Profesor. Pionier Politechniki Gdańskiej.
Doktor honoris causa Politechniki Gdańskiej (1960).
Członek rzeczywisty Polskiej Akademii Nauk.
Witold Minkiewicz urodził się 29.06.1880 w Irkucku. Szkołę realną ukończył w 1898 roku w Tobolsku. Do 1900 roku studiował na Wydziale Inżynierii Budowlanej Instytutu Politechnicznego w Warszawie. Od 1901 roku kontynuował studia na Wydziale Architektury ck Szkoły Politechnicznej we Lwowie (od 1921 Politechniki Lwowskiej), gdzie w 1908 roku otrzymał dyplom inżyniera architekta. W latach 1909-1910 był asystentem Katedry Budownictwa Utylitarnego Wydziału Architektury na tej uczelni. W latach 1910-1915 wykładał również w Państwowej Szkole Przemysłowej we Lwowie. Powołany do wojska, w latach 1915-1919 służył w oddziałach technicznych armii austriackiej. W 1919 roku wrócił do pracy na uczelni. W 1920 roku dostał nominację na profesora nadzwyczajnego, następnie został kierownikiem Katedry Architektury Monumentalnej i Form Architektonicznych. W latach 1921-1923 pełnił funkcję prodziekana Wydziału Architektury. 1.06.1923 roku został mianowany prof. zwyczajnym. W roku akademickim 1926/1927 był dziekanem, a w latach 1927-1930 znowu prodziekanem Wydziału Architektury. W roku akademickim 1930/1931 został rektorem po rezygnacji prof. Kazimierza Bartla, ówczesnego premiera rządu. Jako współzałożyciel w 1924 roku czasopisma „Architektura i Budownictwo" należał do jego zespołu redakcyjnego. Był delegatem Polski do paryskiego Comite Permanent International des Architectes, radnym miejskim Lwowa, członkiem Komisji Konserwatorskiej, a od 1938 roku członkiem korespondentem Akademii Nauk Technicznych w Warszawie.
Uczestnicząc od 1912 roku w wielu konkursach, zdobył dwie nagrody I stopnia, za projekt Domu Zdrojowego w Krynicy i Domu Ludowego w Warszawie. Jego autorstwa był projekt i realizacja rozbudowy głównego gmachu Politechniki Lwowskiej (1913-23), a także między innymi budynki: Związku Ubezpieczeń Pracowników Umysłowych przy ul. Stryjskiej oraz Na Bajkach we Lwowie. We Lwowie kierował także restauracją katedry ormiańskiej i kościoła św. Marii Magdaleny. W 1938 roku otrzymał doktorat honoris causa Politechniki Lwowskiej. Podczas wojny pozostał na uczelni. W 1941 roku władze radzieckie nadały mu tytuł doktora nauk technicznych. Gdy podczas okupacji niemieckiej uczelnię zamknięto, prowadził jako nauczyciel Średniej Szkoły Budowlanej tajne zajęcia z kompozycji architektonicznej dla dotychczasowych studentów architektury. W lutym 1945 roku został wraz z innymi profesorami aresztowany przez NKWD i wywieziony do Krasnodonu w Donbasie. Zwolniony w czerwcu tego roku powrócił do Lwowa na uczelnię.
W 1946 roku przybył do Krakowa, skąd skierowano go do Gdańska na kierownika Katedry Architektury Monumentalnej Politechniki Gdańskiej (PG). W latach 1949-1951 kierował Biurem Odnowienia Zamku Królewskiego na Wawelu. Od 1955 roku był członkiem korespondentem PAN, potem członkiem rzeczywistym. Należał do rady redakcyjnej „Kwartalnika Architektury i Urbanistyki". Był autorem jednej z koncepcji odbudowy Gdańska (1953). Według jego projektu odbudowano w latach 1947-1953 centralną część Gmachu Głównego PG, a także wzniesiono w Gdańsku gmach Centrali Zbytu Produktów Przemysłu Węglowego.
Za swe dokonania odznaczony w 1938 roku Krzyżem Komandorskim „Polonia Restituta", a w 1956 roku Orderem Sztandaru Pracy I klasy. W 1960 roku przeszedł na emeryturę i otrzymał honorowy doktorat Politechniki Gdańskiej.
Zmarł 24.01.1961 roku w Gdańsku, gdzie został pochowany na cmentarzu Srebrzysko.