Profesor. Pionier Politechniki Gdańskiej.
Doktor honoris causa Politechniki Gdańskiej (1950). Członek Polskiej Akademii Umiejętności.
Maksymilian Tytus Huber urodził się 4.01.1872 roku w Krościenku n. Dunajcem. Po ukończeniu szkoły powszechnej i gimnazjum we Lwowie rozpoczął w 1889 roku studia na Wydziale Inżynierii Szkoły Politechnicznej we Lwowie. Już w czasie studiów opublikował 3. prace naukowe. Po ukończeniu Szkoły Politechnicznej jako uzdolniony stypendysta studiował przez rok matematykę i astronomię na Uniwersytecie Berlińskim. Staż naukowy rozpoczął w roku akademickim 1894/95 w Katedrze Budowy Dróg, Kolei Żelaznych i Tuneli Szkoły Politechnicznej we Lwowie. W 1897 roku pracował w Krajowym Biurze Melioracji Rolnych Lwowa. Od 1898 roku podjął pracę naukową jako asystent Katedry Matematyki Szkoły Politechnicznej we Lwowie. Ponadto od 1899 roku pracował na etacie nauczyciela w krakowskiej Wyższej Szkole Przemysłowej, gdzie wykładał mechanikę i matematykę. W 1904 roku otrzymał doktorat i nominację na prof. nadzwyczajnego, a w roku 1908 tytuł prof. Zwyczajnego i kierownictwo Katedry Mechaniki Technicznej na Wydziale Inżynierii Szkoły Politechnicznej we Lwowie. W latach 1910-12 był dziekanem tego wydziału, a w 1914 roku został wybrany na rektora uczelni. Funkcji tej nie objął, gdyż 15.03.1914 roku został zmobilizowany do wojska. Wraz z załogą twierdzy w Przemyślu dostał się do niewoli rosyjskiej i został wywieziony do Kazania. Mając pozwolenie na korzystanie z biblioteki Uniwersytetu Kazańskiego, w roku szkolnym 1917/18 uczył fizyki w tutejszym gimnazjum polskim.
W 1918 roku wrócił do Lwowa i podjął pracę na uczelni. Od 1919 roku kierował także Mechaniczną Stacją Doświadczalną. W roku akademickim 1921/22 piastował urząd rektora Politechniki Lwowskiej. W 1928 roku przeniósł się do Warszawy i objął kierownictwo Katedry Mechaniki II na Wydziale Mechanicznym Politechniki Warszawskiej. 15.05.1930 roku został mianowany prof. zwyczajnym Katedry Mechaniki I na tymże wydziale. W czasie okupacji nauczał na tajnych kompletach w Warszawie. W 1944 roku, po klęsce powstania warszawskiego, został wysiedlony do obozu w Pruszkowie, skąd przeniósł się do Zakopanego, gdzie uczestniczył w pracach tajnej ekspozytury Politechniki Warszawskiej.
W 1945 roku objął kierownictwo Katedry Mechaniki Technicznej oraz Wytrzymałości Materiałów i Wyższych Zagadnień Mechaniki na Wydz. Mechanicznym Politechniki Gdańskiej (PG). Delegowany do Londynu, w dniach 7-11.09.1945 roku brał udział w VII Kongresie Międzynarodowej Unii Mechaniki Teoretycznej i Stosowanej. 9.04.1946 roku wygłosił wykład poświęcony mechanice jako podstawowej dyscyplinie naukowej, inaugurujący pierwszy rok akademicki na PG.25.02.1949 roku przeniósł się do Krakowa, gdzie na Wydziale Hutniczym Akademii Górniczo-Hutniczej objął jako prof. zwyczajny kierownictwo Katedry Wyższych Zagadnień Mechanicznych.
Był autorem około 200 publikacji naukowych, współautorem (wraz z inż. Bryłą) „Podręcznika inżynierskiego”, członkiem założycielem oraz prezesem Akademii Nauk Technicznych w Warszawie, czynnym członkiem Polskiej Akademii Umiejętności, Polskiego Towarzystwa Naukowego, Warszawskiego Towarzystwa Naukowego, honorowym członkiem Polskiego Związku Inżynierów i Techników Budownictwa, pierwszym doktorem honoris causa PG (30.11.1950 roku).
Zmarł 9.12.1950 roku w Krakowie, gdzie został pochowany na cmentarzu Rakowickim.
Należał do czołowych badaczy teorii sprężystości. Powołana w 1952 roku Polska Akademia Nauk wydała 5 tomowy zbiór jego pism, w 1960 największy wówczas polski zbiornikowiec otrzymał nazwę „Prof. Huber", a jedną z ulic na warszawskiej Ochocie nazwano jego imieniem. W 100. lecie urodzin uczonego, w 1972 roku, Polskie Towarzystwo Mechaniki Teoretycznej i Stosowanej zorganizowało międzynarodową konferencję naukową w Warszawie.