Profesor. Pionier Politechniki Gdańskiej.
Doktor honoris causa Politechniki Gdańskiej (1970).
Marian Osiński urodził się 2.01.1883 roku w Krakowie. W 1894 roku zaczął uczęszczać do Gimnazjum św. Anny w Krakowie, gdzie zdał maturę 24.05.1901 roku. W latach 1901-1906 studiował na Wydziale Architektury ck Szkoły Politechnicznej we Lwowie. W latach 1906-1908 odbywał praktykę budowlaną w biurze prof. Lewińskiego we Lwowie. W maju 1908 roku zdał egzamin dyplomowy z oceną „znamienicie uzdolniony". Staż asystencki odbywał we Lwowie w latach 1907-1910 w Katedrze Architektury Szkoły Politechnicznej. Dzięki stypendium Galicyjskiego Wydziału Krajowego pogłębiał studia w roku akademickim 1909/10 w Akademii Sztuk Pięknych i w Muzeum Artystyczno-Przemysłowym w Rzymie, a w roku akademickim 1911/1912 w Monachium, gdzie poznawał system nauczania na Wydziale Architektury tamtejszej politechniki. W latach 1910-1916 wykładał naukę form architektonicznych i perspektywy malarskiej na Wydziale Architektury lwowskiej Szkoły Politechnicznej (od 1921 Politechniki Lwowskiej). W zawodzie architekta pracował w latach 1916-1919 w jasielskiej ekspozyturze Centrali Odbudowy, kierując budową domów mieszkalnych i przemysłowych w pow. jasielskim, krośnieńskim i strzyżewskim. Na zlecenie Urzędu Konserwatorskiego w Krakowie badał też w 1915 i 1918 roku szkody wojenne w zabytkach architektury znajdujących się w powiatach na wschód od Sanu. Jako architekt Spółki Akcyjnej Elektrowni Okręgowych we Lwowie pracował nad projektem elektrowni w Borysławiu (1919), a w latach 1921-23 kierował rozbudową elektrowni tej spółki w Sierszy Wodnej.
W latach 1921-1924 był prof. kontraktowym, a w latach 1924-1929 etatowym w Państwowej Szkole Technicznej we Lwowie, gdzie wykładał konstrukcje budowlane (w oddziale majstrów budowlanych) oraz naukę o rzutach i perspektywie (w oddziale przemysłu artystycznego). W latach 1929-1934 był zastępcą profesora w Katedrze Historii Architektury Politechniki Lwowskiej. W 1934 roku uzyskał uprawnienia budowlane i obronił pracę doktorską pt. „Zamek w Żółkwi”. Nominację na prof. nadzwyczajnego i kierownika Katedry Historii Architektury Polskiej otrzymał 17.10.1934 roku. Do wybuchu II wojny światowej wykładał na Politechnice Lwowskiej historię architektury polskiej wraz
z ochroną zabytków. Ponadto w latach 1936-38 pełnił funkcję dziekana Wydziału Architektury tej uczelni. W latach 1939-1941 wykładał zasady kompozycji architektonicznej w Instytucie Politechnicznym, na który przemianowano Politechnikę Lwowską. Od lutego do maja 1942 roku uczył w Państwowej Szkole Zawodowej we Lwowie, po czym powrócił do Instytutu Politechnicznego, gdzie wykładał do czerwca 1944 roku. Następnie wyjechał do Dębicy, a w październiku 1944 rok przeniósł się wraz z rodziną do Rzeszowa, gdzie został kierownikiem Oddziału Odbudowy tamtejszego Urzędu Wojewódzkiego.
Rektor Politechniki Gdańskiej powołał go 1.12.1945 roku na prof. nadzwyczajnego Katedry Historii Architektury Polskiej i dziekana Wydz. Architektury. Profesorem zwyczajnym został 1.07.1946 roku. Stanowisko dziekana Wydziału Architektury PG zwolnił 31.10.1952 roku, a dziekanem Wydziału Architektury Wieczorowej Szkoły Inżynierskiej NOT przestał być w 1953roku , po wyszkoleniu dwóch roczników. Wraz z zespołem katedr PG ukierunkowanych historycznie podjął współpracę przy odbudowie Gdańska z Pracownią Rekonstrukcji Architektury Zabytkowej Centralnego Biura Projektów i Studiów Budownictwa Osiedlowego. Po jej likwidacji w 1951 roku zadania podjął utworzony w tym celu na PG Zakład Historii Architektury Polskiej. Pod jego kierunkiem opracowywano rekonstrukcję elewacji ulic Głównego Miasta Gdańska.
Profesor przyczynił się do utrzymania historycznego charakteru fasad. Mimo przejścia w 1961 roku na emeryturę wykładał jeszcze przez 9 lat na Politechnice Gdańskiej konserwację zabytków. Uhonorowany wieloma odznaczeniami, między innymi Krzyżem Komandorskim z Gwiazdą, w 1970 roku otrzymał honorowy doktorat PG.
Zmarł 4.12.1974 roku Gdańsku. Został pochowany na cmentarzy w Oliwie.