Profesor. Pionier Politechniki Gdańskiej.
Członek korespondent Polskiej Akademii Umiejętności.
Julian Kamecki urodził się 18.01.1909 roku w Krakowie. Szkołę Powszechną im. Władysława Jagiełły ukończył w Krakowie. 18.05.1927 roku zdał maturę w VII Gimnazjum w Krakowie i zaczął studiować chemię na Wydziale Filozofii Uniwersytetu Jagiellońskiego (UJ). Pracę magisterską pt. „Krzywe elektrokapilarne” przedstawił 14.10.1932 roku w Zakładzie Chemii Fizycznej UJ, gdzie otrzymał tytuł magistra filozofii w zakresie chemii. Pracę doktorską pt. „Stałe dielektryczne rozcieńczonych roztworów elektrolitów silnych” obronił 7.11.1934 roku w Zakładzie Fizyki Akademii Górniczej w Krakowie. W ciągu następnych 5. lat wykonał kilkanaście innych prac naukowych. Habilitował się na podstawie studium pt. „Studia z konduktometrii” 17.08.1939 roku, a veniam legendi uzyskał w zakresie chemii nieorganicznej oraz chemii fizycznej.
Już w 1931 roku pracował jako asystent wolontariusz w Zakładzie Chemii Fizycznej UJ. Od l.03.1932 do 31.08.1935 roku jako mł. asystent, a od 1.09.1935 do 6.11.11939 roku jako st. asystent prowadził równolegle ćwiczenia zlecone z chemii ogólnej i analitycznej dla farmaceutów w Zakładzie Fizyki Akademii Górniczej w Krakowie, w latach 1932-35 i później od 1935 do 1939 roku, w Zakładzie Chemii Fizycznej tej akademii. Praktyki przemysłowe zaliczył w fabryce porcelany w Ćmielowie, w fabryce związków azotowych w Chorzowie oraz w Państwowej Fabryce Olejów Mineralnych „Polmin" w Drohobyczu. Aresztowany z profesorami UJ 6.11.1939 roku, został wywieziony do obozu w Sachsenhausen, potem do Dachau. Schorowany, 6.01.1941 roku wrócił do Krakowa, gdzie pracował w odkwaszalni wody wodociągów miejskich jako robotnik, a później w fabryce chemiczno-farmaceutycznej dra A. Wandera, kierując laboratorium chemicznym. W latach 1942-1944 brał udział w tajnym nauczaniu studentów UJ. Po wyzwoleniu pracował jako st. asystent w I Zakładzie Chemii UJ i ponownie zaczął prowadzić ćwiczenia z chemii dla farmaceutów oraz zlecone wykłady z chemii fizycznej na Wydziale Hutniczym Akademii Górniczej w Krakowie. Następnie objął kierownictwo tego zakładu. Już jako docent UJ prowadził wykłady pt. „Wstęp do nauki o korozji i pasywacji metali”.
W Gdańsku od 15.09.1945 roku organizował Katedrę Chemii Fizycznej na nowo powołanym Wydziale Chemicznym PG i do 31.12.1945 roku był jej kierownikiem. W styczniu 1946 roku powrócił do Krakowa do Akademii Górniczo-Hutniczej (AGH) na stanowisko zastępcy profesora, a od listopada profesora zwyczajnego w Katedrze Chemii Fizycznej i Elektrochemii. Zajmował się głównie elektrochemią i ochroną metali przed korozją. Pełnił też funkcję prodziekana Wydziału Hutniczego tej akademii. Przewodniczył Krakowskiemu Oddziałowi Polskiego Towarzystwa Chemicznego, był członkiem Komisji Korozyjnej Polskiego Komitetu Normalizacyjnego, współpracował z Instytutem Odlewnictwa oraz wykładał na Wydziale Hutniczym i Geologicznym AGH, na Wyższej Szkole Ekonomicznej w Krakowie, na Wyższej Szkole Pedagogicznej w Stalinogrodzie (dzisiaj Katowicach). W 1951 roku został członkiem korespondentem Polskiej Akademii Umiejętności. Pozostawił po sobie przeszło pół setki prac naukowych dotyczących jego podstawowych zainteresowań (korozji, analizy jakościowej, konduktometrii). Bibliografia prac badawczych wykonanych z jego udziałem obejmuje 57 pozycji, 28 prac referatowych, 3 skrypty, a także współautorstwo 3 książek i 2 patentów.
Zmarł nagle 23.04.1955 roku w Krakowie.