Profesor. Pionier Politechniki Gdańskiej.
Leon Kamieński urodził się 19.07.1903 roku w Zabłudowie (woj. białostockie). Po ukończeniu szkoły powszechnej, od 1913 roku uczęszczał do szkoły realnej w Białymstoku. Z chwilą wybuchu I wojny światowej przerwał naukę na trzy lata. Z ramienia Komitetu Obywatelskiego uczył w Polskiej Szkole Powszechnej w Krynickich. W 1920 roku brał udział w wojnie obronnej z bolszewikami. Świadectwo maturalne otrzymał w 1923 roku w gimnazjum humanistycznym w Bydgoszczy. Studia wyższe rozpoczął na Wydziale Mechanicznym Politechniki Warszawskiej. Zrezygnował z nich i przeniósł się do Wilna, gdzie od 1923 roku zaczął studiować matematykę i chemię na Wydziale Matematyczno-Przyrodniczym Uniwersytetu Stefana Batorego. W marcu 1926 roku był już zastępcą mł. asystenta Katedry Chemii Organicznej. 29.10.1928 roku obronił pracę magisterską pt. „O zastosowaniu metody Friedela i Craftsa do kondensacji cymolu z chlorkiem bornylu” i tego dnia awansował na stanowisko st. asystenta Katedry Chemii Organicznej. Po odbyciu rocznej służby wojskowej w Szkole Podchorążych Rezerwy Artylerii we Włodzimierzu Wołyńskim rozpoczął w 1931 roku pracę jako stypendysta z ramienia Funduszu Kultury Narodowej w Laboratorium prof. Karrera w Zurychu, gdzie też doktoryzował się 16.06.1933 roku. Po powrocie do kraju kontynuował pracę w Katedrze Chemii Organicznej USB w Wilnie na stanowisku adiunkta. Jako zastepca profesora objął w 1936 roku kierownictwo zakładu po profesorze Kazimierzu Sławińskim. Prowadził badania w zakresie węglowodorów terpenoaromatycznych, rozwinął niemal nieznaną dotąd w Polsce dziedzinę cukrów, przystosował zakład i laboratoria do badań witamin.
W 1939 roku zmobilizowany jako adiutant dowódcy dywizjonu III Wileńskiego Pułku Artylerii Ciężkiej, 7.10.1939 roku trafił do niewoli niemieckiej. Internowany w Radomiu, potem do 30.01.1945 roku przebywał w obozie w Arnswalde (dzisiaj Choszczno) i Woldenbergu (dzisiaj Dobiegniew) w Oflagu II C, gdzie kształcił studentów obozowych, wygłaszał referaty ogólne z różnych dziedzin chemii i odżywiania.
Jesienią 1945 roku przybył wraz z rodziną do Gdyni, do brata Feliksa. Od 1.11.1945 roku został zatrudniony jako prof. kontraktowy Politechniki Gdańskiej (PG) i objął kierownictwo Katedry Chemii Organicznej na Wydziale Chemicznym PG. Wykładał chemię organiczną, a w latach 1946-47 także technologię ogólną i organiczną. W zakładzie kierował pracami nad glikozydami i glikoalkaloidami. Od 1946 roku brał też udział w organizacji Wydziału Farmacji Akademii Lekarskiej w Gdańsku i przez kilka lat prowadził kursy chemii organicznej dla młodych pracowników Wydziału Lekarskiego. W lutym 1955 roku został prof. nadzwyczajnym.
W 1948 roku zorganizował Gdański Oddział Polskiego Towarzystwa Chemicznego, którego prezesem był przez dwa lata, a potem także członkiem Zarządu Głównego. Był promotorem 29 prac magisterskich i 2 doktorskich z dziedziny glikozydów i glikoalkaloidów. W 1958 roku został odznaczony Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski. Władze, uznając za prawdziwą datę urodzin w zaświadczeniu obozowym, nakazały mu z dniem 30.09.1967 roku przejść na emeryturę. Gdy wreszcie przesunięto mu przejście na emeryturę na właściwą datę, czyli 30.09.1973 roku, ciężko chory już jej nie dożył.
Zmarł 7.05.1973 roku w Gdańsku. Został pochowany na cmentarzu Witomińskim w Gdyni.