Profesor. Pionier Politechniki Gdańskiej.
Eugeniusz Kenig urodził się 1.09.1897 roku w Łodzi. W 1917 roku ukończył II Polskie Gimnazjum Filologiczne w Łodzi i rozpoczął studia na Wydziale Elektrycznym Politechniki Warszawskiej. W latach 1918-1920 służył w Wojsku Polskim, w Zapasowym Baonie Saperów nr 1 w Warszawie. Następnie wrócił na Politechnikę Warszawską, którą ukończył zdając 26.02.1925 roku egzamin dyplomowy. Pracę zawodową rozpoczął w 1925 roku w Elektrowni Warszawskiej na Wydziale Sieci w charakterze inżyniera sieciowego. Awansował na kierownika biura projektów, którym był do 1.08.1944 roku. Równocześnie pracował jako st. asystent Zakładu Maszyn Elektrycznych Politechniki Warszawskiej. W latach 1933-1938 był kierownikiem Laboratorium Maszyn Elektrycznych tejże uczelni. W 1932 roku opracował objaśnienia do ćwiczeń z budowy maszyn elektrycznych prądu stałego. W roku akademickim 1938/1939 prowadził wykłady z maszyn elektrycznych na kursach zawodowych dla elektromonterów. Po wyzwoleniu, od 26.02.1945 do 31.12.1946 roku pracował w Łodzi w Związku Elektryfikacyjnym Międzykomunalnym Przemysłowego Okręgu Łódzkiego, od 26.12.1945 roku jako kierownik techniczny. W latach 1945-1947 był adiunktem Zakładu Maszyn Elektrycznych na Wydziale Elektrycznym Politechniki Łódzkiej, kierował tam laboratorium. Równocześnie prowadził wykłady i ćwiczenia z elektrotechniki na Wydziale Mechanicznym, Włókienniczym i Chemicznym. Od 1.03.1948 roku był zastępcą profesora w Katedrze Elektrotechniki Ogólnej Politechniki Łódzkiej. Następnie przeniósł się do Gdańska.
Od 1.09.1949 roku kierował Katedrą Podstaw Elektrotechniki Politechniki Gdańskiej (PG) na stanowisku zastępcy profesora, a od 1.03.1953 roku prof. kontraktowego. W roku akademickim 1950/1951 pełnił funkcję prodziekana Wydziału Elektrycznego PG, a w latach 1951-1958 dziekana. Wcześniej, bo 1.03.1950 roku, prowadził wykłady i ćwiczenia z encyklopedii prądów silnych na Wydziale Elektrycznym PG. Wykładał też elektrotechnikę ogólną i laboratorium elektryczne na Wydziale Mechanicznym Wieczorowej Szkoły Inżynierskiej NOT w Gdańsku. Nominację na zast. profesora otrzymał 1.09.1954 roku, a 30.09.1955 roku na docenta etatowego. W latach 1964-1966 był opiekunem Katedry Miernictwa Elektrycznego (po śmierci prof. S. Trzetrzewińskiego). 30.09.1967 roku przeszedł na emeryturę.
Był członkiem wielu organizacji, takich jak Związek Zawodowy Pracowników Instytucji Użyteczności Publicznej, Związek Nauczycielstwa Polskiego na PG, Towarzystwo Przyjaźni Polsko-Radzieckiej, od 1945 roku NOT i Stowarzyszenie Elektryków Polskich. Wielokrotnie nagradzany za dydaktykę, otrzymał kilka odznaczeń, między innymi Złoty Krzyż Zasługi w 1938 i 1955 roku.
Zmarł 9.03.1970 roku w Gdańsku. Został pochowany na gdańskim cmentarzu Srebrzysko.