Profesor. Pionier Politechniki Gdańskiej.
Mieczysław Okęcki urodził się 20.11.1882 roku w Warszawie. Po ukończeniu w 1901 roku III Gimnazjum Klasycznego w Warszawie wstąpił na Wydział Matematyczny Uniwersytetu Warszawskiego. Po 3. latach studiów przeniósł się na Wydział Inżynierii Lądowej Politechniki w Darmstadcie (Technische Hochschule zu Darmstadt). Ukończył go 17.12.1909 roku, otrzymując dyplom inżyniera budowy z odznaczeniem. Następnie rozpoczął studia na Wydziale Inżynierii Lądowej i Wodnej Instytutu Politechnicznego w Petersburgu, zakończone w 1913 roku dyplomem inżyniera I kategorii. Pracę zawodową rozpoczął 1.01.1914 roku w Głównym Zarządzie Dróg Wodnych Ministerstwa Komunikacji w Petersburgu. Od 1.04.1915 do 1.01.1916 roku był naczelnikiem wydziału wojsk drogowych w pasach przyfrontowych. Od 1.01.1918 do 1.01.1920 roku pracował jako st. instruktor nauk technicznych w Komisariacie Komunikacji w Leningradzie (dzisiaj Petersburgu).
Po powrocie do Polski objął 1.02.1920 roku stanowisko inżyniera drogowego w Ministerstwie Robót Publicznych (późniejszym Ministerstwie Komunikacji) w Warszawie. Od 1921 roku pracował jednocześnie jako st. konstruktor w Katedrze Budownictwa Wodnego na Wydziale Inżynierii Lądowej i Wodnej Politechniki Warszawskiej. Od 1920 roku był ekspertem technicznym Komisji Alianckiej Granicznej w rejonie dolnej Wisły, a od 1922 roku na Górnym Śląsku. W latach 1924-30 jako radca Ministerstwa Komunikacji reprezentował resort na kongresach drogowych i samochodowych, organizowanych w Londynie, Rzymie, Genewie i Waszyngtonie. W 1931 roku został powołany na członka Międzynarodowego Komitetu ds. Robót Publicznych w Lidze Narodów w Genewie. Od 1932 do 1936 roku był przedstawicielem Sekcji Tranzytowej Ligi Narodów do odbudowy dróg kołowych w Chinach. Po powrocie do kraju pracował nadal w Ministerstwie Komunikacji i na Politechnice Warszawskiej. W latach 1938-1944 sprawował z ramienia Ligi Narodów funkcję naczelnego inżyniera drogowego rządu Afganistanu. Dzięki zorganizowanej przez niego grupie polskich inżynierów zbudowano wówczas wiele ważnych dróg, tuneli i kanałów w tym kraju. 18.11.1944 roku zgłosił się do Polskiego Komitetu Wyzwolenia Narodowego w Lublinie i po tygodniu otrzymał nominację na podsekretarza stanu w Ministerstwie Komunikacji w Lublinie.
30.03.1945 roku został mianowany przez Radę Ministrów wojewodą gdańskim. Do Gdańska przybył wraz ze swą ekipą 15.04.1945 roku. Funkcję wojewody sprawował do końca 1946 roku. Od 1.03.1946 roku związał się z Politechniką Gdańską (PG), obejmując jako prof. zwyczajny stanowisko kierownika Katedry Budowy Dróg i Robót Ziemnych na Wydziale Inżynierii Lądowej i Wodnej PG. Dożywotnio pełnił też funkcję stałego doradcy Rady Komunikacyjnej Ministerstwa Komunikacji. Jego publikacje dotyczyły głównie budowy dróg i mostów w Chinach i Afganistanie. Za swą działalność otrzymał liczne odznaczenia krajów, w których pracował.
Zmarł po długotrwałej chorobie 21.03.1952 roku w Sopocie, gdzie został pochowany na cmentarzu Katolickim.