Naleszkiewicz Jarosław | Politechnika Gdańska

Treść strony

Naleszkiewicz Jarosław

Profesor. Pionier Politechniki Gdańskiej.

Jarosław Naleszkiewicz urodził się 21.05.1904 roku w Czarnominie na Podolu. W 1921 roku otrzymał świadectwo maturalne w Państwowym Gimnazjum im. Marcinkowskiego w Poznaniu i rozpoczął studia  w ramach Sekcji Lotniczej Wydziału Mechanicznego Politechniki Warszawskiej. Po ich ukończeniu i półrocznej praktyce w przemyśle lotniczym we Francji otrzymał w czerwcu 1926 roku dyplom inżyniera mechanika grupy lotniczej. Jako stypendysta Ligi Obrony Powietrznej Państwa zapisał się na Wydziale Matematyczno-Przyrodniczym Uniwersytetu Paryskiego, ale zrażony niskim poziomem studiów zrezygnował z nich i podjął dalszą praktykę w fabrykach przemysłu lotniczego (Lorraine i Hispano-Suiza).  Po powrocie do kraju, od lutego 1927 do sierpnia 1930 roku pracował jako konstruktor w Podlaskiej Wytwórni Samolotów S.A. w Białej Podlaskiej. Następnie do października 1931 roku odbywał służbę wojskową w Szkole Podchorążych Rezerwy Lotnictwa w Dęblinie (w grupie technicznej). Po jej zakończeniu pozostał w Dęblinie na stanowisku cywilnego kierownika Warsztatów Parku Lotniczego Centrum Wyszkolenia Oficerów Lotnictwa, gdzie skonstruował parę szybowców doświadczalnych dla aeroklubu, między innymi pierwszy w Polsce szybowiec bezogonowy. Od 1.05.1933 roku do marca 1936 roku pracował w Instytucie Technicznym Lotnictwa w Warszawie jako kontroler konstrukcji samolotów z ramienia Ministerstwa Spraw Wojskowych. W tym czasie otrzymał w 1935 roku stopień doktora nauk technicznych Politechniki Warszawskiej. Potem w Lubelskiej Wytwórni Samolotów był kolejno kierownikiem wydziału, prokurentem i III zastępcą dyrektora naczelnego.

Po przeniesieniu się do Warszawy podjął pracę w Państwowych Zakładach Lotniczych w Wytwórni Silników nr 1 na Okęciu i objął kierownictwo tzw. Grupy Obliczeniowej (do rozwiązywania szczególnie trudnych zagadnień naukowych). Równocześnie złożył pracę habilitacyjną pt. „Działanie amortyzacji podwozia” lecz wybuch wojny zniweczył plany związane z habilitacją. Podczas wojny przebywał najpierw w Pińsku, gdzie chorował. Po powrocie do Warszawy zarabiał na życie, trudniąc się handlem i udzielając lekcji. Wypędzony ze stolicy po klęsce powstania warszawskiego, uciekł w drodze do obozu w Pruszkowie. Podczas tułaczki po okolicy został jednak schwytany w obławie i wywieziony na roboty przy skupie zboża. Po udanej  ucieczce ukrył się u gospodarza w Myśliborzu. W Częstochowie, gdzie poszukiwał rodziny, ponownie dostał się w ręce Niemców. Odstawiony do Piły, pracował tam przy naprawie torów kolejowych. W czasie bombardowania uciekł do Myśliborza, gdzie przez cały luty i połowę marca 1945 roku leczył się u dawnych gospodarzy. 

Po zameldowaniu się w Rejonowej Komendzie Uzupełnień w Koninie, 10.04.1945 roku został zmobilizowany do Pułku Lotniczego Ćwiczebno-Szkolnego w Radomiu na stanowisko polskiego zastępcy kierownika wyszkolenia. Zwolniony z wojska w stopniu kapitana, rozpoczął pracę na Politechnice Gdańskiej (PG), w Zjednoczeniu Stoczni Polskich, a później jako doradca techniczny w Gdańskim Urzędzie Morskim.

We wrześniu 1948 roku delegowany do Londynu, brał udział (z ramienia Ministerstwa Żeglugi) w Międzynarodowym Kongresie Mechaniki Stosowanej, podczas którego wygłosił  dwa referaty. Jego przewód  habilitacyjny, przerwany z powodu wojny, został wznowiony na PG i 21.09.1948 roku zatwierdzony przez Ministerstwo Oświaty. Od 1.01.1949 roku całkowicie poświęcił się pracy na PG, początkowo  na stanowisku adiunkta w Katedrze Mechaniki Stosowanej i Stereomechaniki Wydziału Mechanicznego PG, wykładając mechanikę na wydziałach: Mechanicznym, Elektrycznym i Budowy Okrętów. Po podziale Katedry na Katedrę Mechaniki i Katedrę Stereomechaniki objął kierownictwo Katedry Mechaniki. Od 28.05.1949 roku, już po wyjeździe prof. Maksymiliana T. Hubera, kierował Katedrą i Zakładem Wytrzymałości Materiałów i Wyższych Zagadnień Mechaniki. W 1955 roku został kierownikiem Katedry Mechaniki Ustrojów Okrętowych na Wydziale Budowy Okrętów PG.

31.12.1957 roku opuścił Politechnikę Gdańską, by rozpocząć pracę w Wojskowej Akademii Technicznej w Warszawie. Zmarł 24.12.1969 roku w Warszawie.