżyniera. Kolejną praktykę inżynierską odbywał w Czeskomorawskiej Fabryce Maszyn „Praga" oraz w warsztatach firmy „Kopecky i Ska" w Pradze. W 1912 roku został mianowany na Politechnice Lwowskiej docentem płatnym budowy i ruchu samochodów, a Magistrat miasta Lwowa mianował go na 8 lat inspektorem Teatru Miejskiego.
W 1914 roku, podczas inwazji rosyjskiej, udał się do Czech, gdzie pracował w firmie elektrotechnicznej
„J. Hoffmann Smichov". W latach 1915-19 był asystentem w Katedrze Budowy Maszyn Kolejowych Politechniki Lwowskiej. Prowadził zajęcia z encyklopedii maszyn na Wydziale Inżynierii Lądowej i Wodnej oraz Wydziale Budownictwa Lądowego, wykładał również maszynoznawstwo ogólne, a w roku akademickim 1918/1919 także górnicze, równolegle z rysunkiem technicznym maszyn. Od 1909 roku, wraz z bratem Tadeuszem prowadził badania z dziedziny aerodynamiki, mechaniki lotu i wytrzymałości konstrukcji samolotów na wykonanych własnoręcznie modelach, czego efektem był patent dotyczący samoczynnej stabilizacji powietrznej płatowca, uzyskany w 1910 roku. W tym roku brał również udział w wystawie lotniczej na Politechnice Lwowskiej, prezentując na własnym stoisku kilka modeli samolotów, sterowca, silnika i latawca, za co przyznano mu pierwszą nagrodę. W 1913 roku obaj bracia otrzymali pierwszą nagrodę za model szybowca. W latach 1913-1914 rozpoczęli budowę jednosilnikowego dwupłatowca, który po wybuchu wojny zdobyli Rosjanie i po dokończeniu montażu oraz oblataniu wykorzystali go do lotów zwiadowczych.
W 1916 roku pracował w Technicznym Biurze ds. Odbudowy Kraju, w 1917 roku został kierownikiem działu konstrukcyjnego Krajowego Zakładu dla Przemysłu Rolnego. Do 1918 roku, oprócz wielu ekspertyz i ocen technicznych, wykonał 27. projektów młynów, 7. projektów tartaków i 2. projekty gorzelni. Od 1917 roku był ekspertem technicznym ck Namiestnictwa (Centrali Krajowej dla Gospodarczej Odbudowy Galicji). W 1919 roku skonstruował jako kierownik „Motowagonów Pancernych" dwa wagony motorowe o mocy 40 KM, wykorzystywane do zaopatrywania w sprzęt, broń i amunicję w trakcie obrony oblężonego Lwowa. W latach 1920-1923 był dowódcą 6. Dywizjonu Samochodowego we Lwowie w randze podpułkownika. Na Politechnice Lwowskiej wykładał młynarstwo zbożowe, będąc w latach 1920-1925 zastępcą profesora Katedry Maszynoznawstwa Ogólnego. W 1925 roku został mianowany przez Ministerstwo Wyznań Religijnych i Oświecenia Publicznego etatowym nauczycielem w Państwowej Szkole Technicznej we Lwowie, gdzie od 1938 roku kierował jej Wydziałem Elektromechanicznym. W latach 1925-1927 prowadził zajęcia z maszynoznawstwa ogólnego na politechnice, a w Państwowej Szkole Technicznej uczył kreślenia technicznego, wykładał termodynamikę, części maszyn, kotły parowe i silniki, miał także ćwiczenia praktyczne w kotłowni, maszynowni i laboratorium termodynamicznym. Od 1935 roku do kwietnia 1940 roku kierował Gimnazjum Mechanicznym we Lwowie (z dyplomem nauczycielskim od 1937). Następnie od maja 1940 roku do czerwca 1941 roku był zatrudniony w Katedrze Pomp i Silników Wodnych Politechniki Lwowskiej na stanowisku st. asystenta, od listopada 1941 do czerwca 1944 roku, w Państwowej Szkole Technicznej. Przeniósł się następnie do Białego Dunajca, gdzie jako kierownik techniczny Fabryki Tektury „Dunajec" realizował swój projekt turbiny wodnej o mocy 140 KM. Prowadził też tajne nauczanie gimnazjalne w Poroninie, w filii Gimnazjum Państwowego w Zakopanem.
Od października 1945 roku kierował Katedrą Rysunku Technicznego na Wydziale Mechanicznym Politechniki Gdańskiej (PG), obsługując równocześnie Wydział Elektryczny i Wydział Budowy Okrętów. 7.03.1949 roku otrzymał nominację na prof. nadzwyczajnego maszynoznawstwa ogólnego i chemicznego na Wydziale Chemicznym PG, był pierwszym organizatorem takich zajęć na PG.
Bardzo aktywny jako inżynier budowy maszyn, od 1910 roku realizował również swoje zainteresowania artystyczne. Był scenografem Teatru Miejskiego we Lwowie i projektantem kostiumów. W jego dorobku odnotowano 60. obrazów olejnych i akwarel oraz 15 drzeworytów. Swoje prace wystawiał w Krakowie (1938), Lwowie (1940), a w 1941 roku w Moskwie, Kijowie i Charkowie.
Zmarł 21.07.1952 roku w Gdańsku. Został pochowany na gdańskim cmentarzu Srebrzysko.