Profesor. Pionier Politechniki Gdańskiej.
Edward Geisler urodził się 29.10.1884 roku w Warszawie. W 1901 roku ukończył w Warszawie szkołę średnią i wstąpił na Wydział Mechaniczny Politechniki Warszawskiej. W maju 1902 roku został aresztowany przez władze rosyjskie za działalność antypaństwową. Po wielu staraniach wypuszczony i ponownie przyjęty na pierwszy rok studiów. Z końcem 1904 roku opuścił politechnikę w związku ze strajkiem i rozpoczął najpierw roczną praktykę warsztatową, a potem półroczną w biurze konstrukcyjnych Towarzystwa Akcyjnego Fabryki Maszyn „Ortwien, Karasiński i S-ka" w Warszawie. Jesienią 1906 roku podjął studia na Wydziale Mechanicznym Politechniki w Rydze, które ukończył z odznaczeniem i 21.06.1908 roku uzyskał stopień inż. technologa. Jako mł. inżynier konstruktor był zatrudniony w fabrykach warszawskich. Od 1.05. do 31.08.1910 roku pracował w w Halifaksie w Anglii w warsztatach fabryki „Witt. Allen, Sen Ltd" w Betfordzie. Następnie zwiedzał fabryki obrabiarek w Anglii i Niemczech. Od 1.05.1911 roku w ciągu 8. miesięcy przebudował i zreorganizował całkowicie Fabrykę Maszyn S.A. „Bragop" w Warszawie. Pracował tam od 1.01.1912 do 1.06.1915 roku na stanowisku kierownika technicznego warsztatów. Jako członek jej zarządu odbył w 1914 roku 4. tygodniową podróż po Niemczech, zwiedzając wiele fabryk maszyn, głównie obrabiarek. W latach 1911-1915 wykładał zagadnienia dotyczące obrabiarek i obróbki metali w warszawskiej Szkole Technicznej Wawelberga i Rotwanda oraz w Towarzystwie Kursów Naukowych.
Po opuszczeniu w lipcu 1915 roku Warszawy opracował podręcznik „Obrabiarki do metali”. Wspomagał też polskie komitety pomocy ofiarom wojny. 1.10.1916 roku objął stanowisko inż. konstruktora w fabryce obrabiarek Towarzystwa Akcyjnego „Gerlach i Pulst", wywiezionej przez Rosjan z Warszawy do Charkowa. Następnie od 1.12.1917 do 1.09.1918 roku pracował w Demijewskiej Fabryce Pocisków jako główny inżynier ruchu. Od grudnia 1918 do września 1920 roku był naczelnikiem Biura Technicznego Departamentu Artyleryjskiego Ministerstwa Spraw Wojskowych. W tym czasie od 26.12.1918 roku przez 7. tygodni zwiedzał fabryki broni i amunicji na terenach b. monarchii austro-węgierskiej. Po zaprojektowaniu zbrojowni warszawskiej opuścił Biuro Techniczne i podjął pracę w przedstawicielstwie fabryk obrabiarek niemieckich i amerykańskich. Równocześnie nadal wykładał obróbkę metali w Szkole Technicznej Wawelberga i Rotwanda, która od roku szkolnego 1920/1921 nosiła nazwę Państwowej Szkoły Budowy Maszyn i Elektrotechniki. Jako st. asystent prowadził też prace dyplomowe na Wydziale Mechanicznym Politechniki Warszawskiej. 1.10.1921 roku został prof. nadzwyczajnym obróbki metali na Politechnice Lwowskiej, a od 1.12.1923 roku prof. zwyczajnym. Na tym stanowisku pozostał (z krótką przerwą) do 26.09.1945 roku.
W latach 1923-1936 przez trzy kadencje był dziekanem Wydziału Mechanicznego, kilkakrotnie delegatem Wydziału do senatu tej uczelni, członkiem komisji egzaminacyjnej, senackim delegatem do różnych komisji normalizacyjnych, obrabiarkowych, a także związanych z projektem rozbudowy Centralnego Okręgu Przemysłowego. Był doradcą technicznym fabryki „H. Cegielski - Spółk Akcyjna" w Poznaniu przy projekcie fabryki obrabiarek tej firmy w Rzeszowie. Pracował też jako doradca fabryki obrabiarek w Sosnowcu oraz wytwórni samochodów „Fablok" w Nałęczowie. Od 1926 roku był członkiem Instytutu Naukowej Organizacji w Warszawie. Na przełomie lat 1925/1926 zainicjował i uruchomił we Lwowie Instytut Psychotechniczny, któremu przewodniczył do 1939 roku. W 1927 roku zorganizował Lwowskie Towarzystwo Kursów Technicznych. W 1928 roku uruchomił warsztat szkolny Politechniki Lwowskiej i z grupą profesorów przystąpił do prac związanych z rozbudową tej uczelni. W latach 1931-1932 prowadził Miejskie Stałe Kursy Przemysłowe we Lwowie. Brał czynny udział w licznych zjazdach, konferencjach i kongresach. W latach 1932-1937 prowadził Aeroklub Lwowski i opiekował się szkołą szybowcową w Bezmiechowej. Do czerwca 1941 roku pracował na Politechnice Lwowskiej. Po jej zamknięciu przez Niemców uczył w Szkole Technicznej we Lwowie. 15.05.1942 roku wrócił do pracy w Katedrze Obrabiarek do Metali, uruchomionej na politechnice w ramach Technicznych Kursów Zawodowych.
We wrześniu 1945 roku opuścił Lwów, by na zaproszenie Politechniki Gdańskiej (PG) przenieść się do Gdańska. Jako prof. zwyczajny objął Katedrę Budowy Obrabiarek do Metali i Organizacji Zakładów Przemysłowych. Wykładał także obróbkę metali w oddziale maszynowym Liceum Budownictwa Okrętowego (Conradinum), a od roku akademickiego 1947/1948 organizację przemysłu w Wyższej Szkole Handlu Morskiego w Gdyni. W Zakładzie Budowy Obrabiarek do Metali PG projektował obrabiarki dla różnych fabryk, był doradcą technicznym Zakładów Przemysłu Metalowego „H. Cegielski” w Poznaniu. W 1953 roku otrzymał stopień naukowy doktora nauk technicznych. W latach 1953-63 był członkiem Komisji Budowy Maszyn PAN. 19.06.1953 roku został kierownikiem Zespołowej Katedry Budowy Obrabiarek do Metali na Wydziale Mechanicznym PG. 3.10.1953 roku Centralna Komisja Kwalifikacyjna powołała go na swego rzeczoznawcę naukowego. 1.10.1960 roku przeszedł na emeryturę.
W jego dorobku z lat 1912-1949 znajduje się 50 prac naukowych, referatów i sprawozdań, w tym
5 podręczników. Był odznaczony Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski oraz Medalem 10. lecia Polski Ludowej.
Zmarł 27.10.1966 roku w Gdańsku. Został pochowany na gdańskim cmentarzu Srebrzysko.