Profesor. Pionier Politechniki Gdańskiej.

Józef Kaźmierczak urodził się 17.11.1903 roku w Essen (Niemcy). Szkołę powszechną ukończył w 1914 roku w Essen, dokąd rodzina wyemigrowała w poszukiwaniu pracy. Z powodu trudnych warunków materialnych przerwał naukę w gimnazjum w 1918 roku i zaczął pracować w kopalni węgla jako pomocnik rębacza. W 1920 roku wrócił wraz z rodziną do kraju i pracował jako pomocnik ślusarski, a później biuralista. W 1923 rok zdał egzamin do VI klasy gimnazjum w Gnieźnie, gdzie w 1925 roku otrzymał świadectwo dojrzałości z pochwałą. W 1925 roku wstąpił na Wydział Techniki Maszyn, Techniki Okrętowej i Elektrotechniki Wyższej Szkoły Technicznej Wolnego Miasta Gdańska, którą ukończył w 1930 roku, otrzymując dyplom inżyniera budowy okrętów. W ramach praktyk studenckich pracował w latach 1928-1929 w stoczni w Gdańsku, w 1929 roku przez 5 miesięcy w Chantier  Naval de la Loire w Nantes i w stoczni w Hawrze, kolejno przez 3 miesiące pływał na statkach duńskich (Kopenhaga - Nowy Jork) oraz przez 2 miesiące na statkach polskich (do Londynu i Hull).  Po otrzymaniu dyplomu rozpoczął w 1930 roku pracę w Stoczni Modlińskiej, gdzie do 1936 roku był kolejno konstruktorem, kierownikiem ruchu, kierownikiem biura konstrukcyjno- okrętowego, a następnie kierownikiem  Wydziału Okrętowego Stoczni. Brał wówczas udział w opracowaniu konstrukcji 25 statków rzecznych i morskich łącznie z trałowcami dla Marynarki Wojennej. Od 1936 roku pracował w Warsztatach Portowych Marynarki Wojennej w Pińsku jako kierownik techniczny, prowadząc zarazem biuro konstrukcyjne. Na podstawie jego projektów i rysunków wykonawczych do 1938 roku wybudowano w tamtejszej stoczni 6 jednostek Flotylli Rzecznej Marynarki. Sukces przyniosło mu wprowadzenie łożysk gumowych zamiast z białego metalu, co przyczyniło się do oszczędności na remontach.

W styczniu 1938 roku przeniósł się na stanowisko szefa biura konstrukcyjno-okrętowego powstającej Stoczni Marynarki Wojennej w Gdyni Oksywiu. Na początku września 1939 roku został na krótko aresztowany  przez gestapo, a po zwolnieniu wysiedlony z Gdyni wraz z całą rodziną. Udał się wówczas do Krakowa, gdzie od listopada 1939 do kwietnia 1940 roku był nocnym stróżem w Elektrowni Miejskiej (razem z Kazimierzem  Kopeckim),  a później przez rok biuralistą. Na prośbę kierownictwa Stoczni Rzecznej w Puławach kierował stocznią przez dwa tygodnie kwietnia 1941 roku. Następnie do stycznia 1945 roku był zatrudniony w Zarządzie Stoczni Rzecznych Generalnej Guberni w Krakowie. Po wyzwoleniu Krakowa zaczął współpracę z grupą operacyjną przybyłą z Lublina, uruchamiającą zakłady przemysłowe, rzemieślnicze i handel.

3.04.1945 roku przybył do Gdańska wraz z Morską Grupą Operacyjną w celu organizacji i uruchomienia zakładów przemysłowych. Po rozwiązaniu Grupy brał udział w organizacji Wydziału Budowy Okrętów Politechniki gdańskiej (PG). Krótko, od maja do czerwca 1945 roku był referentem ds. rzemiosła w Zarządzie Miejskim w Gdańsku. Od 1.12.1945 roku objął stanowisko zastępcy profesora i kierownictwo Katedry Teorii Okrętów na Wydziale Budowy Okrętów PG. W latach 1945-1949 wykładał teorię okrętu w Liceum Budownictwa Okrętowego w Gdańsku i był rzeczoznawcą okrętowym w Polskim Rejestrze Statków. Do końca kwietnia 1948 roku pełnił jednocześnie funkcję dyrektora Państwowego Przedsiębiorstwa Konstrukcji Stalowych w Gdańsku Wrzeszczu. Od kwietnia 1948 roku przez 2. lata był dyrektorem Centralnego Biura Konstrukcji Okrętowych w Zjednoczeniu Stoczni Polskich. Od 15.04. do 14.07.1948 roku przebywał w Holandii jako przewodniczący komisji nadzorującej budowę holowników dla Polskiej Żeglugi na Odrze.

Oprócz pracy zawodowej prowadził badania między innymi nad zwrotnością statków rzecznych przy zastosowaniu urządzeń sterowych jego projektu. 10.05.1947 roku zgłosił pracę doktorską na ten temat.
W latach 1945-1948 opracował 3 skrypty z teorii okrętu: „Teorię okrętu 1”, „Teorię okrętu 11” i „Teorię oporu okrętu”. Prowadził w tym czasie badania stateczności metodą doświadczalną (dla przedsiębiorstw żeglugowych), określając dla kilkudziesięciu statków dopuszczalną liczbę pasażerów oraz zakres pływania dla ich poszczególnych typów. Jego publikacje dotyczyły zasad kreślenia linii okrętowych, metod obliczania mocy, a także kształtu kadłuba w świetle dawnych i nowych badań. Od 16.05.1950 roku pracował wyłącznie na PG. Z powodu złego stanu zdrowia zakres jego działalności zmniejszał się od 1949 roku.

Zmarł 9.02.1953 roku w Gdańsku, gdzie został pochowany na cmentarzu Srebrzysko w Gdańsku.