Profesor. Pionier Politechniki Gdańskiej.
Włodzimierz Mermon urodził się 4.09.1900 roku w Korczynie (pow. biecki, woj. krakowskie). Szkołę podstawową ukończył w 1911 roku w Borysławiu, a gimnazjum ogólnokształcące w 1919 roku w Stryju. Powołany do Wojska Polskiego w 1919 roku, służbę zakończył w marcu 1921 roku w stopniu st. chorążego. Jesienią 1921 roku rozpoczął studia na Wydziale Mechanicznym Politechniki Lwowskiej. Pracę dyplomową pt. „Dźwigarka do podnoszenia wagonów towarowych” obronił 16.12.1925 roku. Od stycznia 1925 roku do września 1928 roku był zatrudniony w Katedrze Obróbki Metali na Wydziale Mechanicznym Politechniki Lwowskiej, najpierw jako mł. asystent, później st. asystent. Dodatkowo wykładał obróbkę metali w szkole wieczorowej dla metalowców, a w latach 1927-1928 organizację przedsiębiorstw w Państwowej Szkole Przemysłowej we Lwowie. Od 1.07.1928 roku do listopada tegoż roku kierował jako inżynier ruchu biurem konstrukcyjnym „Arma" Fabryka Broni i Maszyn we Lwowie Sp-ka Akcyjna. Od 1.05.1929 do 31.12.1934 roku pracował w Wytwórni Obrabiarek Stowarzyszenia Mechaników Polaków z Ameryki w Porębie koło Zawiercia. Jako asystent kolejnych oddziałów poznał produkcję średnich i ciężkich obrabiarek do metali oraz produkcję miotaczy bomb. W latach 1929-1933 uczył równocześnie obróbki metali w szkole dokształcającej w Porębie, będąc jej kierownikiem. W Wytwórni Obrabiarek był kierownikiem oddziałów pomocniczych oraz druciarni i gwoździarni, następnie kierownikiem odlewni, a w latach 1931-1934 zastępcą kierownika biura technicznego.
Od stycznia 1935 do 1939 roku kierował biurem opracowań warsztatowych w Wytwórni Samochodów Państwowych Zakładów Inżynierii w Ursusie pod Warszawą, przygotowującym pełną dokumentację warsztatową dla całej produkcji wytwórni. Wykładał na wielu kursach Stowarzyszenia Inżynierów i Techników Mechaników Polskich, dla kalkulatorów czasu na terenie Warszawy i Starachowic. Od stycznia 1940 roku do sierpnia 1944 roku pracował w biurze przygotowania produkcji wytwórni „Waverma" jako referent planowania obrabiarek. Choroba serca ograniczyła jego sprawność fizyczną, nadwątloną utratą 15 letniego syna, rozstrzelanego we wrześniu 1944 roku przez Niemców. W listopadzie 1944 roku został wysiedlony ze swego miejsca zamieszkania w Piastowie do wsi Rokiciny (pow. Nowy Targ). Od marca 1945 roku był zatrudniony we Wrześni pod Poznaniem w Państwowej Szkole Mleczarskiej jako nauczyciel maszynoznawstwa.
1.02.1946 roku przybył do Gdańska. Zatrudniony na etacie adiunkta Katedry Budowy Obrabiarek Wydziału Mechanicznego Politechniki Gdańskiej (PG), opracował wykłady i ćwiczenia dotyczące obróbki skrawaniem. Prowadził je od 1947 roku jako kierownik Katedry Obróbki na etacie zastępcy profesora, od 1951 roku profesora kontraktowego. 24.06.1955 roku otrzymał nominację na prof. nadzwyczajnego, a w 1956 roku został kierownikiem nowo utworzonej Katedry Technologii Budowy Maszyn. Współorganizował warsztat szkolny i laboratorium miernictwa warsztatowego w ramach Katedry Obrabiarek Metali. Wykonywał zlecenia dla przemysłu, pisał podręcznik i artykuły dla czasopism technicznych. W latach 1950-1953 był doradcą technicznym Zakładów Mechanicznych im. gen. K. Świerczewskiego w Elblągu, w październiku 1953 roku został powołany na rzeczoznawcę naukowego Centralnej Komisji Kwalifikacyjnej.
W latach 1929-1954 opracował 7 podręczników, 19 artykułów i 3 referaty. 29.09.1958 rok został odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski.
Zmarł nagle 23.01.1959 roku w Gdańsku.