Profesor. Pionier Politechniki Gdańskiej.
Henryk Markiewicz urodził się 13.11.1906 roku w Skale Podolskiej (woj. tarnopolskie). Po ukończeniu gimnazjum we Lwowie studiował od 1.10.1925 roku na Wydziale Mechanicznym (Oddziale Elektrycznym) Politechniki Lwowskiej. Studia ukończył 27.04.1931 roku pracą dyplomową pt. „Obliczanie motoru bocznikowego”. Studia uzupełnił na Oddziale Maszynowym. Praktykę zawodową odbył w dziale sieci elektrycznych wysokiego napięcia w firmie „Nord Lumi'ere Triphase" w Paryżu oraz w stoczni w Gdańsku w dziale maszyn elektrycznych. Pracę zawodową rozpoczął w Stoczni Modlińskiej, gdzie w latach 1932-1936 kierował działem elektryfikacji statków rzecznych i morskich (w tym 4. trałowców dla Marynarki Wojennej), projektował urządzenia elektryczne, nadzorował ich wykonanie oraz odbiór. W 1934 roku delegowany do Szwecji, dokonywał odbioru maszyn i urządzeń elektrycznych na statkach, głównie w koncernie AESK w Vasteras. W 1936 roku został przeniesiony do Kierownictwa Marynarki Wojennej w Warszawie, by objąć dział budowy nowych jednostek w kraju i za granicą. W połowie 1937 roku skierowano go do Gdyni, do Szefostwa Służby Technicznej Komendy Portu Wojennego na stanowisko kierownika działu elektrycznego floty. Zajmował się wówczas modernizacją urządzeń elektrycznych okrętów podwodnych, elektryfikacją portu wojennego w Gdyni i na Helu oraz w Stoczni Marynarki Wojennej w Gdyni, a także dokonywał odbioru urządzeń elektrycznych w fabrykach krajowych. W 1938 roku odbył staż na „Batorym" i „Piłsudskim", mając na celu obserwację działania urządzeń elektrycznych w związku z rozpoczętą budową nowych kontrtorpedowców. Dla nich właśnie rozpoczął opracowywanie dokumentacji elektrycznej, będąc od początku stycznia 1939 roku kierownikiem Wydziału Elektrycznego Biura Konstrukcyjnego Stoczni Marynarki Wojennej.
Po wybuchu II wojny światowej znalazł się w Warszawie, gdzie do wiosny 1940 roku pracował jako woźnica. Następnie był konstruktorem maszyn elektrycznych prądu stałego i zmiennego w fabryce maszyn i aparatów elektrycznych „K. i W. Pustoła" w Warszawie. W grudniu 1941 roku przeniósł się do Lwowa i tam do wiosny 1944 roku kierował warsztatem prywatnej firmy instalacyjnej. Wraz z firmą przeniósł się w czerwcu 1944 roku do Krakowa. W czerwcu 1945 roku wrócił na Wybrzeże i został doradcą Miejskich Zakładów Komunikacyjnych w Gdyni, gdzie rozpoczął odbudowę i rozbudowę sieci trolejbusowej. W grudniu 1945 roku uruchomił własne przedsiębiorstwo. Powołany na Katedrę Elektrotechniki Okrętowej Wydziału Budowy Okrętów Politechniki Gdańskiej (PG), rozpoczął pracę 1.01.1946 roku. W lipcu tegoż roku wyjechał do Szwecji jako ekspert ministerialny w związku z dostawami dla Ministerstwa Odbudowy. Od 1947 roku był ekspertem Banku Gospodarstwa Krajowego. W latach 1948-1952 kierował Wydziałem Elektrycznym Polskiego Rejestru Statków w Gdańsku. Od lutego 1952 roku pełnił funkcję prodziekana Wydziału Budowy Okrętów PG, od września 1952 roku dziekana (do 31.08.1953). Od maja 1952 roku był także przewodniczącym Komisji Przydziału Pracy dla Absolwentów Wydziału Budowy Okrętów PG. W ramach prac Zakładu Elektrotechniki Morskiej Katedry Elektrotechniki Okrętowej PG w latach 1950-1952 brał udział w usprawnianiu działania śluz Kanału Gliwickiego (zelektryfikowanych i zautomatyzowanych), a także w pracach dokumentacyjnych związanych z elektryfikacją pogłębiarek rzecznych. Wykonywane przez niego prace naukowe należały przeważnie do zadań tajnych. Stąd tylko nieliczne doczekały się publikacji w specjalistycznych czasopismach, takich jak „Przegląd Morski" (1937) czy „Przegląd Elektrotechniczny" (1938).
Brał udział w konferencjach krajowych i zagranicznych dotyczących problematyki elektrotechnicznej, opracowując referaty, materiały czy projekty norm. Był członkiem Stowarzyszenia Elektrotechników Polskich (od 1935) i NOT (od 1947). 24.06.1955 roku Centralna Komisja Kwalifikacyjna nadała mu tytuł naukowy prof. nadzwyczajnego. 15.04.1957 roku obronił pracę doktorską na Uniwersytecie Rostockim i otrzymał tytuł doktora inżyniera. 30.09.1977 roku przeszedł na emeryturę. Otrzymał wiele orderów, odznaczeń i wyróżnień, między innymi Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski, Srebrny Krzyż Zasługi, Medal Komisji Edukacji Narodowej, medal "Za Zasługi dla Obronności Kraju" oraz tytuł "Zasłużony Nauczyciel PRL".
Zmarł 2.01.1987 roku w Gdańsku. Został pochowany na cmentarzu Witomińskim w Gdyni.