Profesor. Pionier Politechniki Gdańskiej.
Władysław Lam urodził się 28.09.1893 roku w Konjic (Hercegowina). W 1904 roku rozpoczął naukę w szkole średniej w Sarajewie. Po przeniesieniu się rodziny do Tuzli (Bośnia) zdał tam maturę w 1912 roku. Następnie przeniósł się wraz z rodzicami do Krakowa, gdzie rozpoczął studia w Akademii Sztuk Pięknych u prof. Teodora Axentowicza. W 1914 roku został zmobilizowany do armii austriackiej. Po przebytej chorobie na terenie Węgier kontynuował jako wojskowy studia malarskie u Axentowicza, a w latach 1916-1917 u Józefa Mehoffera. Latem i jesienią 1916 roku brał udział w wystawach ogólnych Pałacu Sztuki w Krakowie. Pracował jako nauczyciel gimnastyki w Gimnazjum Kupieckim w Łodzi, następnie uczył malarstwa i rysunku w Korpusie Kadetów w Modlinie. Po zwolnieniu z wojska pracował w latach 1921-1934 jako nauczyciel w Gimnazjum im. Adama Mickiewicza w Poznaniu. W tym czasie uczestniczył w wystawie Towarzystwa Artystów Poznańskich „Świt" (1922) i w ekspozycji Salonu Sztuki C. Garlińskiego w Warszawie (1924). W 1925 roku wydał cykl drzeworytów Don Quijote i wyjechał na stypendium Ministerstwa Wyznań Religijnych i Oświecenia Publicznego do Francji (Paryż, Cagnes, St. Paul). Po wystąpieniu ze „Świtu" pomagał w organizacji Grupy Artystów Wielkopolskich „Plastyka" i wziął udział w jej pierwszej wystawie (1925). W latach 1925-26 opracował „Rozważania o sztuce” (1927) oraz „Podstawy wiedzy rysunkowej” (1929). W 1929 roku uhonorowany został Wielkim Srebrnym Medalem w dziale sztuki na Powszechnej Wystawie Krajowej w Poznaniu, po czym wyjechał ponownie do Francji. W 1930 roku jako współorganizator Grupy Artystów Malarzy „Awangarda" brał udział w jej pierwszej wystawie w Krakowie. Tegoż roku związał się z Krakowskim Cechem Artystów Plastyków „Jednoróg".
W 1932 roku przystąpił do Stowarzyszenia Artystów Lwowskich „Nowa Generacja" i przeniósł się do Lwowa, gdzie w latach 1934-1939 kierował Katedrą Rysunku, Malarstwa i Rzeźby na Wydziale Architektury Politechniki Lwowskiej. W 1937 roku był jednym z organizatorów Związku Zawodowego Polskich Artystów Plastyków. W latach 1937-1939 kierował w Krzemieńcu Wakacyjnym Ogniskiem Rysunkowym. Przed wybuchem II wojny światowej opublikował „Malarstwo i jego zasady” (1935, 1937), „Jak rozwijać twórczość malarską u dziecka do 14. go roku życia” (1936) oraz „Jak posiąść wiedzę malarską” (1938). W latach 1939-1944 nie opuszczał okolic Lwowa. Na Politechnice Lwowskiej pracował do chwili zamknięcia jej przez Niemców. W 1941 roku został mianowany docentem. W latach 1942-1944 utrzymywał się już wyłącznie z malarstwa.
Po zakończeniu wojny przybył do Krakowa, gdzie w piśmie z 31.08.1945 roku zadeklarował chęć pracy na Politechnice Gdańskiej (PG). Został tu zatrudniony jako profesor rysunku i malarstwa na Wydziale Architektury, gdzie do przyjazdu prof. Mariana Osińskiego pełnił obowiązki dziekana. Wykładał zarazem historię sztuki w Państwowej Wyższej Szkole Sztuk Plastycznych w Sopocie, gdzie był też współorganizatorem I Festiwalu Sztuki (1948). 21.07.1948 roku został mianowany prof. nadzwyczajnym rysunku, rzeźby i malarstwa na Wydziale Architektury PG. W 1957 roku odwiedził Włochy, w 1958 roku Jugosławię, a w 1968 roku Francję, Szwajcarię i Republikę Federalną Niemiec. Ogółem uczestniczył w 32 wystawach indywidualnych i 180 zbiorowych w kraju i za granicą. Spośród 17 książek, które opublikował w latach 1927-1984, wyróżnia się jego opowieść biograficzna pt. „Światła i cienie” (1984), będąca znakomitym opisem przeżyć dojrzewającego artysty. Wielokrotnie nagradzany i odznaczany, otrzymał między innymi Krzyż Oficerski (1964) i Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski (1978).
Zmarł 1.01.1984 roku w Gdańsku, gdzie został pochowany na cmentarzu Srebrzysko.