Profesor. Pionier Politechniki Gdańskiej.
Mieczysław Michalski urodził się 14.09.1898 roku w Poddębinie (gm. Górki, pow. i woj. łódzkie). Do szkoły średniej uczęszczał w Łodzi, natomiast w czerwcu 1918 roku zdał maturę w szkole realnej w Pabianicach. Studiował na Wydziale Inżynierii Lądowej Politechniki Warszawskiej, gdzie w czerwcu 1925 roku otrzymał dyplom inżyniera dróg i mostów. Pracę zawodową rozpoczął jako kierownik robót wodno-kanalizacyjnych w firmie „Ulen and Co", prowadząc roboty w Częstochowie. Następnie przeniósł się do Gdyni, gdzie od 1.02.1929 roku kierował budową urządzeń wodno-kanalizacyjnych. Po jej ukończeniu był od 1930 roku aż do wybuchu wojny dyrektorem Zakładu Wodociągów i Kanalizacji w Gdyni. Od 1934 roku pełnił jednocześnie funkcję naczelnika Wydziału Technicznego Komisariatu Rządu w Gdyni. Powołany w 1939 roku do szefostwa saperów w randze porucznika rezerwy, brał udział w obronie wybrzeża morskiego. 19.09.1939 roku, podczas obrony Kępy Oksywskiej, dostał się do niewoli. Do 29.04.1945 roku przebywał w oflagu w Gross Born (dzisiaj Borne Sulinowo), prowadząc wykłady z wodociągów i kanalizacji. Po opuszczeniu oflagu w stanie skrajnego wyczerpania leczył się przez pół roku w angielskim szpitalu (Liberation Hospital). Do kraju powrócił 17.10.1945 roku.
Od 1.04.1946 roku rozpoczął wykłady na Politechnice Gdańskiej (PG), gdzie objął Katedrę Wodociągów i Kanalizacji na stanowisku p.o. profesora, a od 1.09.1947 do 30.04.1949 roku profesora kontraktowego na Wydziale Inżynierii Lądowej i Wodnej PG. Nominację na prof. nadzwyczajnego otrzymał 1.05.1949 roku. Równocześnie od 12.12.1945 do 12.05.1946 roku pracował jako kierownik robót w Budowlanej Spółdzielni Pracy „Odbudowa". W lipcu 1946 roku podjął pracę w Gdynia - Ameryka Linie Żeglugowe jako kierownik odbudowy budynków tego przedsiębiorstwa. 15.04.1947 roku objął stanowisko naczelnika Wydziału Technicznego Zarządu Miejskiego w Gdyni, a 1.01.1950 roku dyrektora Miejskiego Przedsiębiorstwa Remontowo-Budowlanego w Gdyni. W 1950 roku na PG organizował laboratorium badania wody i ścieków w ramach Katedry Technologii Wody i Ścieków. Od 1952 roku współpracował z Instytutem Budownictwa Wodnego PAN w Gdańsku. W 1953 roku zorganizował dla tego instytutu Zakład Badań Wodno-Kanalizacyjnych, zajmujący się między innymi ochroną czystości wód morskich regionu trójmiejskiego. 3.10.1953 roku otrzymał funkcję rzeczoznawcy naukowego Centralnej Komisji Kwalifikacyjnej.
1.10.1954 roku został na PG prodziekanem na Wydziale Budownictwa Wodnego (wyodrębnionego z Wydziału Inżynierii Lądowej i Wodnej), a 1.02.1955 roku dziekanem tego wydziału. Od 1957 roku był zastępcą przewodniczącego Instytutu Budownictwa Wodnego PAN. Choć złożył na PG prośbę o zwolnienie, od 1.09.1955 roku, to pracował na uczelni do 1958 roku.
Odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, autor wielu ekspertyz, przyczynił się do uruchomienia wodociągów i kanalizacji w większości miast Polski Północnej. Nieuleczalnie chory, zmarł 24.03.1960 roku w Gdyni, gdzie został pochowany na cmentarzu Witomińskim.