Profesor. Pionier Politechniki Gdańskiej.
Członek Polskiej Akademii Nauk.
Stefan Minc urodził się 5.08.1914 roku w Warszawie. Studia chemiczne na Uniwersytecie Warszawskim odbył w latach 1932-38, pracując naukowo od 1935 roku u prof. Lachsa. Od 1936 roku pracował jako asyst. profesora Mieczysława Centnerszwera, a także w Wolnej Wszechnicy Polskiej. Po wybuchu II wojny światowej w 1939 roku znalazł się na terenie ZSRR. Jako inżynier chemik został skierowany do fabryki sztucznego włókna wiskozowego w Mogilowie n. Dnieprem. Dał się tam poznać jako racjonalizator i autor wielu publikacji. Powołany do Białoruskiej Akademii Nauk, pracował naukowo u akademika Lipatowa w laboratorium koloidów. Po wybuchu wojny z Niemcami, w czerwcu 1941 roku zostaje ewakuowany do Czelabińska, gdzie po wcieleniu do Armii Czerwonej pracuje w fabryce wojskowej w charakterze inżyniera chemika. W czerwcu 1943 roku zgłasza się jako ochotnik do I Dywizji Wojska Polskiego im. Tadeusza Kościuszki. Dwukrotnie ranny pod Lenino, zostaje skierowany do Akademii Wojennej w Moskwie, którą kończy w sierpniu 1944 roku.
Odznaczony licznymi medalami wojennymi, w randze podpułkownika w stanie spoczynku zostaje odkomenderowany jako członek delegacji, której zadaniem jest odbudowa i uruchomienie Politechniki Gdańskiej (PG). 1.10.1945 roku rozpoczyna pracę w Katedrze Chemii Fizycznej Wydziału Chemicznego PG, a po wyjeździe do Krakowa prof. Juliana Kameckiego kieruje od 17.01.1946 roku tą katedrą jako zastępca profesora od 4.02.1946 roku, pracując równocześnie nad swoim doktoratem. Po jego obronie 22.03.1947 roku zostaje awansowany na prof. nadzwyczajnego 27.06.1947. Od sierpnia 1948 do 30.09.1951 roku pełni funkcję dziekana Wydziału Chemicznego PG.
Od 1.04.1952 roku zaczyna pracę jako kierownik Zakładu Elektrochemii i Korozji Katedry Chemii Fizycznej Uniwersytetu Warszawskiego (UW). Po odejściu na emeryturę prof. Wojciecha Świętosławskiego zostaje na jego wniosek kierownikiem tej katedry, od 1954 roku jako prof. zwyczajny W latach 1952-1958 jest zastępcą sekretarza Wydziału Nauk Matematyczno-Fizycznych i Chemicznych PAN, w latach 1958-1962 zastępcą dyrektora naukowego Instytutu Badań Jądrowych ds. Chemii, w latach 1962-1966 zostaje powołany na podsekretarza stanu w Ministerstwie Oświaty i Szkolnictwa Wyższego, w latach 1972-1975 na dyrektora Instytutu Podstawowych Problemów Chemii UW. Był członkiem Komisji Nauk Chemicznych PAN w latach 1954-1968, Komitetu Spektroskopii PAN w latach 1969-1980, Rady Naukowej Instytutu Chemii Fizycznej PAN w 1955-1980. Członek wielu towarzystw jak np.: od 1945 roku Polskiego Towarzystwa Chemicznego, od 1955 roku International Society of Elektrochemistry, sekretarzem nar. w latach 1977-1981, od 1956 The American Elektrochemical Society, International Union of Pure and Aplied Chemistry (polski przedstawiciel w Komisji Elektrochemii), od 1984 roku Bayall Chem. Soc.
Laureat wielu nagród państwowych i resortowych, odznaczony najwyższymi odznaczeniami. Pod jego kierunkiem powstało ok. 230 prac magisterskich, 45 doktorskich (spośród doktorów 13 awansowało na docentów habilitowanych). Jako autor lub współautor opublikował około 350 artykułów z zakresu badań własności elektrochemii, struktury granic fazowych i problemów bioelektrochemii.
Zmarł 9.09.2003 roku w Warszawie, gdzie został pochowany na cmentarzu Wojskowym na Powązkach.
