Profesor. Pionier Politechniki Gdańskiej.
Stanisław Obmiński urodził się 5.09.1903 we Lwowie. W czerwcu 1921 roku zdał maturę z wynikiem celującym w XI Gimnazjum we Lwowie i zapisał się na Wydział Inżynierii Lądowej i Wodnej Politechniki Lwowskiej. W czerwcu 1928 roku otrzymał dyplom inżyniera dróg i mostów. Wcześniej, bo od 1.12.1927 do 30.06.1928 roku, był asystentem profesora Adama Kuryłły w Katedrze Statyki Budownictwa Żelaznego i Żelbetowego na Wydziale. Architektury Politechniki Lwowskiej. Od 1.07.1928 roku pracował przy budowie Państwowej Fabryki Związków Azotowych w Mościcach, kierując budową wieży chlorowej oraz innych budynków, opracowując konstrukcję budynku chloru ciekłego, żelbetowego dachu łukowego pompowni, ładowni, żelbetowych podestów, rozpuszczalni azotanu wapniowego, budynku biurowego fabryki, podstacji elektrycznych wysokiego i niskiego napięcia, drewnianych więzarów kaplicy. W maju 1931 roku otrzymał „rządowe uprawnienia" do prowadzenia robót budowlanych. Pracę w Mościcach skończył 31.08.1931 roku i od 1.09. prowadził zajęcia z budownictwa żelbetowego oraz statyki budowli i miernictwa jako nauczyciel kontraktowy w lwowskiej Państwowej Szkole Technicznej na Wydziale Drogowo-Wodnym.
Od 1.10.1931 do 30.06.1935 roku pracował jednocześnie jako st. asystent profesora A. Kuryłły w Docenturze Budownictwa Żelbetowego na Wydziale Inżynierii Politechniki Lwowskiej. Opracował wówczas projekt wstępny kościoła Matki Boskiej Ostrobramskiej na Łyczakowie, projekty kaplicy w Gliniku Mariampolskim, filtrów angielskich w Krośnie, zbiornika wodociągowego w Rzeszowie oraz wielu obiektów mieszkalnych we Lwowie. Przeniósł się następnie do Gdyni, gdzie od 1.07.1935 roku do wybuchu wojny prowadził własne biuro konstrukcyjne. Kierował tu wielu budowami na terenie miasta i portu. Opracował wówczas obliczenia statyczne Bazyliki Morskiej w Gdyni do projektu prof. B. Pniewskiego i do ok. 40. budynków (obliczenia statyczne i konstrukcja), projekty szpitala sióstr Miłosierdzia i klasztoru oo. Franciszkanów w Gdyni, kina „Polonia", gmachu Funduszu Emerytalnego Banku Gospodarstwa Krajowego w Gdyni, rozbudowy i przebudowy Komisariatu Rządu, Urzędu Celnego Strefy Wolnocłowej w porcie Gdynia, łazienek w Gdyni Orłowie, pochylni nr 2 dla Stoczni Marynarki Wojennej w Gdyni Oksywiu, torpedowni i minowni Marynarki Wojennej w Gdyni, pochylni dla wodnosamolotów w Pucku, traserni dla Stoczni Gdyńskiej, magazynu cukrowni w Świeciu i pod Poznaniem, wędzarni „Temparyb" w porcie w Gdyni, budynku głównego Rzeźni Miejskiej, Fabryki Przetworów Mięsnych, Zakładów Utylizacji Rzeźni Miejskiej w Gdyni Chyloni, dwóch mostów drewnianych w Gdyni Orłowie, dwóch żelbetowych w Częstochowie na Jasnej Górze. Przygotował opracowania statyczno-konstrukcyjne budynków mieszkalnych kolonii oficerskiej na Helu i koszarowych IV Morskiego Batalionu Strzelców w Gdyni Redłowie dla Marynarki Wojennej oraz Domu Żeglarza w Gdyni.
We wrześniu 1939 roku uczestniczył na ochotnika w obronie Helu. Wzięty do niewoli, został osadzony w oflagu w Woldenbergu (dzisiaj Dobiegniewie). W 1940 roku był jednym z organizatorów Studium Dokształcania Politechnicznego na terenie oflagu. Prowadził tam wykłady, projektowanie i egzaminy z budownictwa żelbetowego oraz drewnianych konstrukcji inżynierskich, a ponadto wspólnie z inż. W. Nowackim wykładał mosty żelbetowe. Na dwuletnim kursie budowlanym obozu prowadził zajęcia ze statyki i budownictwa żelbetowego. W lutym 1945 roku powrócił z niewoli. Skierowany do grup operacyjnych w Elblągu, Gdańsku i Gdyni; do 31.07.1945 roku pracował w Departamencie Morskim i Biurze Odbudowy Portów. Od 1.08.1945 do 31.03.1946 roku kierował Wydziałem Budowlanym Społecznego Przedsiębiorstwa Budowlanego Oddział Wybrzeża Morskiego.
Zaproszony na Politechnikę Gdańską (PG), od 1.10.1945 roku wykładał budownictwo drewniane na Wydziale Inżynierii Lądowej i Wodnej, w roku akademickim 1946/47 budownictwo przemysłowe i mosty drewniane, na Wydziale Mechanicznym prowadził wykłady zlecone z budownictwa ogólnego i przemysłowego. W roku akademickim 1947/1948 objął na stanowisku zastępcy profesora kierownictwo Katedry Statyki i Konstrukcji Budowlanych na Wydziale Architektury PG. Oprócz prowadzenia zajęć dydaktycznych pracował też jako inżynier wolno praktykujący, będąc projektantem, rzeczoznawcą i kierownikiem robót budowlanych na terenie Wybrzeża. Dzięki niemu w latach 1945-1947 wzniesiono magazyn nr 1 przy kanale Kaszubskim portu Gdańsk, strop nad halą Dworca Głównego w Gdańsku, budynek „B” i „D” w Gdańsku i przeprowadzono rekonstrukcję magazynu Łuszczarni Ryżu w porcie Gdynia. Największe sukcesy odniósł przy odbudowie zabytkowych obiektów Gdańska, między innymi według jego projektu i pod jego kierownictwem odbudowano dach i sklepienia kościoła Mariackiego oraz uratowano rozsypujący się filar tego obiektu. Był też autorem konstrukcji stalowego hełmu Ratusza Głównego Miasta Gdańska oraz hali sportowej w Łodzi, projektowanej w Katedrze Podstaw Budownictwa i Elementów Budowlanych Wydziału Architektury PG.
W końcu 1949 roku zawał serca spowodował półroczną przerwę w jego życiu zawodowym. Powrót na uczelnię od 1.09.1950 roku na roczną umowę po jednostronnym paraliżu był niezwykle utrudniony. Zmarł nagle 13.06.1951 roku w Sopocie, gdzie też został pochowany.