Profesor. Pionier Politechniki Gdańskiej.
Pierwszy Rektor Politechniki Gdańskiej (1945-1946).
Stanisław Łukasiewicz urodził się 23.04.1884 roku w Pińczowie (woj. kieleckie). W 1922 roku zdał maturę w gimnazjum klasycznym w Kielcach, wyróżniony złotym medalem. Od września 1902 do lutego 1905 roku studiował na Wydziale Mechanicznym Politechniki Warszawskiej. Po zamknięciu tej uczelni z powodu strajku studentów walczących o jej polonizację przeniósł się na Wydział Mechaniczny Politechniki w Dreźnie, którą ukończył z odznaczeniem w lutym 1911 roku. Do 1915 roku pracował jako konstruktor i inżynier montażowy w Fabryce Maszyn „Bystydziński, Sopoćko i Sp-ka" w Warszawie, początkowo w dziale maszyn przenośnikowych, urządzeń dla cukrowni i cementowni oraz ustrojów stalowych, następnie jako kierownik biura konstrukcyjnego. Od maja 1915 do października 1918 roku był konstruktorem w dziale maszyn dźwigowych i przenośnikowych Fabryki Maszyn „Okolski i Patschke" w Warszawie. Od 1919 roku został rzeczoznawcą w tym dziale oraz dziale ustrojów stalowych i niektórych urządzeń fabrycznych. W latach 1914-1919 wykładał w Towarzystwie Kursów Naukowych maszynoznawstwo w ramach Sekcji Technicznej, której był kierownikiem naukowym od 1915 roku. Gdy w listopadzie 1915 roku Politechnika Warszawska zaczęła funkcjonować na mocy nowego statutu, został powołany na asystenta w Katedrze Rysunków Technicznych Wydziału Mechanicznego tej uczelni, a później w Katedrze Części Maszyn. Wykładał wówczas maszynoznawstwo na trzech wydziałach: Mechanicznym, Chemicznym i Inżynieryjnym. W latach 1919-1927 był zastępcą profesora w Katedrze Dźwignic.
W listopadzie 1927 roku otrzymał stanowisko prof. Nadzwyczajnego w Katedrze Maszyn Dźwigowych
i Urządzeń Transportowych Politechniki Lwowskiej i przeniósł się do Lwowa. W latach 1931-1932 był dziekanem Wydziału Mechanicznego Politechniki Lwowskiej i do 1939 roku prowadził tam Studium Lotnicze. W latach 1933-39 był kierownikiem naukowym Instytutu Technik Szybownictwa i Motoszybownictwa Politechniki Lwowskiej oraz przewodniczącym Rady Naukowej Laboratorium Aerodynamicznego, a także przedstawicielem Rzeczypospolitej Polskiej na międzynarodowych zjazdach Komisji Badań Szybowcowych. Jako kierownik działu konstrukcyjnego i lotniczego brał udział w pracach Komitetu Budowy Gmachów Wydziału Mechanicznego Politechniki Lwowskiej. We wrześniu 1937 roku otrzymał nominację na profesora zwyczajnego. Od końca września 1939 do czerwca 1941 roku pracował na tym stanowisku nadal na uczelni, zwanej „Lwowskij Politechniczeskij Institut". Od 1941 do kwietnia 1944 roku pracuje na Politechnice Lwowskiej przemianowanej na Lwowskie Kursy Techniczne. Od kwietnia 1944 roku objął na tajnej Politechnice Warszawskiej wykłady z maszyn dźwigowych i prowadził je aż do wybuchu powstania. Od stycznia do lipca 1945 roku wykładał na kursach politechnicznych w Częstochowie. Następnie zaczął wykłady i ćwiczenia z maszyn dźwigowych na Politechnice Śląskiej z siedzibą w Krakowie.
We wrześniu 1945 roku został powołany na stanowisko profesora zwyczajnego Katedry Maszyn Dźwigowych i Przenośnikowych Politechniki Gdańskiej (PG). Od 8.09.1945 do 5.05.1946 roku był rektorem Politechniki Gdańskiej i naukowym organizatorem politechniki. Był też twórcą sekcji maszyn rolniczych i maszyn do obróbki drewna oraz autorem ich programu naukowego. Od września 1947 roku wykładał także maszyny dźwigowe, budowlane i urządzenia przeładowcze na etacie prof. kontraktowego w Wyższej Szkoły Inżynierskiej w Szczecinie. Na mocy ustawy Centralnej Komisji Kwalifikacyjnej został 12.11.1953 roku uhonorowany stopniem doktora nauk technicznych.
W 1959 roku przeszedł w stan spoczynku i przeniósł się do Warszawy. Od 1946 roku zasłużył się jako autor licznych projektów z dziedziny urządzeń przeładunkowych zrealizowanych w stoczniach, portach, elektrowniach i fabrykach. Otrzymał wiele odznaczeń, między innymi Złoty Krzyż Zasługi (1929), Krzyż Oficerski Polonia Restituta (1936) i Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (1959).
Zmarł 9.11.1960 roku w Warszawie.