Profesor. Pionier Politechniki Gdańskiej.
Bronisław Nartowski urodził się 15.03.1898 roku we Lwowie. W latach 1906-1910 uczęszczał do szkoły powszechnej, w latach 1910-1914 do I Szkoły Realnej we Lwowie. Szkołę realną ukończył w Wiedniu, gdzie otrzymał świadectwo dojrzałości. Po powrocie do Lwowa rozpoczął w 1915 roku studia chemiczne w ck Szkole Politechnicznej. Pracował wówczas jednocześnie jako telegrafista na kolei. W maju 1916 roku powołany do armii austriackiej, w 1918 roku służył jako podoficer w armii polskiej. Od 1919 roku w Szkole Podchorążych Wojsk Kolejowych. W 1921 roku w stopniu ppor. saperów kolejowych zwolniony ze służby wskutek odniesionych ran. Kontynuował studia już na Politechnice Lwowskiej, gdzie 11.06.1924 roku uzyskał dyplom inżyniera chemika za pracę pt. „Studia nad frakcjonowaniem kondensacji mieszaniny par nafty i benzyny”. Wcześniej był już asystentem w katedrze prof. Ignacego Mościckiego, późniejszego prezydenta RP. Nadal pracuje na uczelni (jako st. asystent), a równocześnie w Chemicznym Instytucie Badawczym we Lwowie. Odbywa staże zagraniczne we Włoszech i Belgii. 1.09.1928 roku objął stanowisko kierownika Oddziału Amoniaku w Państwowej Fabryce Związków Azotowych w Tarnowie-Mościcach.
W 1939 roku wrócił do Lwowa. W 1940 roku został zatrudniony w Biurze Studiów i Planów Trustu Soli Potasowych, a w 1941 roku przyjęty do Katedry Chemii Ogólnej Politechniki Lwowskiej na asystenta.
Po przeprowadzce z rodziną do Kołomyi pracował jako zawiadowca składu paliw. Aresztowany wówczas przez gestapo, przebywał przez kilka miesięcy w więzieniu. Po uwolnieniu pracował w Stanisławowie nadal jako zawiadowca składu paliw. W latach 1944-1945 uczył chemii i fizyki w szkole w Kołomyi. Po powrocie do kraju pełnił funkcję chemika w fabryce przetworów owocowych w Gumniskach pod Tarnowem. Od lipca 1945 roku zatrudniony w Państwowych Zakładach Syntezy w Dworach k. Oświęcimia, kierował grupą demontażową fabryki Brabag w Schwarzheide k. Drezna (jej aparaturę w ramach rekompensaty wojennej przydzielono Polsce). W sierpniu 1946 roku został szefem Oddziału Chemicznego Państw. Zakładów Syntezy w Dworach. W 1949 roku uruchomił tam produkcję benzyny syntetycznej.
Od 1.09.1948 roku został zatrudniony na Politechnice Gdańskiej (PG), w latach 1950-1953 jako zastępca profesora, w latach 1953-1954 kontraktowy prof. nadzwyczajny, a od 27.11.1954 roku docent. W październiku 1948 roku objął funkcję kierownika Katedry Technologii Paliw, Smarów i Wody. Funkcję tę piastował również w Katedrze Technologii Ogólnej Nieorganicznej, przemianowanej tak w 1951 roku. W latach 1923-1953 opublikował 12 prac naukowych (w tym cztery jako współautor). Był też promotorem 4 prac dyplomowych.
Zmarł nagle 15.04.1955 rok w Gdańsku, gdzie został pochowany na cmentarzu Srebrzysko.