Profesor. Pionier Politechniki Gdańskiej.
Bogumił Hummel urodził się 13.08.1875 roku w Warszawie. Po ukończeniu 4.06.1894 roku gimnazjum klasycznego ze złotym medalem wstąpił na Wydział Matematyczny Uniwersytetu Warszawskiego. W 1895 roku zapisał się do Instytutu Inżynierii Komunikacji w Petersburgu, gdzie 31.05.1900 roku uzyskał dyplom inżyniera. Po powrocie do Warszawy został zatrudniony w Biurze Budowy Kolei Łódzkiej, gdzie projektował mosty, wiadukty i budynki warsztatowe oraz nadzorował montaż mostów i stacji przetokowej Widzew. Od 1903 do 1904 roku pracował w dziale inwestycji Wydziału Drogowego Kolei Nadwiślańskiej, następnie w nadzorze budowy wielkich warsztatów Warszawy Wschodniej i na Pradze Nadwiślańskiej. Projektował wówczas kolej wąskotorową Grodzisk - Błonie i budował bocznice dla Kolei Nadwiślańskiej i Kaliskiej. W latach 1904-1905 projektował most przez Wisłę (pod Modlinem). Zaangażowany na stanowisku kierownika jednej linii w Towarzystwie Warszawskich Kolei Dojazdowych, od połowy 1910 roku został naczelnym inżynierem budowy nowych linii: Wawer - Otwock - Karczew oraz Piaseczno - Grójec - Czersk - Nowe Miasto. W 1911 roku opracował projekt sieci elektrycznej podmiejskich kolei na Wołomin, Mińsk Mazowiecki i Modlin, w latach następnych do Radomia.
Podczas I wojny został dyrektorem technicznym całej sieci. Od 1909 roku wykonywał wiele projektów dla firmy budowlanej, między innymi 25. metrowej rozpiętości łukowe przykrycie dachu nad skatingrinkiem w Alejach Jerozolimskich. Równocześnie wykładał przez kilka miesięcy w Towarzystwie Kursów Techniczno-Naukowych oraz uczestniczył w organizowaniu Politechniki Warszawskiej. Jako dyrektor techniczny Warszawskich Kolei Dojazdowych kierował do 1916 roku odbudową sieci. Od 1918 do 1936 roku wykładał na stanowisku docenta mosty mniejsze na Wydziale Inżynierii Wodnej Politechniki Warszawskiej i wydawał skrypty. Nadal pracował zawodowo między innymi konstruował wiązania spalonego w 1921 roku dachu Teatru Rozmaitości. Od końca 1918 roku jako naczelnik Wydziału Ministerstwa Komunikacji opracowywał plan rozwoju polskiej sieci kolejowej oraz pisał monografię „Rola samorządów w rozwoju komunikacji lokalnych”. Gdy został naczelnikiem Wydziału Nawierzchni w zakresie torowym wszystkich dyrekcji kolejowych, przyczynił się do rozwoju torowisk polskich. Swą wiedzę na ten temat poszerzał w trakcie licznych wyjazdów zagranicznych oraz studiując obcą literaturę fachową. Od 1931 roku był redaktorem odpowiedzialnym pisma „Inżynier Kolejowy", w którym redagował przegląd piśmiennictwa. Wprowadził między innymi racjonalną impregnację podkładów, termiczną regenerację złączek szynowych oraz mechanizację w utrzymywaniu torów. Zbudował wagon do samoczynnego, magnetyczno-elektrycznego wykrywania wad i uszkodzeń w szynach.
Podczas II wojny światowej uczestniczył w pracach konspiracyjnych związanych z organizacją kolejnictwa. Aresztowany, od 14.08.1942 do 12.05.1943 roku przebywał na Pawiaku. Po wyjściu na wolność opracował wytyczne dla kolejarzy drogowców „Utrzymanie torów na podstawie nowych badań naukowo-technicznych” oraz dla inżynierów „Niektóre zagadnienia drogowe w świetle najnowszych badań naukowo-technicznych”. Przygotował wstępny projekt kolei podziemnej w Warszawie. Od 1945 roku przebywał w Łodzi, gdzie współorganizował Politechnikę Łódzką i redagował „Przegląd Techniczny". Został też członkiem redakcji „Przeglądu Komunikacyjnego".
1.03.1946 roku został powołany na stanowisko profesora kontraktowego na Politechnice Gdańskiej (PG), (z płacą prof. zwyczajnego) i kierownika Katedry Kolejnictwa na Wydziale Inżynierii Lądowej i Wodnej PG. 15.11.1946 roku otrzymał nominację na stanowisko prof. zwyczajnego kolejnictwa tego wydziału. W latach 1948-49 był prodziekanem, a w latach 1949-1950 dziekanem wydziału. 23.01.1954 roku obronił pracę doktorską na Politechnice Warszawskiej. Reaktywował na PG Laboratorium Kolejowe, w którym zainicjował utworzenie na uczelni muzeum kolejnictwa.
Obdarzony instynktem społecznika, należał do licznych organizacji społeczno-politycznych, kulturalnych i charytatywnych. W latach 1903-1914 był członkiem Stowarzyszenia Nauczania Analfabetów Dorosłych, Towarzystwa Bibliotek i Czytelni oraz Towarzystwa Kultury Polskiej. W latach 1914-1918 organizował robotnicze kuchnie w Warszawie i roboty publiczne dla bezrobotnych, w latach 1918-1939 organizował i pracował w PCK. Podczas okupacji działał w Związku Zawodowym Kolejarzy. Był wielokrotnie odznaczany za pracę społeczną i zawodową, między innymi Krzyżem Oficerskim Polonia Restituta, Krzyżem Oficerskim Korony Belgijskiej, a także Złotą Odznaką PCK.
Zmarł 28.10.1956 roku w Gdańsku. Został pochowany w Łodzi.