Profesor. Pionier Politechniki Gdańskiej.
Feliks Markowski urodził się 18.05.1902 we Lwowie. W 1920 roku zdał maturę w II Szkole Realnej we Lwowie i rozpoczął studia na Wydziale Architektury tamtejszej Szkoły Politechnicznej. Dyplom inżyniera architekta otrzymał 23.05.1928 roku, po wykonaniu pracy pt. „Projekt zajazdu z garażem w miasteczku” i zdaniu egzaminu z wynikiem bardzo dobrym. Wcześniej, bo już w latach 1924-1925, pracował w biurze „Barszczewski-Makowicz". Po dyplomie, w latach 1928-1929 był zatrudniony w biurze „Dromirecki-Szymański", a w latach 1930-1932 w biurze prof. dra inż. J. Zubrzyckiego, gdzie projektował między innymi wille, dwory i kościoły. W latach 1927-1928 opublikował pięć artykułów z cyklu „Dwory ziemi lwowskiej”. Jednocześnie zajmował się dydaktyką. W latach 1927-1928 jako mł. asystent Katedry Budownictwa Ogólnego na Wydziale Architektury Politechniki Lwowskiej, w latach 1928-1936 jako st. asystent Katedry Historii Architektury, w latach 1936-1939 jako adiunkt Katedry Historii Architektury Polskiej, w latach 1940-1944 jako docent w Katedrze Zasad Kompozycji Architektonicznej, a od 1944 roku w Katedrze Historii Architektury i Sztuki. Pracę naukowo-badawczą rozpoczął już w 1922 roku, badając dwory ziemi lwowskiej. W 1928 roku opracował architekturę zamku Radziwiłłów w Nieświeżu. W 1932 roku przedstawił w radiu „Ginące zabytki Lwowa”, a w 1934 roku prowadził dla Polskiego Towarzystwa Krajoznawczego cykl wykładów pt. „Zabytki Lwowa”. W latach 1933-1935 kierował ekspedycjami naukowymi badającymi architekturę wiejską Karpat Wschodnich. W 1935 roku obronił pracę doktorską pt. „Polskie dwory zwyczajne i obronne z XVI-XIX wieku. W 1938 roku kierował badaniami na zamkach w Czortkowie i Tarnopolu. W 1939 roku obronił swą pracę habilitacyjną pt. „Fortalicjum w Perehińsku”. Podczas okupacji uczył w latach 1941-1943 na tajnych kursach technicznych we Lwowie. W 1942 roku jako referent ochrony zabytków w Zarządzie Miasta Lwowa przygotował odsłonięcie lwowskich wież i murów obronnych. W latach 1942-1945 pracował nad „Dziejami architektury Lwowa w okresie gotyku”.
Od 10.11.1945 roku organizował jako kierownik i zastępca profesora Katedrę Architektury i Planowania Wsi na formującym się Wydziale Architektury Politechniki Gdańskiej PG). Nominację na prof. nadzwyczajnego budownictwa wiejskiego tego wydziału otrzymał 24.07.1946 roku. W ciągu 17 lat wykonano w Katedrze Architektury i Planowania Wsi 35 prac dyplomowych na studium dziennym oraz 70 na studium wieczorowym (w ramach Wieczorowej Szkoły Inżynierskiej NOT). Po rezygnacji prof. Mariana Osińskiego przejął po nim od 1.10.1963 roku kierownictwo Katedry Historii Architektury Polskiej. Należał do wielu stowarzyszeń, takich jak Polskie Towarzystwo Ludoznawcze, Towarzystwo Przyjaciół Nauki i Sztuki, Gdańskie Towarzystwo Naukowe, Towarzystwo Naukowe w Toruniu i Stowarzyszenie Historyków Sztuki. Po wojnie publikował artykuły na temat architektury wiejskiej między innymi w „Polskiej Sztuce Ludowej" i w prasie lokalnej (np. w „Dzienniku Bałtyckim").
Zmarł 7.11.1985 roku w Gdańsku, gdzie został pochowany na cmentarzu Srebrzysko.