Profesor. Pionier Politechniki Gdańskiej.
Doktor honoris causa Politechniki Gdańskiej (1985).
Franciszek Otto urodził się 4.10.1904 roku we Lwowie. Naukę rozpoczął w 1910 roku w Szkole Ludowej im. Henryka Sienkiewicza, a od 1914 roku w Szkole Realnej im. Jana i Jędrzeja Śniadeckich we Lwowie. W 1921 roku rozpoczął studia na Wydziale Mechanicznym Politechniki Lwowskiej. Po otrzymaniu dyplomu inżyniera mechanika 1.12.1927 roku został zatrudniony na tej uczelni w Katedrze Geometrii Wykreślnej jako mł. asystent, następnie starszy asystent u prof. Antoniego Plamitzera, później u prof. Kazimierza Bartla. W roku akademickim 1938/1939 prowadził równolegle ćwiczenia z geometrii wykreślnej na Uniwersytecie Lwowskim. W Katedrze Geometrii Wykreślnej pracował do początku lipca 1941 roku. Po zamknięciu uczelni przez Niemców podjął pracę biurową w Izbie Przemysłowo-Handlowej we Lwowie.
W lipcu 1944 roku opuścił Lwów i przez Szymbark pod Gorlicami i Tarnów dotarł do Lublina, gdzie 30.01.1945 roku został delegatem Ministerstwa Oświaty ds. Politechniki Gdańskiej (PG). Od 5.04. do 31.08.1945 roku współorganizował uczelnię tak, by w październiku zaczęła swoja działalność. Od 1.09.1945 roku kierował jako zast. profesora Katedrą Geometrii Wykreślnej na Wydziale Architektury PG. Wykładał geometrię wykreślną oraz perspektywę malarską. Wykłady z geometrii wykreślnej miały miejsce również na Wydziale Budownictwa Wodnego i Wydziale Budownictwa Lądowego. Nominację na prof. nadzwyczajnego otrzymał 6.05.1949 roku. W 1950 roku zorganizował w ramach Katedry Geometrii Wykreślnej Zakład Fotografiki. Od 1.07.1951 do 30.09.1952 roku był prorektorem Wieczorowej Szkoły Inżynierskiej NOT w Gdańsku. Funkcję dziekana Wydziału Architektury PG pełnił dwukrotnie: od 1.10.1952 do 30.09.1954 rok oraz od 1.09.1964 do 31.08.1969 roku.
W latach 1948-1956 prowadził wykłady z geometrii wykreślnej na kursach dla nauczycieli szkół średnich i zawodowych oraz dla asystentów, w latach 1946-1972 w Wyższej Szkole Sztuk Plastycznych w Gdańsku, w latach 1946-1948 w Gdańskich Technicznych Zakładach Naukowych, w latach 1947-1948 w Wyższej Szkole Pedagogicznej w Gdańsku, a w latach 1957-1963 w Katedrze Matematyki Politechniki Szczecińskiej. Wraz z bratem Edwardem opracował „Zbiór zadań z geometrii wykreślnej” (t. I-II, 1952-1962) oraz słynny, wielokrotnie wydawany „Podręcznik geometrii wykreślnej” (wyd. VI, 1995). Doprowadził też do wydania „Perspektywy malarskiej Kazimierza Bartla” (t. I-II, 1955-1958) ze swoimi uzupełnieniami. Jako naczelny redaktor „Zeszytów Naukowych PG" w latach 1952-1969 wydał ok. 140 pozycji. Był promotorem trzech przewodów doktorskich i recenzentem wielu prac naukowych, podręczników i skryptów.
Wielokrotnie odznaczany i nagradzany między innymi, w 1966 roku, nagrodą państwową I stopnia. 6.07.1972 roku otrzymał tytuł prof. zwyczajnego nauk technicznych. 30.09.1975 roku przeszedł na emeryturę. W 1985 roku został doktorem honoris causa Politechniki Gdańskiej.
Zmarł 22.09.2000 roku w Gdańsku, gdzie został pochowany na cmentarzu Srebrzysko.