Profesor. Pionier Politechniki Gdańskiej.
Rektor Politechniki Gdańskiej (1954-1956).
Członek Polskiej Akademii Nauk. Członek korespondent zagraniczny Akademii Nauk i Literatury w Tuluzie.
Stanisław Hueckel urodził się 8.05.1911 roku we Lwowie. W 1929 roku ukończył XI Gimnazjum Ogólnokształcące we Lwowie i rozpoczął studia na Wydziale Inżynierii Lądowej i Wodnej Politechniki Lwowskiej. Dyplom inżyniera dróg i mostów z oceną bardzo dobrą uzyskał 13.06.1935 roku na podstawie pracy klauzurowej na temat projektu skrzyżowania swobodnego drogi z koleją oraz projektu konstrukcji narożnika mostu kratowego. W trakcie studiów odbywał praktykę w oddziale drogowym PKP w Skierniewicach oraz w Urzędzie Morskim w Gdyni, gdzie przez 4. miesiące nadzorował w porcie budowę nabrzeży, falochronów i pogłębianie basenów. Tam też od 15.07.1935 roku, już jako inż. budownictwa morskiego, rozpoczął pracę zawodową. Początkowo pracował w Wydziale Administracji Morskiej między innymi przy budowie portu rybackiego w Wielkiej Wsi (od 1938 roku we Władysławowie), gdzie w 1936 roku był zastępcą kierownika budowy portu. Od 1937 roku pełnił ogólny nadzór budowy tego portu, równocześnie rozbudowy portów w Jastarni i Pucku. Od 1.10.1937 roku jako st. inżynier budownictwa morskiego objął funkcję zastępcy kierownika oddziału hydrotechniczno-drogowego. Oprócz sporządzania projektów i kierowania inwestycjami morskimi oraz wodociągowo-kanalizacyjnymi w porcie gdyńskim sprawował nadzór nad zakładem wodociągów portowych Gdyni oraz kierownictwo budowy mostów i niektórych robót drogowych w porcie.
W latach 1938-39 był wiceprezesem Związku Zawodowego Inżynierów Lądowych i Wodnych w Gdyni. Wysiedlony z Gdyni w czerwcu 1940 roku, zamieszkał w Krakowie, gdzie do lipca 1944 roku pracował w Urzędzie Budowlanym jako statyk i konstruktor. Po wyzwoleniu był od 20.01.1945 roku przez półrocze referentem ds. techniki sanitarnej w krakowskim Urzędzie Wojewódzkim. Prowadził także wykłady dla techników budowlanych w zakresie zaopatrzenia wodnego. Po powrocie na Wybrzeże pracował od 20.06.1945 do 1.09.1946 roku w Biurze Odbudowy Portów (BOP) w Gdańsku Wrzeszczu jako naczelnik Wydziału Projektów i Konstrukcji obiektów w portach Gdyni i Gdańska. Uczestniczył w opracowywaniu projektów odbudowy wiaduktów nr 1 i 2 w Gdyni, odbudowy nabrzeży portowych Gdańska i Gdyni, magazynów portowych, chłodni rybnej w Gdyni i zagospodarowania terenów portowych.
1.10.1945 roku został zaangażowany na stanowisko adiunkta Katedry Budownictwa Morskiego i Portów na Wydziale Inżynierii Lądowej i Wodnej Politechniki Gdańskiej (PG). Przejściowo jako zast. profesora kierował samodzielną Docenturą Mechaniki Gruntów i Fundamentowania, przemianowaną 1.09.1946 roku na Katedrę Budownictwa Wodnego, z której w 1947 roku wydzielono Katedrę Fundamentowania pod jego kierownictwem. Jako zast. profesora prowadził od 1946 roku, oprócz wykładów z mechaniki gruntów i fundamentowania, wykłady z hydrauliki i hydrologii. To zaangażowanie w dydaktykę było powodem jego rezygnacji ze stanowiska naczelnika Wydziału BOP. Przechodząc 1.09.1946 roku do Biura Studiów BOP, pozostał nadal członkiem Rady Technicznej zajmującej się rozbudową portów Gdańska i Gdyni. Jako współzałożyciel i naczelny redaktor czasopisma „Technika Morza i Wybrzeża" (1946-53) publikował na jego łamach. Od 1.10.1948 do 1.09.1949 roku był doradcą technicznym w Gdańskim Urzędzie Morskim, a do 1.04.1949 roku także w Zjednoczeniu Stoczni Polskich. Od 1.09.1949 do 1.03.1950 roku kierował działem badań naukowych w Biurze Projektów Budownictwa Morskiego w Gdańsku Wrzeszczu.
10.11.1950 roku otrzymał nominację na stanowisko prof. nadzwyczajnego Wydziału Inżynierii Lądowej
i Wodnej PG. W latach 1952-1954 był prorektorem Wieczorowej Szkoły Inżynierskiej. Od 1.09.1954 do 1956 roku sprawował funkcję rektora PG. Od 1957 roku był zastępcą dyrektora, a w latach 1961-1973 dyrektorem Instytutu Budownictwa Wodnego PAN w Gdańsku. 9.01.1960 roku obronił swą pracę doktorską pt. „Zdolność kotwiąca płyt pionowych i ukośnych pogrążonych w gruncie w świetle doświadczeń modelowych”. 22.02.1962 roku dostał nominację na stopień prof. zwyczajnego. Spośród jego prac należy wymienić przede wszystkim „Grodze” (1959 i 1966), „Zarys fundamentowania dla geologów” (1967), „Z dziejów hydromechaniki morskiej w Polsce” (1969), „Zakotwiczenia gruntowe w hydromechanice” (1970), fundamentalne 4-tomowe dzieło „Budowle morskie” (1973-74) oraz „Zarys hydrotechniki morskiej” (1976).
Z ramienia Ministerstwa Żeglugi był rzecznikiem i konsultantem rozbudowy portów w Albanii, Chinach, na Kubie. Prowadził wykłady monograficzne na uniwersytetach Francji, b. Jugosławii, Austrii, Węgier,
b. Czechosłowacji, Holandii, Meksyku i USA. W 1962 roku został powołany na członka korespondenta PAN, a w 1971 roku na członka rzeczywistego. Od 1962 roku był członkiem Prezydium PAN, od 1966 roku członkiem korespondentem zagranicznym Akademii Nauk i Literatury w Tuluzie oraz członkiem wielu towarzystw naukowych. Jest autorem 9 monografii, 300 artykułów naukowych i technicznych, inicjatorem i promotorem kilkunastu doktoratów. Był wielokrotnie nagradzany i odznaczany, między innymi Krzyżem Kawalerskim i Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski.
Zmarł 20.07.1980 roku w Gdańsku. Został pochowany na gdańskim cmentarzu Srebrzysko.