Profesor. Pionier Politechniki Gdańskiej.
Antoni Kozłowski urodził się 3.05.1890 roku w Białymstoku. W latach 1899-1907 uczęszczał do szkoły realnej w Białymstoku. Po zdaniu egzaminu z łaciny rozpoczął w 1908 roku studia medyczne na Uniwersytecie w Charkowie lecz po jego zamknięciu w tym samym roku zaczął studiować w Instytucie Politechnicznym im. Piotra Wielkiego w Petersburgu. Podczas studiów zarabiał na swoje utrzymanie, pracując w czasie wakacji jako robotnik w zakładach przemysłowych Petersburga, na Kaukazie czy w Turkiestanie. Był zatrudniony kolejno jako ślusarz, tokarz, odlewnik, modelarz, maszynista kolei i konstruktor. W 1913 roku, wysłany przez uczelnię z grupą kończących studia studentów, przez 2 miesiące poznawał urządzenia i metody produkcji większych zakładów maszynowych Berlina, Hanoweru, Magdeburga i Brunszwiku. Po uzyskaniu w 1915 roku absolutorium zaczął pracę nad tematem dyplomowym „Projekt wytwórni palenisk łańcuchowych i obrabiarek”, jednocześnie pracując zarobkowo jako rewident fabryk produkujących na potrzeby armii, głównie w północno-zachodnich rejonach cesarstwa. Przez półtora roku był zatrudniony w biurze Oddziału Piotrogrodzkiego angielskiej firmy „Babcock &Wilcox Ltd", dostarczającej z Anglii do rosyjskich zakładów przemysłowych kotły parowe. 20.05.1917 roku obronił pracę dyplomową i otrzymał stopień inżyniera mechanika I kategorii. Jako poborowy został przez władze wojskowe zatrudniony w zakładach „Atlas-Piotrogród" na stanowisku kierownika stopów kolorowych. Od grudnia 1918 roku był kierownikiem biura technicznego Wyższej Rady Ludowej, później naczelnikiem Wydziału Budowy Maszyn. Gdy opracował statut zjednoczenia w odpowiednie zespoły zakładów mechanicznych w Piotrogrodzie, zatwierdzony przez Radę Komisarzy na początku 1919 rolu, został delegowany do zarządu jednego z nich. Od czerwca 1920 roku pracował w Taszkiencie w Dyrekcji Kolei Środkowoazjatyckiej. Od lipca tegoż roku, jako naczelnik wydziału remontu, rozpoczął wykłady w tamtejszej średniej szkole technicznej. Od października 1920 roku wraz z Głównym Zarządem Kolei został przeniesiony do Aszchabadu. Będąc wykładowcą wyższego technikum kolejowego, zaczął wkrótce kierować jego wydziałem mechanicznym. Wykładał też na kursach, wygłaszał odczyty, pisał podręcznik „Kurs parowych kotłów”.
Od 15.08 do 20.12.1921 roku trwała jego podróż wraz ze 160. rodzinami Polaków z Aszchabadu do Baranowicz. Od 7.01.1922 roku zatrudniony w Warszawie w Dozorze Kotłów na stanowisku rewidenta do badań cieplnych, następnie przeniesiony do Łodzi i Białegostoku, gdzie od 7.04.1922 roku organizował wzorcowy oddział Dozoru Kotłów. Był rzeczoznawcą i doradcą technicznym różnych zakładów i urzędów. Wykonał około 60. ekspertyz i badań silników parowych, spalinowych i pomiarów cieplnych. W Białymstoku organizował Stowarzyszenie Inżynierów, wygłaszał odczyty i wykłady w środowisku, prowadził kursy, publikował. Przeniesiony do Lublina, od 1928 roku był kierownikiem Oddziału Stowarzyszenia Dozoru Kotłów Parowych na woj. lubelskie i wołyńskie. Pisał ekspertyzy (50), doradzał i publikował, prowadził kursy, udzielał się czynnie w Stowarzyszeniu Inżynierów i Techników Mechaników Polskich, przez kilka lat jako wiceprezes.
W 1939 roku był członkiem Rady Nadzorczej Lubelskiego Zjednoczenia Elektryfikacyjnego. Aresztowany przez Niemców 18.09.1939 roku, po uwolnieniu w 1940 roku pracował nadal w Stowarzyszeniu Dozoru Technicznego Kotłów. Uczestniczył w działaniach konspiracyjnych, głównie w wydawaniu i kolportowaniu prasy podziemnej. Po wyzwoleniu, od lipca 1944 roku brał udział w uruchamianiu instalacji energetycznych w Lublinie jako inspektor techniczny. Na propozycję Komitetu Organizacyjnego Politechniki Warszawskiej prowadził od 1.02.1945 roku, jako zastępca profesora, wykłady z zakresu kotłów parowych, maszyn parowych i maszynoznawstwa na Politechnice Warszawskiej na terenie Lublina. 1.06.1945 roku otrzymał nominację na prof. nadzwyczajnego.
30.09.1945 roku wyjechał do Gdańska, gdzie 1.10. objął Katedrę Kotłów Parowych i Maszynoznawstwa na Wydziale Mechanicznym Politechniki Gdańskiej (PG). Uruchamiał kotłownię na PG, będąc kierownikiem Laboratorium Maszynowego. Wykładał na 6 wydziałach: Budowy Okrętów, Mechanicznym, Elektrycznym, Inżynierii Rolnej, Inżynierii Lądowej i Wodnej oraz Chemicznym, w Wieczorowej Szkole Inżynierskiej i od 1952 roku w Liceum Budowy Okrętów. Dekretem z 16.03.1949 roku został mianowany prof. nadzwyczajnym. Był członkiem wielu komisji PG, uczestniczył w pracach Komisji Napędów Okrętowych Ministerstwa Żeglugi, był doradcą technicznym Centralnego Zarządu Przemysłu Okrętowego, sprawdzającym projekty w Państwowym Biurze Projektów Budowy Okrętów, prowadził Oddział Kotłowy dla Zjednoczenia Stoczni Polskich (projekty kotłów dla Marynarki Handlowej). Opracował projekt nowej kotłowni dla PG, przygotowywał projekty różnych instalacji dla państw. zakładów przemysłowych. W 1951 roku wydał podręcznik z maszynoznawstwa, pisał artykuły i prace naukowe w czasopismach specjalistycznych, opinie i recenzje dla ich redakcji. W latach 1950-1954 kierował Instytutem Gospodarki Cieplnej PG. Od lutego 1954 roku był przewodniczącym Związku Nauczycielstwa Polskiego na Politechnice Gdańskiej.
Zmarł 28.12.1955 roku w Gdańsku, gdzie został pochowany na cmentarzu Srebrzysko.