Profesor. Pionier Politechniki Gdańskiej.
Członek Polskiej Akademii Nauk.
Henryk Niewiadomski urodził się 22.07.1905 roku w Brzeżanach (woj. tarnopolskie). W latach 1915-23 uczęszczał do szkoły średniej w Zakopanem. Po uzyskaniu matury, w latach 1923-27 studiował na Wydziale Chemii Politechniki Lwowskiej, będąc od 1925 roku prywatnym asystentem Ignacego Mościckiego. Po uzyskaniu dyplomu inżyniera chemii 16.11.1927 roku rozpoczął tegoż roku pracę zawodową w Kopalni Soli Potasowych w Kałuszu jako chemik zmianowy. W latach 1930-31 kierował laboratorium w Krochmalni Ziemniaczanej „Lubań" w Toruniu. W latach 1932-39 był kierownikiem technicznym w Krochmalni Ryżowej „Polska Chiozza" w Tczewie. Równocześnie do 1939 roku był rzeczoznawcą Izby Przemysłowo-Handlowej w Gdyni oraz biegłym Sądu Apelacyjnego w Poznaniu i pracował naukowo u profesora Joszta na Wydziale Chemii Politechniki Lwowskiej.
30.06.1935 roku obronił doktorat. W 1938 roku habilitował się w zakresie chemii żywności. Od początku wojny poszukiwany przez gestapo, schronił się w Krakowie. Początkowo zajmował się zbieraniem ziół, później pracował na różnych stanowiskach w przemyśle gorzelnianym. Do 1.05.1945 roku był doradcą technicznym w Polskim Zrzeszeniu Producentów Spirytusu. 1.07.1945 roku został powołany przez Ministerstwo Aprowizacji i Handlu na przedstawiciela resortu ds. UNRRA (w Gdyni uruchamiał odbiór pierwszych transportów morskich) i objął stanowisko dyrektora technicznego Fabryki Przemysłu Tłuszczowego „Amada" w Gdańsku. W latach 1945-1949 był dyrektorem technicznym Portowych Zakładów Przemysłu Tłuszczowego. W tym czasie, odbudowując przemysł tłuszczowy w Gdańsku, Gdyni i Nowym Dworze, uruchomił 4. fabryki i 9. oddziałów produkcji. Jako dydaktyk prowadził od 1947 roku wykłady zlecone na Politechnice Gdańskiej (PG). Od 31.08.1949 roku jako zastępca prof. objął kierownictwo Katedry Technologii Ogólnej Organicznej i wykładał do 31.08.1951 roku, czyli do przeniesienia tej specjalności na Politechnikę Łódzką.
Od 1.09.1951 do 30.09.1975 roku był kierownikiem Katedry Chemii i Technologii Tłuszczów PG. Katedra ta, której był twórcą, funkcjonowała pod tą nazwą na PG do 1969 roku. W tym samym roku został mianowany dyrektorem Instytutu Chemii Organicznej i Żywnościowej PG, stała się częścią Instytutu jako Zakład Technologii Tłuszczów. Kierował ponadto Zakładem Technologii Tłuszczów Jadalnych Instytutu Przemysłu Tłuszczowego. W latach 1951-1952 był prodziekanem Wydziału Chemicznego PG, a w latach 1952-1954 i 1960-1966 prorektorem ds. nauki. Dzięki niemu w 1952 roku laboratoria w nowym gmachu Chemii „B" wyposażono w aparaturę ułatwiającą prace naukowo-badawcze na najwyższym poziomie. Nominację na docenta uzyskał 30.06.1954 roku, na prof. nadzwyczajnego 26.06.1958, na prof. zwyczajnego 19.10.1964 roku.
Swoją działalność naukową skupił na wszechstronnym badaniu oleju rzepakowego i jego wielokierunkowym zastosowaniu w procesie technologicznym. Autor kilku monografii napisanych głównie po przejściu na emeryturę 30.09.1975 roku. Był autorem lub współautorem 146 publikacji, kierował 12 doktoratami. Przez 30 lat był przewodniczącym lub wiceprzewodniczącym Rady Naukowej Instytutu Przemysłu Tłuszczowego. Członek wielu towarzystw naukowych krajowych i zagranicznych, między innymi od 1961 roku członek Komitetu Technologii i Chemii Żywności PAN. Był inicjatorem I Krajowego Sympozjum Chemii i Technologii Tłuszczów (1979), a także następnych w 1985 i 1990 roku. Laureat wielu nagród, uhonorowany 9 odznaczeniami.
Zmarł 29.05.1992 roku w Sopocie, gdzie został pochowany.