Profesor. Pionier Politechniki Gdańskiej.
Stanisław Kaniewski urodził się 1.04.1881 roku w Ochrymowie (pow. lipowiecki ziemi kijowskiej). W latach 1892-1899 uczęszczał do szkoły realnej w Winnicy na Podolu i w Krzemieńczugu (w guberni połtawskiej). Studiował elektrotechnikę na Wydziale Mechanicznym Politechniki Kijowskiej, gdzie 29.09.1907 roku uzyskał dyplom. W latach 1907-1908 odbył służbę wojskową w Kijowie w oddziałach inżynieryjnych. Następnie był asystentem, później wykładowcą Katedry Elektrotechniki Wydziału Mechanicznego Politechniki Kijowskiej.
W Szkole Technicznej prof. Perminowa wykładał elektrotechnikę ogólną, trakcję elektryczną i sieć elektryczną. W latach 1911-1913 pracował w fabryce maszyn elektrycznych w Moskwie (Westinghouse Sp. Akc.), także po przejęciu jej przez Dynamo, jako szef działu budowy maszyn elektrycznych (w l. 1913-1916). Do 1917 roku kierował działem aparatów i urządzeń rozdzielczych fabryki „Volta" w Rewlu (dzisiaj Tallinie), także po jej przeniesieniu do Moskwy i Petersburga. Od 1918 roku był członkiem Rady Elektrotechnicznej Ministerstwa Przemysłu i Handlu w Kijowie. Pracował też naukowo na Politechnice Kijowskiej w dziedzinie przepięć elektrycznych.
Do Polski przybył już w 1919 roku. Kierował biurem projektów i budową Elektrowni Okręgowej w Borysławiu, pracował we lwowskim biurze S.A. Elektrowni Okręgowych w Sierszy. W latach 1920-1921 kierował elektrownią miejską w Warszawie na Mokotowie, w latach 1921-1922 był kierownikiem Wydziału Technicznego Banku dla Elektryfikacji Polski w Warszawie. W latach 1922-1923 był st. referentem Wydziału Elektrycznego Ministerstwa Robót Publicznych (w dziale uprawnień). W latach 1920-1923 był st. asystentem na Politechnice Warszawskiej, gdzie prowadził zajęcia z miernictwa elektrycznego oraz urządzeń laboratoryjnych wysokich napięć. W latach 1922-1923 i 1925-1928 wykładał w Państwowej Szkole Budowy Maszyn i Elektrotechniki im. Wawelberga i Rotwanda w Warszawie (maszyny elektryczne, kurs teoretyczny i projektowanie). W latach 1923-1931 pracował w Polskich Zakładach Elektrycznych Brown Boveri S.A. na różnych stanowiskach (od 1930 roku dyrektor oddziału lwowskiego spółki). W latach 1932-1935 kierował referatem elektrycznym śląskiego Urzędu Wojewódzkiego. W 1935 roku st. inżynier, w 1936 roku naczelny dyrektor S.A. Zjednoczenia Elektrowni Okręgu Radomsko-Kieleckiego (ZEORK, między innymi budowa elektrowni okręgowej k. Starachowic). W latach 1937-1940 członek zarządu S.A. Zakład Energetyczny Okręgu Podstołecznego (ZEOP). W 1939 roku uczestniczył w Międzynarodowej Konferencji Wielkich Sieci Elektrycznych w Paryżu (CIGRE). W latach 1940-1944 pracował jako inżynier w fabryce aparatów elektrycznych „K. i W. Pustoła" w Warszawie. Od kwietnia do lipca 1945 roku był referentem Wydziału Ekonomii Centralnego Zarządu Energetyki Ministerstwa Przemysłu w Warszawie. Od sierpnia 1945 roku do marca 1946 roku był naczelnikiem Wydziału Techniczno-Ekonomicznego Zjednoczenia Energetycznego Okręgu Łódzkiego.
Od 1.03.1946 roku profesor kontraktowy w Katedrze Maszyn Elektrycznych i Napędu Elektrycznego na Wydziale Elektrycznym Politechniki Gdańskiej (PG). 24.07.1946 roku został mianowany prof. zwyczajnym.
W 1952 roku do Katedry Maszyn Elektrycznych dołączono Laboratorium Maszynowe. Od 1.01.1953 roku przejął kierownictwo zreorganizowanej Katedry Maszyn Elektrycznych. Większość jego publikacji ukazała się
w okresie międzywojennym, kilka po wojnie. Pismem Centralnej Komisji Kwalifikacyjnej z 12.11.1953 roku nadano mu stopień naukowy doktora nauk technicznych. 30.09.1960 przeszedł na emeryturę.
Zmarł 7.10.1967 roku.